Waar sommige TVZ’ ers er deze dag voor kozen om mee te doen aan de Halve marathon in Harderwijk, koos ik er graag voor om mee te doen met de cross RBR die door onze TVZ werd georganiseerd.
Sinds september beschik ik over een MTB en heb ik voor het eerst ook in de winter veel gefietst. Het begon met de leerzame MTB cursus en vervolgens heb ik al verschillende toffe MTB trainingen deelgenomen van de club.
Dus ja, dan wil je al die training uitproberen in de RBR 😉

De voorpret werd nog wat gedrukt door het slechte weer op vrijdag; welke gevolgen gaat dit hebben voor morgen? Respect voor de organisatie ook, die in deze omstandigheden al voorbereidingen aan het treffen was.

Op zaterdagochtend echter was ik dit snel vergeten doordat de zon volop scheen en er geen zuchtje wind stond.
Rond 10 uur arriveerde ik bij de RCN en kreeg direct een boost doordat ik een mooi parc fermee/ finishgebied opgebouwd zag en er overal atleten bezig waren met parcoursverkenning en voorbereidingen.
Het parcours, voor wat ik zo kon inschatten, zag er iets besneeuwd maar prima uit.
De organisatie had de boel goed voor elkaar en ik had al snel een plekje gevonden voor mijn MTB en de benodigde chip, stuurbord en startnummer in handen. Er waren veel andere TVZ’ ers en tijdens het installeren van alle spullen werd er lekker bij gekletst.

Hardlopen
Na een korte, maar intensieve warming – up werden we naar de start geroepen. We zouden starten met 3 ronden van 1,5 km hardlopen (4,5 km), vervolgens  3 ronden mountainbiken van 5 km (15 km) en tot slot nog eens 2 ronden van 1,5 km hardlopen (3 km).
Ik wilde de eerste 4,5 km gewoon zo snel mogelijk lopen om bij het mountainbiken (zeker op de technische stukken) wat tijd te ‘mogen’ verliezen.

Ik ben ongeveer halverwege de groep gestart en merk dat ik in de eerste paar honderd meter toch al wat mensen inhaal. Mijn benen voelen licht, mooi! Het parcours heb ik echter niet verkend en het duurt niet lang of ik tref een aantal stukken op en rondom de RCN camping die flink glibberig zijn.
Ik kijk hierbij goed naar degenen voor mij en probeer hun pad te volgen.
Na een poosje vormt zich een groepje en ontdek ik dat Annemarie Rustenburg hier ook deel van uitmaakt. Ik probeer ervan te genieten, want ik weet dat ik samen loop met atleten die ik niet de hele wedstrijd bij ga kunnen houden.

De 2e ronde kom ik met het groepje door, maar vlak na het ingaan van de 3e ronde besluit ik m’n tempo iets te laten zakken omdat het voor mij te zwaar word. Het geeft een beetje lucht en ik probeer technisch ‘netjes’ te blijven lopen. Het groepje kan ik uiteindelijk redelijk bijblijven en ik kom 15 seconden later de wisselzone binnen.
Ik zie dat zij ontzettend snel wisselen en al met de fiets aan de hand wegrennen terwijl ik pas bij mijn fiets arriveer.
Mijn wissel gaat prima, maar duidelijk veel trager dan de rest. Zij verdwijnen al uit zicht op het strand terwijl ik met de fiets naar de startlijn ren.
Ik besef me dat ik hen definitief kwijt ben, ook al had ik ze wellicht toch niet (lang) kunnen volgen.

ATB-onderdeel
Ik spring met een gelletje in mijn mond de MTB op en geef een peut gas op het eerste rechte stuk over het strand. M’n ademhaling is nog niet echt onder controle, maar het lukt wel dat gelletje erin te krijgen.

