Argentiniƫ - Chili

De redactie benaderde Ed Beekman om in januari onze speciale Mallorca-reporter te worden en kreeg naast groen licht ook de toezegging voor een verslag van een bijzondere fietstocht.

 

Laura zonder gekkigheid
Een goed jaar geleden heb ik een fietstocht in Argentinië gemaakt met ene Laura uit Eindhoven. Had haar hier op Mallorca ontmoet toen ik gastheer/ wegkapitein was bij Fred Rompelberg Bicycle Holidays. Voorjaar 2019. Leuke vrouw, mooi koppie van begin 40. Gewoon gezellig en verder geen gekkigheid. Halverwege de zomer 2019 krijg ik een berichtje van haar of ik het zou zien zitten met haar naar Patagonië te gaan. Een maand. Hiken en een fietstocht door de Andes.  

Ik leef die zomer het Amsterdamse leven. Woon en werk er helemaal tussen. Dag en nacht. Vaar door de Amsterdamse grachten met toeristen. Kantoor op de Wallen. Zit via een collega regelmatig in de Johan Cruijff Arena op stoeltjes van Café Bolle Jan. Café Nol, Lowietje met collega’s. De maandag wordt magic monday. En zo is iedere dag van de week wel een bijzondere. Chardoneetjes in de Jordaan en Dark and Stormies in het scheepscafé Pollux. Het geld gaat eruit maar komt er zeker goed in.

Patagonië. Ik denk, ach waarom ook niet? Ben helemaal niet zo reislustig maar Zuid-Amerika in november is voor nu een leuke optie. Ik reis naar Eindhoven met de trein en spreek bij haar thuis over waar, hoe en wat. Ze had al grondig onderzoek gedaan naar de mogelijkheden. Het zou om de maand november gaan. De seizoenen in het jaar zijn omgedraaid. Lente dus daar. Via Buenos Aires naar El Calafate, El Chalten hiken 6 dagen en dan naar Bariloche voor een fietstocht over de Andes naar Chili en terug naar St. Martin de los Andes. Per dag geen gekke afstanden om ook tijd te hebben voor foto’s en te genieten van het landschap. Ze zit tijdelijk zonder werk en heeft alle tijd om alles zelf te regelen.

Oe la la overnachtingen
Ik geef haar carte blanche, maak geld over voor de tickets en de noodzakelijke hotelboekingen. Fietsen, ATB’s worden gehuurd. Ze zal ook slaapzakken, matjes, kooktoestel, etc regelen. De rest van de overnachtingen zouden we daar online boeken zodat we het fietsschema flexibel konden houden. Haar tentje (lees: onze) zou ik dan in mijn backpack meenemen. Dat tentje is voor nood en als het mooi weer is voor de optimale zonsopgang belevenis. 

Regelmatig stuurt ze mij een Excel update over de uitgaven en boekingen maar ik ben niet bezig met dat snoepreisje. Ik koop een backpack en we spreken nog een keer af. Verwachtingen worden uitgesproken. Een week voor vertrek bekijk en verdiep ik me in de reisschema’s, de geplande fietsroute, tijden en de weersverwachting. Oeps, dat valt niet mee. Het klimaat en de weersverwachtingen zijn nou niet echt lekker om evt te kamperen in een tentje met een vrouw die niet mijn vriendin is. Ze heeft een veel te romantisch beeld van wat haar te wachten staat, schat ik in. 

Euri’s besparen en Eddy Cash
Op 31 oktober ga ik uit mijn tijdelijk gehuurde appartement aan de Jacob van Lennepstraat. Scheelt 1500 euri huur. Boek voor 3 dagen een kamer in het Bastion Hotel. Toerist in eigen stad. Op 2 november in de avond met de KLM naar BA. Twee dagen in de stad. Vliegen door naar El Calafate. Bijna het einde van de wereld. Zes dagen hiken in El Chalten Patagonië om vervolgens per vliegtuig 1500 km in het noordelijker gelegen Bariloche te starten aan de fietstocht. 

