Canon #3; Fietsdoel de Waalse Pijl

In het jaar 2020 presenteren we een nieuwe serie op onze website over de hoogtepunten van de afgelopen 20 jaar in de historie van TVZ. De derde in de Canon-lijst is het organiseren van een Fietsdoel, waarbij we hier kiezen voor de allereerste.

IMPULSEN FIETSTRAINERS
De donderdagavond fietsafdeling groeide onder invloed van kwalitatieve impulsen van de hoofdtrainers Gerald van der Lee, Sander Jansen en Hartger Vrijheid gestaag naar grotere ledenaantallen. In 2003 was het, door de grote groei, dat er zelfs een derde groep opgericht moest worden. Bijna gelijktijdig viel er in een verslag van een trainersoverleg – o.l.v. de triatlontrainer (in opleiding) René Oosterhof was er tweejaarlijks een overleg tussen alle zwem-, fiets- en looptrainers in een poging trainingen op elkaar af te stemmen – te lezen dat er behoefte was aan een doel om gezamenlijk naar toe te trainen. Toch duurde het nog een aantal jaren voordat er voor het eerst een echt Fietsdoel werd gekozen, waarmee en passant de nu niet meer weg te denken zaterdagochtendtraining ook een feit werd.

OPROEP RÉMI
Rémi Jansen, toenmalig bestuurslid fietsen (en een van de assistent-fietstrainers) viel de eer te beurt om de volgende oproep in de Nieuwsflits op te nemen: “Tijdens de ledenvergadering is bekend gemaakt dat de fietsafdeling van TVZ dit jaar een doel wil hebben om naar toe te trainen. Dit doel wordt in de vorm van een toertocht gerealiseerd. De fietstrainers hebben de keus op de Waalse Pijl laten vallen.

 De Waalse Pijl kort samengevat:
- zaterdag 19 mei 2007
- start en finish in Spa (België)
- 3 afstanden (120 - 160 - 210 km)
- zeer goed georganiseerde tocht 
- + 1000 deelnemers

Het is natuurlijk mogelijk om 's morgens vroeg op te staan, in de auto te stappen,  de Waalse Pijl te fietsen en 's avonds weer terug te rijden; maar dit is niet aan te raden en absoluut niet gezellig. Het idee gaat meer uit naar een overnachting in de omgeving van Spa op vrijdagavond of om er zelfs een lang weekend van te maken. Er zijn diverse grote huizen te huur of een aantal huisje op een nabij gelegen bungalow park. Dit hangt helemaal af van het aantal aanmeldingen.

Gezien de organisatie die hierbij komt kijken, wil ik graag eerst inventariseren wie er allemaal  de Waalse Pijl wil gaan fietsen en of je eventueel op vrijdagnacht of zelfs een lang weekend wilt verblijven in de omgeving van Spa.

Vergeet niet dat de tocht al eind mei wordt verreden. Met alleen de donderdagavond fietstraining die pas met ingang van de zomertijd begint zal het ongeacht welke afstand je kiest toch een pittige tocht worden. Het idee gaat dan ook om met de "Waalse Pijl groep" een aantal langere tochten in de weekenden te fietsen. Bij het fietsen geldt tenslotte de 10% regel. Wil je 120 km fietsen dan is een minimaal aantal kilometers van 1200 km toch wel aan te raden. Je loopt een halve marathon tenslotte ook niet ongetraind..............

