OPWEG NAAR HET NIEUWE NORMAAL.

Dit zou de perfecte titel kunnen worden van mijn verhaal. Een avontuur, reis of vlucht naar vrijheid, te hervinden, ontdekken en te herstellen. De datum 2 mei 2020 is het moment om alsnog te gaan beginnen aan een boek. Niet een reisverslag maar een verzameling van korte verhalen over de hoogte- en dieptepunten. Over rouw, vrouwen, drank, een leven zonder vaste woon- of verblijfplaats.

“Opweg naar het nieuwe normaal”. Momenteel leef ik in fase 0 in Spanje. In rust en bezinning. Mooi moment om te gaan schrijven. Een poging waard. In vier stappen van 2 weken zou het nieuwe normale leven hier moeten functioneren. Een normaal leven met een virus waar nog geen kruid voor is. Ben opweg zoals een ieder naar een nieuw normaal. Volgens de norm, zoals het meestal is of gedaan wordt is de uitleg van het woord normaal. Het nieuwe abnormaal noem ik het liever in de context hoe wij als wereldburgers moeten leven met elkaar tijdens deze COVID 19 pandemie. “Het nieuwe normaal”, deze quote van 2020? is ook de trigger om te gaan schrijven.

Nu heb ik heel lang een “normaal” leven geleid. Daar ben ik dankbaar om. Kom uit een ‘normaal” gezin: vader en moeder, vier kinderen waarvan een zus en twee broers. Een normale opleiding gevolgd. Normale baan gehad. Normaal getrouwd geweest. Kortom, volgens de norm geleefd.

Mijn normale leven eindigde op 3 augustus 2015. De dag van het doodvonnis. Niet het mijne maar die van Esther waar ik bijna 27 jaar mee was. ‘Baarmoederhalskanker met uitzaaiingen’ was het bericht na een maand van onderzoek in het AMC. Na 20 maanden overleed ze. Nu hoort de dood bij het leven, dat is normaal. De manier waarop zij omging met haar ziekte was echter niet normaal. Accepteerde, vond een humormanagement, bleef genieten en koos voor kwalliteit van leven voor wat ze nog zou hebben. Ruimde haar leven op toen ze echt klachten kreeg, bestelde haar eigen kist en bepaalde het moment om het leven te verlaten. Ze werd 47. Helaas ook niet normaal.

Drie maanden later lag ik al zeilend in het net tussen twee drijvers van een gehuurde catamaran voor de Kroatische kust. Dit is wat ik wil. Heel lang. Zeilen naar de horizon zonder plan. Bijkomend, of beter gezegd terugkomend, uit een overlevingsmodus. Haar ziekteperiode was voor mij een sociale lock down geworden. Ik wilde weer leven, normaal.

Geen kinderen, ouders inmiddels overleden en genoeg geld om voorlopig de hort op te gaan. Wat zou me tegen houden. Op 5 maart 2018 stapte ik in Gibraltar aan boord van een catamaran met 2 duffels kleren en een gevulde portemonee. Had huis en haard van de hand gedaan maar niet mijn schepen verbrand. Op weg naar een nieuw normaal. Althans…

FIETSEN??

Op 2 maart naar Mallorca gevlogen om zomaar een maandje te fietsen. Ontmoette ene Jan uit Rotterdam in Sencelles en belandde met hem op 14 maart in een heftige Lock down. Op 2 mei gingen de poorten een klein beetje open. In de namiddag besloten we gezamelijk een fietsrit te maken. Niet naast elkaar, maar achter elkaar zoals voorgeschreven binnen de gemeentegrenzen. Een fietsritje van iets meer dan een uur/ 30 km. De route zou ook geen spektakel worden. Maar het werd er een om nooit meer te vergeten.

Het is de warmste dag tot nu toe. Bijna 30 graden en de lucht is kraakhelder. Het Tramuntana gebergte scherp aan de diepblauwe horizon. “Ons” eiland toont zich in dit jaargetijde op zijn mooist. We fietsen Sencelles uit, zwaaien naar een patrouille auto van de Policia. Wind in de rug, zon op de pan. God wat is dit toch heerlijk. Het mag weer. Vrijheid!

Al gauw worden de spraakzame mannen stil. Zwijgend wordt er gefietst. Krijg een brok in de keel. Jan fietst met tranen in zijn ogen. Wat is dit nou? De weg is leeg, het hele eiland voor ons alleen zo lijkt het. Niet voor een dag maar voor zeker de komende twee maanden. Wat een onwezenlijke situatie. Het is veels te groot om het goed te beseffen. Het is een droom zoals dromen vaak zijn. Onbegrijpelijke combinaties van mensen en situaties. Uit het verleden maar ook die je totaal niet kan plaatsen. Wat een wonderlijke wereld is het brein toch. Maar dit is geen droom. 

Dit is werkelijkheid. Ik fiets hier nu met en een voor mij 2 maanden terug wildvreemde Jan. Vrijwillig met hem laten ophokken door de Spaanse regering. Eerst voor 3 weken, toen werden het er 6 en nu staat de teller op 8. 8 weken! Huissarrest met permissie om eerste levensbehoefte te gaan halen. Zo voelt dat dus. En nu mag het weer. Een soort van verlof. Opweg naar het nieuwe normaal waar ik overigens helemaal niet naar uitkijk verdomme.

De ophok locatie, Can Mavi, is fabelachtig mooi. De tuin een paradijsje op aarde. Kleurrijke hedendaagse abstracte kunst aan de muur in traditioneel huis uit de Gouden Eeuw. De afgelopen weken ben ik verrijkt. Door vooral muziek en een uniek bizarre belevenis. 

En dan Jan. De goedlachse creatieve muzikant die goed past in mijn avontuur die op 5 maart 2018 begon in Gibraltar. Samen hebben we de Corana toestand tot nu toe overleefd. Wij niet alleen, ook u. Naast alle ontladende flauwekul video’s, gepraat, appen over aantallen doden, onzichtbaar leed bij velen en nieuwe besmettingen, omgangsregels en feiten. En vooral speculeren voor wat er gaat komen en de gevolgen hier en in het ineens verre NL. Om gek van te worden. Ik praat er niet meer over, volg het niet meer. Ik hoor het wel. Het is accepteren. Ook wat er komen gaat. Vamos!

En nu fiets ik hier alleen met die Jan. Het leven gaat weer vooruit. De nachtmerrie is onzichtbaar, de lucht vol met zingende vogels. Al zwijgend fietsend sluiten we deze periode zo samen af. Zo blijkt achteraf. Afscheid nemen van een bizarre maar ook zo mooie weken. Afscheid nemen doet een beetje pijn.