San Carlos de Bariloche is een stad in het departement Bariloche in de provincie Río Negro in Argentinië. De stad ligt in het hart van het Nationale Nahuel Huapipark en aan de oever van het Nahuel Huapi-meer. Belangrijk toeristendoel en is geliefd bij elitefamilies. De (economische) situatie in Argentinië en Chili is onrustig. Veel protesten en onlusten. Om aan geld te komen is een ding. Geldautomaten zijn een soort kansspel machine. Komt er wat uit of niet? Voor Chili kan je beperkt geld krijgen bij een wisselkantoor. Da’s ook goed ook. Het smelt als ijs in je hand weg. Voor nood heb ik een buffer van 1000 dollar cash bij me.

We lopen naar de fietsverhuurder in Bariloche. Het bedrijf is net weer open om te beginnen aan het seizoen. Verzorgt gegidste tochten in de Andes. Wij gaan zonder. We krijgen nieuwe ATB’s, vers uit de doos, mee van niet al te beste kwaliteit. Als dat maar goed gaat. Laura blijkt de eigenaar Lorenzo, de afgelopen tijd bestookt te hebben met vragen over de route. Adressen om te overnachten. Concrete antwoorden blijven uit. Onduidelijk wat en waar al iets open is blijkt. Bij het verlaten van de shop zegt ie tegen mij; “She has no clue what she is doing.” “I know. Me too Lorenzo! Thanks.”

Laura met gebruiksaanwijzing
De weersvoorspelling is redelijk dramatisch voor de komende 5 dagen. Laura is absoluut gezellig, een doorzetter en zeker niet kinderachtig, maar blijkt over een ongelooflijke uitgebreide gebruiksaanwijzing te beschikken waar ik niet verder over zal uitweiden. Maar het maakt het allemaal nog uitdagender. Nu had ik me ook niet in de reis verdiept. Geen plan B bij slecht weer. En daarvoor is het nu te laat. Blijf er laconiek onder.  

We doen nog wat aankopen, noodrantsoen. We gaan de rimboe in. In de middag fietsen we naar  Villa Llao Llao. Hebben een B&B vlakbij de haven. Vroeg in de ochtend zullen we met een catamaran naar Puerto Blest varen, een nederzetting aan het begin van het Parque Nacional Puyehue. Vervolgens moet er over een 7 km onverharde bosweg worden gefietst naar een veerpont die ons over de Rio Puella naar een Argentijnse grenspost gaat brengen. Vandaar gaat het dan over een 35 km onverharde weg omhoog naar Paso International Perez Rosales. Beneden aan de pas is de Chileense grenspost in Puella. Daar pakken we de laatste veerboot naar de bewoonde wereld Petrohue. Over de pas gaat alleen een speciale vierwiel aangedreven bus. Fietsen of ter voet is een andere mogelijkheid. We gaan natuurlijk op de fiets. 

Wat voor weer?
Dat is het strakke plan. Het is ronduit k.u.t -weer aan het begin van de dag. Regen en harde wind. Tickets hadden we al geboekt in NL. We moeten vandaag. De catamaran is uit de jaren 70 en zo lek als een mandje, blijkt. Stampvol met pensionado’s die een dagje naar Puerto Blest gaan. Beslagen ramen, diesellucht en een plekje zoeken waar het niet lekt. We zijn vertrokken. De overtocht duurt twee uur. We eten alvast in vooruit en bereiden ons geestelijk voor op het ergste. De Hostess/ gids geeft uitleg over safety voorschriften in het nationale park gedurende vaart. Wie gaan naar Chili? We steken onze hand op. “Ja,” zegt de gids en wijst ons aan. “Zij gaan op de fiets”. Een oorverdovend applaus volgt en gaan als helden van boord. Nog geen meter gefietst.