SUCCES
Om te stellen dat de oproep van Rémi aan slaat, doen we hem tekort. Het was gewoonweg een groot succes. Op vrijdagavond 18 mei lopen ongeveer 25 TVZ-mannen door de Belgische overnachtingsplaats naar een Italiaans restaurant. Een zeer gevarieerd gezelschap want deelnemers van groep 1, 2 en 3 en daarnaast ook nog een voor zichzelf trainende triatleet en zelfs een paar loopleden, die later ook fietslid zullen worden. En daarnaast zijn er ook nog leden die met het gezin of familie op een nabijgelegen camping verblijven, die voor een zelfstandige route naar de Waalse Pijl gekozen hebben. Het is erg gezellig en iedereen vind het een gaaf idee, zo’n Fietsdoel. De dag erna piepte menigeen anders….. heftige klimmetjes…… maar gelukkig was iedereen goed geprepareerd aan de start verschenen. Het Fietsdoel groeide uit tot een jaarlijkse gebeurtenis, die zorgde voor verbondenheid tussen de verschillende trainingsgroepen en een zinvolle invullling van de zaterdagochtend training was. Er zat een gedoseerde opbouw in met steeds langer wordende trainingen, die op het eind ruim 4 uur bedroegen. Later zou ook de Ardense Pijl nog gereden worden en tochten in Duitsland (Sauerland en Teutoburgerwald). Maar liep de deelname langzamerhand toch terug en stierf uiteindelijk een zachte dood. Met vandaag een glorieuze wederopstanding.
Ruben Velema, in beginsel slechts zwemlid, schreef na afloop een leuk verslag in het toen nog uitgebrachte clubblad de Nieuwsflits, die we hier nogmaals presenteren.

--------

Een misdadige opeenvolging van puisten

-- Verslag van de Waalse Pijl door Ruben Velema --

“Je kunt er gif op innemen… zet een vijftal fietsliefhebbers in de bus van Paul en zij praten over fietsen…. heel de weg lang. Ongeacht de snelheid, de omgeving of hun andere medeweggebruikers, we praten over de laatste rit of de rit die komen gaat. Het lijkt een dwangneurose. Zoals Nederlanders elkaar vinden op de Costa del Sol, zo herkennen wij elkaar in de lyriek rondom twee wielen en een beetje staal.

Om nu gelijk misverstanden uit de wereld te helpen voor de thuisblijvers, hierbij deze episode. Voor de profs geldt de Waalse Pijl als voorbereiding voor Luik - Bastenaken - Luik. Zij rijden deze semi-klassieker de woensdag voor 'La Doyenne'. Wij reden echter de toerversie van de Waalse Pijl en die is heel wat zwaarder. Niet alleen zitten de bekende beklimmingen van Luik - Bastenaken - Luik er in, zoals de Redoute, de Wanne en de Rosier, maar ook nog eens de Stockeu en de Thier de Coo, de twee zwaarste beklimmingen van België. Opvallende afwezige is de Muur van Huy die bij de professionals een prominente rol speelt. We reden op een gegeven moment slechts 10 kilometer van Huy, maar de Muur deden we niet aan. Dus iedereen die moeite had zich thuis te verdedigen over de heftigheid van onze tocht, hierbij mijn steun.

Dus daar stonden we zaterdagochtend op het natte asfalt onze ogen uit te wrijven met de serenade van alle ringtones nog in de oren. Tijdens de bezigheid van het krentenbolletjes eten dringt de ernst van de dagtaak zich toch naar voren. Geïntimideerd door de vele onheilsberichten over de zwaarte van deze tocht ben ik toch maar gestart met de motor op stand "overhouden".

Genietend en plassen ontwijkend, gingen we op weg naar het bruggetje bij Remouchamps. Geschakel om me heen en het gezicht van menig fietser gaf aan dat het nu dus echt ging beginnen. Wat een heerlijk gevoel om op het kleine verzet met een goede cadans de welbekende La Redoute te bestijgen. Echter, er werd gelijk al wat duidelijk: het aantal omwentelingen op mijn kleinste verzet waren gelijk aan die van menig fietser die nog drie tandjes over had. Verkeerde cassette achter? Ze hadden het nog zo gezegd tijdens de informatie avond maar ja, je bent eigenwijs en je doet het wel even. Tijdens deze ontdekking nog even snel een professionele klimmersblik getrokken richting de fotograaf en mijn mars vervolgt richting de top.

Al peddelend markeerde Roche-à-Frêne het begin van het moeilijkere gedeelte als ik La Petite Fleche moest geloven (kaartje waar alle beklimmingen opstaan). Tussendoor genoot ik van alle beklimmingen en mocht ik de schoonheid van het landschap ervaren. Op dus naar de bepaald niet misselijke finale vijf klimmen!

