“De Pacer: In de goot van de atletiekbaan zijn in 4 kleuren lampjes geplaatst. Deze kunnen via een app gestart worden om op een tempo te gaan lopen. Op 4 plaatsen op de atletiekbaan kunnen de lampjes gestart worden met voor iedere kleur een eigen tempo. Zo kunnen 4 x 4 groepen tegelijkertijd een tempotraining gaan doen. Deze Pacer kan ook voor een wedstrijd gebruikt worden. Ieder PR of record kan ingesteld worden en zo meelopen. De loper en het publiek kunnen dan zien of de doelstellingen gehaald worden. Dat maakt een wedstrijd leuker om te zien.”

 Hoe ben je in deze digitale ontwikkeling terecht gekomen?
“Dit idee komt van Valentijn van Gorkom (lid en oud-voorzitter van AVZ, red.). Met hem werk ik samen in Future Resources, een bedrijf dat het digitaal platform Aison ontwikkeld heeft om apps en dergelijke te kunnen maken. Op dit digitale platform is binnen Future Resources de Pacer App ontwikkeld. De hardware in de baan is door Sport technology uit Zeewolde ontwikkeld.”

Je was toch eerst in de digitale ontwikkeling van voedings- en trainingsbegeleiding terecht gekomen?
“Daar zijn we nog steeds mee bezig. Om dat verder te trekken moest eerst het platform Aison helemaal uit ontwikkeld zijn om aan de eisen, die wij gedefinieerd hadden, te voldoen. Ook voor Pacer moesten er op het platform aanpassingen gemaakt worden.”

Iets anders: er gaan zeer hardnekkige geruchten dat er volgend jaar misschien een halve triathlon komt. Kun je al iets van de brainstormsessies van de Endurance prijs geven?
“Als we het in het programma kunnen passen, willen we een halve gaan organiseren. Dat hangt af van de capaciteit van de wisselzone. Dat zijn we nu aan het uitrekenen. We zullen moeten schuiven met het programma over de dagen die we beschikbaar hebben.”

5. Je was een jaar lang geblesseerd, maar recent heb je de Ironman Maastricht gefinisht? Hoe ging die wedstrijd? En heb je al plannen voor 2019?
“Ja, na lang blessureleed aan mijn rechterknie heb ik eindelijk weer een seizoen aan wedstrijden kunnen meedoen. Wel heel voorzichtig. Ik was telkens weer bezorgd dat de pijn terug zou komen.

Maastricht was er een die alleen  gericht was op finishen. Het was een hele warme race. Het was op 5 augustus jl. 30 graden. Het water was heel warm waardoor we niet met pak mochten zwemmen. Heel jammer. Zwemmen is mijn zwakste onderdeel. Ik had net een nieuw pak aangeschaft om toch nog redelijk te kunnen zwemmen. De tijd was een drama. Na 1uur 50 kwam ik met pijn in mijn rug pas het water uit. Met pak heb ik daar 2 jaar geleden nog 1 uur 20 over gedaan. Het fietsen ging daardoor iets minder en het lopen ging redelijk ondanks de warmte. Ik ben gefinisht en mag mijzelf wederom een Ironman noemen.

Misschien doe ik volgend jaar weer mee. Ik ben alweer in training. Hopelijk mag ik dan met pak zwemmen.”