De grenspost is niet meer dan een gebouwtje aan de oever van het bos. Twee militairen buiten en vijf beambten binnen. Voor wie allemaal, is volslagen onduidelijk. Daarnaast staat een bouwsel met een aandenken aan Che Guevara, een replica van zijn Norton. Is hier ook de grens overgestoken.

De Ardennen zijn zo slecht nog niet
De weg is heel slecht, laat de chauffeur van de bus weten. We gaan nu niet terug. Of fietsen in die bus. We hebben vier uur om 35K af te leggen om de laatste pont te halen. Eerst 4K omhoog en dan naar beneden. Moet lukken. Lets go. De volgezogen leem zandweg met gladde stenen en geulen door de hevige waterval wordt een beproeving. Op de steilste stukken is het lopen. Drek overal maar het is best te doen en zijn binnen het uur op de top. De grens tussen Argentinië en Chili. Wij alleen met z’n tweeën daar. Ergens midden in een woud aan de andere kant van de wereld. Het is inmiddels bijna droog. Nu naar beneden en een stuk vals plat. Wat op papier makkelijk leek wordt een zware tegenvaller. Inderdaad is de weg slecht. We doen heel rustig aan en zeker voorzichtig. Who can you call? Geen bereik op de telefoon. Het schiet niet op. We gaan wandel tempo naar beneden. Het vlakkere gedeelte wordt iets beter. Het wordt geen bloed, maar veel zweet en ook tranen. Kom op, je kan het! Hoeveel tijd neemt de grens overgang Ed? Toch zeker een half uur. We gaan het niet halen. Om hier in het zeiknatte tentje….

FDBE Chili
De laatste 10K ga ik vooruit om te kijken of ik nog iets kan regelen. Ik laat haar alleen achter in zeg maar niet bepaald het Vondelpark. Fout fietsen kan niet. Er is maar een weg. Handen midden op het stuur, slijm hangt in draden uit mijn mond, beuken alsof ik Fiets de Boswachter Eruit aan het fietsen ben. Kom bij de grens, vraag hoe snel we de grens over kunnen want we moeten de boot halen om 16.00. Nee, die gaat om 17.00. Ff de ticket niet goed gelezen. Boarding 16.00 staat er duidelijk op.

De grensovergang is hier ook een hele speciale. We moeten de fietsen inklaren bij de douane. Dat is een normaal woonhuisje naast de houten schuur welke als grenspost fungeert. Bel aan en een vrouwelijke beambte in vol ornaat doet open. Zat net achter een dampende pot die op de eettafel staat. Sta ik daar met mijn drek-poten op het tapijt midden in de huiskamer. Moet alleen de kleur van de fietsen noemen en krijg twee onleesbare doordruk velletjes terug. Goed bewaren!!

Op de pont aan de koffie, cola, gebak en chips. De zon schijnt inmiddels volop. Wordt een prachtige vaart van twee uur over Lago todos los Santos met een indrukwekkend uitzicht op de Osorno. Een enorme actieve vulkaan met gletsjers op de top. Het merengebied lijkt op een mengelmoes van meren in de Zwitserse Alpen met vulkanen. No man’s land.

B&B coalitie
Vanuit Petrohue moeten we nog 30 km naar onze B&B in Ensenada fietsen. Een lava landschap begroeid met jonge bomen en struiken. De B&B staat daar midden in. Is van een Engelse eigenaar en wordt door zijn Braziliaanse vrouw gerund. Ze wil graag voor ons koken. Die avond eten we Feijão tropeiro, een Braziliaans gerecht met bonen. Gelukkig hebben we beiden een eigen slaapkamer die nacht.

De volgende dag gaat het verder langs Lago Llanquihue. We laten de Andes achter ons.

