Canon #5; Powerman Zofingen

Gek, dat duatleten door triatleten softies genoemd worden, want de Powerman-wedstrijden zijn zonder uitzondering pittig. En het summum, het WK in Zofingen is gewoon loeizwaar. Deel 5 in de Canon van de afgelopen 20 jaar TVZ, van 2000-2020.

 De Muur
Het blijft een vreemd fenomeen, dat triatleten een duathlon nog steeds niet als een volwaardige wedstrijd beschouwen. Het is namelijk de vraag wat zwaarder is: beginnen met zwemmen en met uitgeruste benen op de fiets stappen of de racefiets pakken terwijl je benen al redelijk zuur zijn door het eerste hardlooprondje. In Zofingen is die verzuring in ieder geval niet te vermijden, want de start is pal onderaan een muur van bijna 2 kilometer lang, en die moet niet slechts twee keer beklommen worden maar ook – en dat zorgt niet voor minder pijn in je benen – twee keer in volle vaart afgedaald worden. Enige geluk is dat de afdaling onverhard is, maar daar is alles mee gezegd.

 De aanstichter
Maar eerst terug naar het ziekbed van René Korporaal, eind 2010. Tijdens de naweeën van een knie-operatie ontstaan bij hem, eindelijk verlost van zijn knieklachten, de plannen voor deelname aan de zwaarste duathlon. Op zich niet vreemd dat het uitgerekend bij de meest goedlachse personal coach van Zeewolde ontstond, want in eerdere jaren was hij al eens wereldkampioen bij de Clydesdales, de zware jongens van de duursport, in de categorie 90+. Niet vies van een uitdaging.
René wist tal van TVZ-ers te enthousiasmeren, waarbij slechts Koen Henkes – hij had al een deelnemers-shirt laten ontwerpen bij zijn broer Johan en zijn persoonlijke sponsor: Dotcomsport – zich in een later stadium zou terugtrekken. Uiteindelijk zouden er 12 personen naar Zwitserland afreizen.

 WK Duathlon
De Powerman van Zofingen is al sinds jaar en dag het WK Duathlon. De toevoeging LD ontbreekt hieraan en zou niet hebben misstaan. Na die eerder genoemde 10km hardlopen, staan er ook nog 150km fietsen en afsluitend nog 30km hardlopen op het programma. En je ziet nogal wat zaagtanden in de bijgevoegde profielfoto’s, zowel lopend als fietsend moeten er nogal wat hoogtemeters bedwongen worden.

Assistent-bondscoach
De wedstrijd werd door de TVZ-ers serieus benaderd. Kleding – vanwege een WK moest de trigram van de landnaam zichtbaar zijn en waren er nog wat voorwaarden over de positie van de rits vanuit de ITU -, voeding, sponsoring, trainingskamp (net onder Winterberg)  en media werden verzorgd. En Raimond van der Boom, de huidige NTB assistent-bondscoach duathlon van Armand van der Smissen en in die jaren koersend in de top-20 van de wereld, plaatste de deelnemers vooraf in het juiste perspectief: “
Superwedstrijd, zowel in parcours als in organisatie…. Onderschat het parcours niet, dit is er 1 van formaat…zowel lopen als fietsen! De 1e run is de start al gelijk bergop, rondje van net geen 10km (in totaal 2 lussen) door de bossen (onverhard) en stratenparcours. Fietsen is in totaal 150km ( 3 lussen van 50km) met in elke ronde 3 klimmetjes waarvan de Bodenberg met 13% (over 200mtr) toch echt pittig is…. De laatste 30km lopen is veel onverhard door het bos, 2 lussen van 15km. Het is een heen en weer parcours waarbij je een "berg/heuvel"oploopt… Het is iets anders dan bijv een Ironman, de eerste 10 krijgen je benen al redelijk klappen van het dalen. Het fietsen kan hard gaan en de klimmetjes tussendoor zijn kort maar hevig (Bodenberg) die behoorlijk wat energie kosten. De wedstrijd begint eigenlijk bij de laatste run… Zwaarte zit in het bergop en -aflopen, dat is voor ons Nederlanders iets wat niet echt in de genen zit…zeker onder vermoeide omstandigheden… Monteer in ieder geval een "25" achter of zelfs kleiner, die heb je de laatste ronde ECHT nodig…. Experimenteer vooraf goed met een voedingsplan en hou je hieraan. Verzorging onderweg van organisatie is top!... Koppeltrainingen met afsluitend LANG lopen heeft veel nut (volgens mij…)”