Na een paar bochten volgt een lekker lopend stuk naast de dijk en ik merk direct dat ik me goed voel. Ik zie een eind verderop een paar rijders en ga in de achtervolging richting het MTB parcours.
In het laatste stuk voor het vennetje krijg ik de eerste rijder te pakken, een mooie opsteker zo vlak voor dit technische stukje parcours. Het vennetje heb ik inmiddels al veel gereden en kom ik lekker door, het lag er ook goed bij.
Hierna vervolgen we het MTB parcours, dat lekker vlot loopt (ik had misschien verwacht dat het modderiger zou zijn na het slechte weer van de dag ervoor).
Omdat ik nog steeds niet word ingehaald, krijg ik het idee dat ik echt beter geworden ben op de MTB.

Op een gegeven moment draaien we linksom de grasstrook naast de dijk op en beginnen we weer koers te zetten in de richting van de RCN.
Pfffff, wat een k…stuk is dit zeg. Superdrassig, hobbelig en traag. Maar ik zie aan de andere deelnemers dat bij hen de snelheid ook een stuk lager ligt.
Verderop nog even een doorbijtstukje over het gras de dijk omhoog. Ik doe dit op een licht verzetje met hoog ritme. Maar daarna weer een lekker stuk terug naar het strand en het keerpunt bij het parc fermee.

Bij de passage langs het parc fermee heb ik het gevoel dat ik vlieg. Het is een lekker doortrap stuk en er zijn genoeg mensen, waaronder m’n gezin, die aanmoedigen 😊

De 2e ronde kan ik ook lekker blijven doortrappen en ben ik niet bezig met het einde van het mountainbikeonderdeel. Er verandert ook niet veel in het deelnemersveld voor of achter mij. Vanaf de 3e en laatste ronde begin ik te merken dat de fut er een beetje uitgaat. Tempo houden kost meer moeite. Het lukt me wel om tevreden terug te keren in het parc fermee.
Er wisselen op dat moment 3 mensen, en ook zij zijn rap het loopparcours weer op. Ik moet echt eens gaan oefenen op dat wisselen bedenk ik mij.
Vervolgens loop ik, in gedachten en door eigen schuld, een verkeerde route in het parc fermee en ga zowat met mijn chip over de finishlijn, gelukkig helpt de organisatie mij snel de juiste kant op.

De laatste run
De eerste paar honderd meter terug op het loopparcours voelen niet lekker.
Oefff, bijkomen. Zware zwabberbenen, nog geen prettige ademhaling, het voelt als ‘stampen’.
De lopers voor me lijken niet verder weg te raken, een teken dat mijn tempo dus vrij gelijk is aan dat van hen. Dat voelt dan wel weer goed.
Ik merk dat een aantal stukken minder glibberig geworden zijn, doordat de zon zijn werk gedaan heeft. Maar het stuk waar Raymond van de organisatie staat (oversteek vanaf de camping, het betonnen fietspad over en dan de dijk af) is echt hilarisch glad.
Ik moet om mezelf lachen terwijl ik naar beneden glibber en net niet onderuit ga.
In het strookje bos wat volgt pak ik voor het eerst een lekker ritme en voelt het weer goed. Ik probeer tempo te houden, ook al ligt dit ongetwijfeld lager als bij het 1e looponderdeel.
Als ik langs het parc fermee ren en mijn laatste loopronde in ga, zit de wedstrijd er gevoelsmatig al zo’n beetje op.

Terug bij het glibberstuk bij Raymond, glijdt een deelnemer uit op het hellinkje en komt nauwelijks naar boven. Lachend vraag ik of hij een hand wil en hij accepteert het nog ook. We moeten allebei lachen en daarna direct weer opletten als we de afdaling van de dijk naar beneden glibberen.
Mijn tempo ligt net iets hoger dan dat van hem en ik ren het laatste stuk naar de finish alleen. Ik geniet van de laatste honderden meters en voel me voldaan over mijn prestatie.
Na afloop was er nog een sfeervolle prijsuitreiking in de brasserie en werd er door veel deelnemers nog gezellig wat gegeten en gedronken.

Een heerlijke sportochtend met een prachtig parcours, organisatie; bedankt!