Links van de weg het meer en rechts het heuvelachtige groen landschap op de uitlopers van de Osorno. Grazige weiden, boerderijen a la bauernhof stijl, koeien. Wilkommen in Bayern. En verdomd, een Duits restaurant langs de weg. Na de lunch met sauerkraut, pommes wurst gaat het verder. De hoofdwegen zijn geasfalteerd. De rest zijn zand/ grindwegen vol gaten. Op en langs het asfalt voelt het safe zo op het platteland. Niks van morrende Chilenen of onlusten zoals in de hoofdstad Santiago. 

Verloren rit
We hebben een slaapplek in een trekkershut met veranda. Uitzicht op het meer. De zon laat zich nog ff zien en het biertje smaakt perfect. Op het menu aardappelen, bonen en vis. De volgende dag klettert de regen tegen het raam bij het wakker worden. Koud, regen en wind tegen. Op het programma een etappe naar Entre Lagos. 50K. Dat schijnt in de zomer een vakantieoord te zijn. De route gaat door een bosbouw gebied. Kaarsrechte vlakke weg met bomen die keurig in het gelid staan. Waar heb ik dat meer gezien? Het is blik op oneindig en gewoon doortrappen om warm te blijven. Met het vooruitzicht een hotel te nemen, warme douche en een biertje wordt deze verloren rit dan snel vergeten. 

Met Laura in het wiel bereiken we rond het middag uur de eindbestemming voor vandaag. Het is de eerste redelijke plaats die we in Chili zien. Mijn gedroomde beeld van dit oord komt nou bepaald niet overeen met de werkelijkheid. Nu is Zandvoort in de winter ook geen uithangbord van gezelligheid en schoonheid. Maar de eerste indrukken hakken erin. In oorsprong redelijke nieuwbouw zonder bestrating wordt schijnbaar bewoond door Chileense families Flodder en Tokkies next level.

Een onbeschrijfelijke rotzooi. De meeste huisjes hebben daarbij een hekwerk er omheen waarbij je je afvraagt waarom? Gemoedelijkheid is hier ver te zoeken. Het voelt als welkom in het safaripark. Wie er doorheen gaat fietsen vraagt om moeilijkheden. Stoppen voor een winkeltje. Tijd voor spoedberaad. Op naar dat hotelletje, eten en overleggen hoe nu verder. Ook hier een PI Vught hekwerk. Dineren achter slot en grendel is het motto!

Pittiger
Ja, en dit was eigenlijk het makkelijkste traject op papier. Ook qua overnachten. We moeten vanaf hier terug naar de Andes, er over naar Argentinië. Een traject van 150K zonder de zekerheid van een plek om te overnachten. De weg is de op één na belangrijkste pas tussen Chili en Argentinië. Waarschijnlijk dan ook druk met verkeer; Cardinal Antonio de Samoré pas, 1321m boven zeeniveau.

Laura zit er mentaal doorheen. Teleurstelling, angst en op van de zenuwen krijgt ze het eten niet naar binnen. Zweet breekt uit en flauwvallen zit eraan te komen. Hier blijven is geen optie voor haar. De romantische vooruitzichten van een tentje aan een meer, kampvuurtje, zonsopgangen kunnen nu definitief overboord. Hier nu weg komen, onderdak vinden en overleggen hoe we deze fietstocht kunnen redden. Ik zie op Booking op 30K in de goede richting een luxe thermen resort. Daar gaan we naar toe besluit ik. Dan zien we wel verder. Totaal buiten budget maar ach die dollars op zak moeten ook op. Het is niet anders. We stappen weer op en hebben langs Lago Puyehue wind en regen in de rug. Binnen twee uur komen we in een totaal andere wereld terecht. 

Relaxed
Een resort voor bemiddelde Argentijnen die hier een weekendje relaxen. De entourage past nou niet bepaald bij een outback fietstocht en we checken not dressed to the occasion in. Blijven een extra nacht omdat het weer in de bergen nog steeds slecht is. Maar ook omdat het zo goddelijk lekker is. Badderen, lunchen, dineren met de lekkerste Argentijnse wijntjes. Allemaal ter compensatie.