 Triple
Vooraf was er nogal wat te doen over het te gebruiken verzet. Tijdens het trainingskamp onder Winterberg bleek al dat er groot verschil is tussen een ‘gewone’ fietsbeklimming of dat je die opgaat met loopkilometers in de benen. De discussie over een dubbel, een compact of een triple kwam telkens weer terug. Aangekomen in Zofingen wordt er uiteraard een verkenning van de fietsronde gedaan. En zoeken Harry Fransen en Bas Pieterse toch na afloop maar een fietsenmaker op voor een kleiner voorblad. Hoppa, 36 tandjes voor 150 euro!! In een verslag in de Nieuwsflits lezen we: ‘die Zwitsers waren dan wel neutraal in de Tweede Wereldoorlog, maar hebben dus ook heel wat ploerten onder de bevolking”.

Buitenlanders
Een WK maakt deelname toch wel extra speciaal. De Belgen zijn dan wel jarenlang dominant in de duathlon door de broertjes Benny en Joerie Vansteelant, maar ook nu is er deelname van overzee. Niet zo divers als bij een Ironman, maar de USA, GBR en NZL zijn sterk vertegenwoordigd. En zelfs trigram MAS (Maleisië) komt voor bij de elite-deelnemers. Verder heel veel Spanjaarden, Oostenrijkers en Zwitsers, wat het geheel een bijzondere sfeer geeft.

De wedstrijd
De TVZ-ers kregen de buit niet cadeau. Vooraf voorspelden de Buienradars wat regen en helaas was die voorspelling niet helemaal juist. Tijdens het laatste looponderdeel was het niet alleen maar een wolkbreuk, maar kwamen er ook fikse hagelstenen naar beneden zeilen. Gaf ook een bijzondere sfeer tijdens en direct na afloop van de wedstrijd……

Léon van Dongen, toen nog een pure duatleet maar inmiddels begiftigd met het Ironman-virus, schreef in de week na terugkeer in Nederland een mooi verslag, wat je hieronder kunt lezen.

-----------------

leon_trainingskamp_winterberg_2.jpg

MOEIZAME STRIJD IN ZOFINGEN
VERSLAG LÉON V DONGEN

Vrijdag
Na ruim 8 maanden trainen en voorbereiden was het dan eindelijk op 01 september zover. “We gaan naar Zofingen”. Ik had een goed gevoel over de voorbereiding! Ik was er klaar voor en had er zin in!!
Ik had in mijn trainingsperiode heel wat uurtjes op de fiets doorgebracht. Op zaterdagmorgen en donderdagavond tijdens de TVZ-trainingen en op de woensdagen samen met mijn TVZ-vrienden Eibert, Reinald en Paul.

Vanaf het moment dat we richting Zwitserland reden begon het ook steeds meer te kriebelen. We hadden ons “trainingskamp” opgeslagen in Kappel, bij Hotel Kreuz. Een mooie locatie en een goed hotel qua logies, ontbijt en diner. Duidelijk was dat de wedstrijd nu echt leefde. Er werd buiten de weersverwachtingen op de wedstrijddag en de wedstrijd eigenlijk nergens anders meer over gesproken. Voor mij was vrijdag, de dag van de voorverkenning, echt een dag dat ik zenuwachtig was. Ik was benieuwd hoe het parcours liep, zeker ook omdat ik vooraf nog had getwijfeld aan mijn verzet. Is een duplo met een verzet van 39-53/11-28 voldoende? Of toch nog een 34-50 monteren? Nadat we het fietsparcours eenmaal hadden verkend werden de zenuwen minder en de zin om te starten steeds groter. Een 39-28 was voldoende...........vond ik.........op dat moment!

We hadden de auto’s geparkeerd naast het parc-fermé en ondanks dat de opbouwwerkzaamheden nog in volle gang waren, ademde, voor mij, die omgeving al een en al wedstrijd uit! Ik vond het prachtig! Gina heeft mij op vrijdagmiddag voor de laatste keer goed gemasseerd. Mijn benen voelden heel goed aan.

Zaterdag
Op zaterdag zijn we met alle deelnemers naar de wedstrijdbriefing geweest en hebben we onze startnummers opgehaald. Het is dan fijn dat je met een leuk gezelschap, want dat was het, een weekendje in Zwitserland zit, maar ik merkte dat ik meer en meer ging tunnelen en maar aan één ding dacht: ”Ik wil starten”. De knop was om!

