Hawaii voorbereiding Guido Kwakkel
Guido Kwakkel is iets meer dan een jaar geen TVZ-lid meer door verhuizing, maar als de redactie zijn naam spot tussen alle Nederlandse deelnemers die komend weekend aan het wereldwijd absolute hoogtepunt op triathlongebied dan is een (afscheids)artikel toch snel beloofd. Uit het oog maar niet uit het hart.
----
Ik voel mij vereerd met de vraag van de redactie om voor TVZ iets te mogen bijdragen over mijn avontuur naar de triathlon van de wereld, Kona!
In 2003 begon triathlon voor mij te leven en sindsdien is de sport niet meer weg te denken uit mijn aderen. Samen met een aantal TVZ liefhebbers gingen wij lang geleden naar de allereerste “Nacht van de Triathlon” in Amerongen. Toen nog was de organisatie in handen van Frank Heldoorn en Rob Barel. Hier begon mijn triathlon hart sneller te kloppen.
De jaren erna hield ik het bij korte afstanden triatlon om pas in 2010 voor het eerst te starten op de IM afstand in Nice. En zat ik steevast jaarlijks aan de PC gekluisterd om het WC IM Kona te volgen door de nacht heen.
Dit was dan ook jarenlang mijn grote doel, ik kwalificeerde mij een aantal keer maar door allerlei omstandigheden kwam het er niet van. In 2019 hing ik mijn triathlon carrière aan de wilgen twijgjes. Na 4 jaar crossfit/corona en wat fietsen begonnen de wilgen twijgjes weer te groeien. Het triathlon bloed stroomde weer in mijn aderen. Ik besloot mijn coach weer te benaderen om eind 2022 weer voorzichtig te starten. Voorzichtig, om te kijken of ik het wel weer leuk zou vinden: alle jaren van trainen en afzien hadden wel z’n weerslag gehad op de zin in trainen.
In 2023 stond ik in de zomer alweer aan de start op de IM in Kalmar, het was een succes. Het liep allemaal als vanouds en kon ik finishen in 9:25.
Al snel besloot ik door te gaan en in 2024 stond ik aan de start in Hamburg, deze wedstrijd kende ik en hier moest het dan ook gaan gebeuren. Weer een jaar consistent getraind, het oude niveau weer terug voor die wedstrijd en doel was weer kwalificatie. Met een snelle zwem tijd kwam ik goed uit het water maar daarna klopte er helemaal niets meer van. Na de eerste helft fietsen wilde ik stoppen maar werd door vriendin Nienke en René Oosterhof (voormalig TVZ-triathlontrainer, red.) dwingend verzocht door te gaan.
De tweede ronde was mentaal niet veel beter, al klopten alle waarden (hf en snelheid) meer dan perfect.
In T2 gekomen zat er niets anders op dan te stoppen…. of toch niet? Mijn benen voelden nog vers en ik ging na een peptalk toch lopen. Ik besloot om mij helemaal in mijzelf te keren, pet over de ogen, bril ervoor en focus op iedere stap. Zo de 42 km uitgelopen naar een eindtijd van 9:23. Helaas te weinig voor kwalificatie.
Thuis gekomen heb ik na enkele weken besloten dat er nog een wedstrijd gepland ging worden. We gingen weer met het gezin naar Zweden in Kalmar. Geen stress en geen druk maar gewoon samen een leuke dag maken. En dat werd het ook, van begin tot eind een perfecte race gereden. Plan de race en race het plan, exact uitgevoerd en een happy finish in 9:15. Geen spierpijn en na de finish nog fit, kon niet beter.
Die avond een feestje gevierd met overgekomen vrienden. De volgende morgen was ik vroeg wakker en keek nog eens naar mijn resultaten, ik was 5e geworden en tot mijn verbazing gekwalificeerd!!! Gelijk Nienke wakker gemaakt en besproken wat we zouden doen: we gaan er voor!
Hoe gaaf is dit, ik besef het nog maar amper wanneer mijn naam wordt omgeroepen en Nienke het hardste schreeuwde “YES”.
Dan loop je naar het podium en krijg je ceremonieel de Hawaii krans omgehangen en mag je de VISA op een apparaat leggen en ben je in 2 minuten een pak geld armer maar een droom rijker 😱.
En zo geschiedde, de weg naar Kona wordt uitgestippeld. Met mijn coach gebeld en besproken dat we nog even door trainen.
Dit schrijvende zitten wij in het vliegtuig van LA naar Hawaii en begint het te leven. Nog een paar dagen tot de race der races.