Onbewoond
De volgende etappe is een flinke rit van 120K met 1000 hoogtemeters over de pas naar Villa la Angostura Argentinië. Een tocht door een onbewoonde wereld. De “campings” onderweg zullen nog gesloten zijn. Geen reactie op mail of app. We hebben geen idee wat ons te wachten staat. Hoe druk het zal zijn op de weg of hoe gevaarlijk het is om daarop te fietsen. 

Een receptionist brengt ons met de pick up van het hotel naar de Chileense grens en tevens het begin van de pas. Vanaf daar op de fiets is het nog 100K. Het blijkt een verlaten weg. Niemand bij de grens. Het aantal vrachtwagens valt op twee handen te tellen tijdens de klim. Hand uit het raam en een claxon ter aanmoediging. Hoe hoger we komen, hoe meer het groene bos in een vulkaanlandschap verandert. As grauw. Dode bomen. Maanlandschap. De klim is in het begin redelijk steil. De fietsen doen het prima. Met het MTB verzet valt het te doen en na twee uur zweet en tranen staan we op de top naast een vulkaan. Respect voor Laura!. Naar beneden. Het landschap wordt met de minuut indrukwekkender. We fietsen door niemandsland naar de Argentijnse grens. We maken kilometers en plots is Villa La Angostura een haalbaar doel.    

Na de grens passeren we een camping. Of althans, wat er voor door moet gaan. Met de wind in de rug bereiken we de eindbestemming laat in de middag. Boeken een huisje online. We hebben op de oorspronkelijke planning een dubbele etappe gemaakt. Besluiten hier een dag langer te blijven om langs het meer te fietsen, terrasje in de zon te pakken en ‘s avonds een BBQ. Eindelijk zomer.

Eind in zicht
Naar St. Martin de los Andes is nog 100K. Het einddoel. Op 70K is een trekkershut vrij. De volgende en laatste dag hoeven we nog maar 30K. Het is een brede geasfalteerde weg door de bergen die langs 7 meren gaat. Een toeristische route populair bij Argentijnse pensionado’s die voornamelijk met touringcars worden verplaatst. Naast alle meren, watervallen en rotsformaties zijn wij een geliefd onderwerp voor een fotootje. Ook lange afstandsfietsers nemen deze route om zo ook de extreme harde winden aan de voet van de Andes te omzeilen. Zo spreken we met Mike die in Alaska is begonnen en onderweg is naar de zuidelijkste stad ter wereld: Ushuaia. Al maanden onderweg. Dat is hem en de fiets aan te zien. Verweerde kop met zonnebril tan-line. Ziet mijn fiets met tent. Geeft een tip waar we vanavond mooi kunnen wildkamperen en wat onze plannen zijn?

Sunset
Pfff. Ehh, nou, we pakken voor vanavond maar eens een cabin. Al verder fietsend krijgen we de slappe lach. De route valt gewoonweg tegen. Pech met het weer gehad. En ja, aan de voorbereiding had het niet gelegen haha. Het is iets totaal anders geworden. Het is het verwerken van de teleurstelling. Het komt de sfeer ten goede. En ja, die afgelegen cabin met houtkachel aan het meer met waterval wordt die avond gevonden. Een sunset met wijntje. Verdomd, wat een geluk. De volgend ochtend is nog mooier. 

Het laatste ritje naar St Martin de los Andes is freewheelend. Lunchen op het terras aan het meer. De fietsen etc kunnen we hier achter laten bij een hotel. De volgende dag met de lijnbus naar Bariloche. De rit van 4 uur wordt onverwacht een van de hoogtepunten van deze reis. Prachtige vergezichten en de rotsformaties van Paso Flores zijn een indrukwekkend slot accoord.

Buenos Aires en het hiken in El Chalten was een succes overigens en is zekers een aanrader.

 -- Ed Beekman --

 

Nieuws Overzicht