Ik sliep de nacht voor de wedstrijd goed, wat ik vooraf niet had verwacht. We hadden vanuit het hotel oordopjes gekregen i.v.m. een soort van dorps-/bierfeest, welke onder onze hotelramen werd gehouden, maar daar heb ik weinig tot niets van gemerkt.

Zondag
Op naar de start. De eerste 10 km, meteen bergop, met een hf, stijgend naar de 180, heb ik "gezellig" gelopen met Harry. Beetje dollend en tussendoor ontspannen pratend, want het was tenslotte nog een lange dag. Het voelde in ieder geval goed. 

De overgang naar het fietsen ging lekker en ik reed de eerste 2 ronden van 50 km constant in 1u37. Ik heb in die ronden ook een aantal km's met Paul "opgereden". Ik reed langs Paul, tikte hem op zijn kont en riep: ”Hey vriend. Hoe is het?”. Ik keek daarbij in een lachend gezicht van Paul, die met “goed”, beantwoordde.

Het kraken van zijn fiets hoorde en voelde vertrouwd aan :-). Ik dacht meteen weer terug aan onze trainingsuren en kon een glimlach niet onderdrukken. Opvallend was wel dat, toen we voor de 3e keer de Bodenberg (16%) opreden, Paul heel gemakkelijk bij mij wegfietste. Ik dacht toen meteen aan “zijn” triple. Ik raakte op dat moment ook in gesprek met een andere duatleet, die had namelijk ook geen triple. Ik zei tegen hem: ”I don't have a triple. I don’t want a triple,...... but I need one”!! Lachend gingen we vervolgens ieder onze weg. Ik reed bij hem weg :-).

De laatste en 3e ronde had ik, los van het triple verhaal, ook bewust wat gas teruggenomen om vol goede zin aan de loop van 30 km te kunnen beginnen. Ik had op de fiets echt zin om te gaan lopen. Ik had veel "koppeltrainingen" gedaan en dat ging eigenlijk altijd lekker.

Ik kwam na iets meer dan 5 uur van de fiets, wisselde naar het lopen en stond he - le - maal geparkeerd :-( Knieën vast.
Een stekende pijn in beide knieën bij elke stap die ik zette.  Ik kwam niet in mijn ritme. Vervolgens heuvel op voor 7,5 km en elke stap pijn. Balen!! De 7,5 km naar beneden ging al niet veel beter.

30 km is dan eigenlijk best wel ver. Eenmaal beneden was het nog maar één rondje,......... Ik liep langs onze trouwe aanhang en riep nog: ”Als jullie het goed vinden, ga ik nog één keer naar boven”. “Nog één keer die hel in!” Vervolgens brak het noodweer los. Het was al begonnen met regenen tijdens de 3e fietsronde maar dit sloeg echt alles. De grindpaden waarover we liepen werden stromende rivieren en ik liep op stukken tot aan mijn enkels in het water. Het was hels! Sommige stukken moest ik wandelen. Ik vond het wel leuk om mijn TVZ-maatjes op de route tegen te komen en dan konden we allemaal toch weer een glimlach laten zien of iets stoms tegen elkaar zeggen.

Ik had persoonlijk van het lopen veel meer verwacht, maar ach..........

Het gevoel van finishen was geweldig!! Ik finishte in 09.09.35. Het finishen was tenslotte ook het doel waarvoor ik was afgereisd. Ik geniet nog steeds na met spierpijn, een finisher t-shirt en een hele mooie medaille als beloning en herinnering. Ik vond het een prachtig evenement en de mensen met wie ik dit weekend heb doorgebracht maakten dit weekend tot een TOP-weekend.”

------

verder verschenen artikelen in de TVZ Canon serie:

Deel 00 :  De aftrap van de Canon 
Deel 01 :  Het WK Triathlon Long Distance O3 
Deel 02 :  De Halve marathons van Zeewolde 
Deel 03 :  Het Fietsdoel – De Waalse Pijl 
Deel 04 :  De Zwemprogressiecompetitie
Deel 05 :  Powerman Zofingen 
Deel 06 :  De Zeewolde Endurance 
Deel 07 :  Clubkampioenschap Triathlon 

Nieuws Overzicht