Na 11 september 2021 door alle corona ellende eindelijk de editie van april 2020 gefietst te hebben, ging de inschrijving voor 2022 al snel weer open. Zoals ieder jaar maakte ik een team aan in de hoop op zoveel mogelijk deelnemers. Deelname aan de Amstel Gold Race gaat via een lotingssysteem en hoe meer mensen in het team, hoe meer kans op deelname. Voorgaande jaren kon ik steevast rekenen op minimaal 10 tot 12 deelnemers maar dit jaar bleef de teller steken op slechts 4. De andere deelnemers waren Michael, Gerline en mijn vader. Op 16 november ontvingen we het mailtje waar in stond dat we niet waren ingeloot. Balen! Fingers crossed voor de 2e loting in december en gelukkig was die ons wel goed gezind en mochten we weer afreizen naar Limburg.

Net als ieder jaar had ik er weer heel veel zin in en begon vol goede moed aan mijn trainingsschema om fit aan de start te verschijnen. Helaas vlogen de weken voorbij en moest ik toch tot de conclusie komen dat er van mijn schema niet veel terecht was gekomen. Euhm, tijdgebrek zou ik zeggen maar eigenlijk kon ik mij er in de winterperiode niet toe zetten om lange duurritten te maken. Drie weken voor de start getroffen door corona en vervolgens een goede verkoudheid er overheen was voor mijn gevoel ook niet heel bevorderlijk. Toen brak de week van de Amstel Gold Race aan. De voorspellingen voor de zaterdag waren bar en boos. Mijn vader gebeld en aangegeven dat ik niet zou gaan fietsen als het sneeuwde en hagelde maar ik ken mezelf… Zulke uitspraken heb ik vaker gedaan en puntje bij paaltje stap ik toch op. De voorspellingen voor de zaterdag werden in de loop van de week iets beter alleen dat het koud zou worden, was een ding wat zeker was. Waarschijnlijk zouden wij toch ook nog wel een winterse bui (of meerdere) op onze pet krijgen.

We hadden ingeschreven voor de 200km maar uiteindelijk de 150km gereden. Vanaf ons vakantieadres in Brunssum heen en weer naar de start goed voor een ruime 180km. Warm aangekleed en zonder regenjas rond de klok van 6 uur opgestapt in Brunssum. Tja, mooi weer moet je afdwingen, zeggen ze. Na 80 kilometer al 2 keer goed nat geworden en dan kom je er achter dat je nog ruim 100 te gaan hebt. Koud en nat hoorden wij een aantal Belgen aan een verkeersregelaar de kortste weg naar Valkenburg vragen. Verleidelijk, maar dan heb je geen medaille verdiend hield ik mijzelf voor. Mijn vader en ik zijn uit hetzelfde hout gesneden, afstappen of terug naar huis is geen optie. Doorfietsen dan maar en op zoek naar een koffieadres om warm te worden. Helaas was het nog te vroeg en veel horeca nog gesloten. Dan maar blijven rollen en een paar repen naar binnen.

Ondanks de kou en het slechte weer gelukkig op veel plaatsen publiek langs de kant van de weg. Garmin gaf een gevoelstemperatuur van 1 graad onder 0. Ik heb wel eens lekkerder gefietst. Camerig, Eyserbosweg en vele andere beklimmingen volgden. Daarvoor ben je toch in Limburg en niet in de vlakke polder. Gelukkig was de wind die we in Flevoland kennen ook in Limburg aanwezig. De aanmoedigingen met muziek op onder andere de Fromberg en de Keutenberg maken je weer sterk. Steevast rijden pa en ik vanaf de Keutenberg samen naar de finish en komen naast elkaar boven op de Cauberg en over de finish. Na het in ontvangst nemen van een mooie medaille, een glaasje 0.0 en een Isostar pakket gingen wij terug naar Brunssum.

We kijken terug op een bijzonder frisse maar wederom mooie Amstel Gold Race. Dit was inmiddels de 5e keer samen, een traditie is geboren. Hopelijk volgend jaar weer van start met iets beter weer.