Ik train sinds november bij Edosports, waarvoor ik ook uitkom in de teamcompetitie. Zij stellen mijn trainingsschema op. Deze is gebaseerd op het 80/20 principe, wat voor mij persoonlijk goed werkt. Lissabon stond als mijn eerste individuele triathlon op de planning. Ik had niet helemaal het gevoel er klaar voor te zijn, maar mijn coach had er alle vertrouwen in.

Na een voorspoedige heenreis (altijd spannend met fietskoffers) kwamen we aan in Lissabon. Via de organisatie hadden we een hotel geregeld, een paar honderd meter van de start. Dat was ideaal, zo konden we makkelijk de fietsen inchecken, racenummers ophalen, etc. Het was al direct duidelijk dat het een zware race zou worden, dit jaar was het met 30 graden ongekend warm in Lissabon. We hadden een dag om een beetje te acclimatiseren voordat we zaterdag van start zouden gaan.

Het hotel had op raceday geregeld dat alle atleten om half 6 al konden ontbijten. De start voor Tom was om 7.30 en voor mij om 8.00. Rond kwart over 6 waren we bij de start en maakten we ons klaar voor de race. Het zwemmen vond plaats in de baai, relatief vlak water. Door het zigzaggende parcours kon ik Tom mooi volgen in het water totdat ik zelf van start moest.

Het zwemmen was lastig, veel deelnemers zwommen vrij agressief en je moest echt je eigen plek ‘claimen’ in het water. Ik vond het een lastig te navigeren parcours en ik heb behoorlijk wat extra meters meegepakt. Ik had het gevoel dat ik erg ver achter lag met zwemmen, want ik zag veel deelnemers voor me. Achteraf blijkt dat we op een groep van de halve afstand zijn gezwommen. Ik was als 12e (en 2e vrouw) uit het water. Maar goed, mijn doel was vooral genieten en plezier hebben, zeker toen ik dacht dat ik erg ver achter lag.

Het fietsen was echt geweldig. Het parcours was (na wat kasseien in het begin) op mijn lijf geschreven: wat vals plat omhoog, een aantal viaducten en tweemaal een klim van 1km. Waar de snelle agegroupers van de halve (waaronder Tom) hartje Lissabon zijn ingereden omdat het parcours niet correct was afgezet, was dit alweer verholpen toen ik daar aankwam. Ik hoefde dus ook niet het drukke verkeer te trotseren of over vangrails te klimmen, phew. Ik had met mijn coach een wattage afgesproken en dit ging me goed af, ik kwam er zelfs steeds boven. Ik heb op alle klimmetjes de wattages losgelaten en ben steeds zo hard mogelijk omhoog gereden. Ik bleef maar mensen inhalen op de fiets, dat gaf ook een extra boost. In de tweede ronde zag ik Tom aan de andere kant van de weg.

Tevreden met het fietsen heb ik rustig gewisseld en gezien de hitte de tijd genomen om nog even extra bij te drinken. Vervolgens ben ik op gevoel gaan hardlopen. Het was een zeer uitdagend parcours met verschillende kasseienstroken en een gedeelte offroad. Ik moest 2 rondes van ongeveer 5.3km. Er stonden veel Portugezen aan de kant die aan het aanmoedigen waren, echt een leuke sfeer. Ook de vrijwilligers moedigden iedereen aan en de brandweer spoot op een deel van het parcours water. Aan het einde van de eerste ronde werd ik ingehaald door een man die zei dat ik er goed voorlag, way ahead. Ik dacht dat hij misschien een foutje maakte, maar voor de zekerheid heb ik in de tweede ronde mijn best gedaan mijn tempo constant te houden. De laatste 3 km waren afzien, de temperatuur was opgelopen tot 29 graden en het was extreem benauwd. Zo’n kilometer voor de finish zag ik Tom, die net was begonnen met de halve marathon… echt niet te doen met die temperatuur.

Na de finish bleek ik 1e bij de vrouwen te zijn geworden, compleet onverwacht! De prijsuitreiking was anderhalf uur later, Tom was gelukkig op tijd binnen om te kijken.