De Stockeu was de eerste die zich aanbood. Geen voorzichtige prelude, maar gelijk waar voor z’n geld!! Vanaf het begin staart hij je aan met open bek waar het speeksel vanaf druipt. Ergens in je achterhoofd denk je nog "blaffende honden bijten niet", maar mijn trillende vingers zochten voor alle zekerheid het kleinste blad dat ze konden vinden. De helling geeft per direct haar ware bedoeling prijs en er zit niets anders op dan je naar boven te sleuren en te trekken. De tandwielen kraken onder het brute geweld dat je ze aandoet en je hoopt dat meneer Shimano je vertrouwen in hem niet zal teleurstellen met een doortrappende ketting. Dit alles in de wetenschap dat een helling van dit kaliber geen genade zal kennen en je zonder blikken of blozen in gezwinde vaart achteruit de helling zal doen verlaten.

Langzaam maar zeker geeft de zwaartekracht zich gewonnen en over je schouder zie je het overwonnen dal aan je voeten liggen. Het moment dat je weer op je zadel kan plaatsnemen voelt aan als een zalving voor de kuiten waar het zuur zich langzaamaan een weg omhoog baant.... Brutus is bedwongen, maar je vraagt je af of de bijt zich niet alsnog bij de volgende uitdaging zal laten gelden in de kramp die je moet betalen voor deze ongepaste hoogmoed.

Tijd dan voor de Koninginneklim: de Thier de Coo. Het ding begint met een scherpe bocht naar rechts en gaat dan steil omhoog over een stuk wegdek dat zojuist geverticuteerd is door een blinde Belg met vernietigingsdrang. Daarna komt er een stuk dat er 'vlak uitziet'. Maar je benen zeggen van niet en je hoofd zegt dat je een watje bent. Die Belg heeft ook dáár het mos uit het asfalt proberen te trekken. Het ademtekort dat bij me optreedt, komt omdat ik niet wil toegeven aan het optische bedrog. Het was toch immers vlak? Dan geraak je in het bos met een bitumineuze kwelling dat door een benevelde landschapsarchitect misplaatst is in de vorm van een soort van links ombuigend verticaal antraciet en beschadigd stuk wegdek (ooohh, het is toch geen echte muur?) Doorslippen is afstappen spookt er door mijn hoofd. Afstappen is nooit meer opstappen op dat stuk. Hoon is mijn deel. Dus, zittend en druk houdend op het achterwiel en naar boven stampen. In mijn herinnering komt dan de 2e stage. Weer zo'n stuk nadat je net 10 rotaties hebt kunnen herstellen. Dan boven aangekomen geniet je van de ravitaillering, onderwijl verslagen uitwisselend met de anderen onder een rustiek overkappinkje bij de organisatie. Als toetje mag je inderdaad nog een stukje vals plat doen, maar dat zie je tenminste. En de afdaling wacht.


Hoogtprofiel Waalse Pijl

Na de bevoorrading snel door naar de Haute Levée en hoewel we al bijna op de helft van het te overbruggen hoogteverschil beginnen, doet deze klim flink pijn. Afsluiten doen we in schoonheid met de mooiste klim der Belgische Ardennen: de Rosier. De hartslag komt hier nog even omhoog en ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik het bordje "Col du Rosier 556m" zie staan. Als beloning voor het doorstane leed volgt er een 6km lange afdaling terug naar Spa. Mijn Cateye registreert 166 km, goed voor een hoop plezier en een ervaring rijker en daar ben ik dik tevreden mee !

“Het is de zwaarste tocht van de Benelux”, zei de man van de organiserende vereniging 'Cyclo Spa' niet zonder trots. Lachend zette hij de laatste stempel op mijn controlekaart.”

 --------

verder verschenen artikelen in de TVZ Canon serie:

Deel 00 :  De aftrap van de Canon 
Deel 01 :  Het WK Triathlon Long Distance O3 
Deel 02 :  De Halve marathons van Zeewolde 
Deel 03 :  Het Fietsdoel – De Waalse Pijl 
Deel 04 :  De Zwemprogressiecompetitie
Deel 05 :  Powerman Zofingen 
Deel 06 :  De Zeewolde Endurance 
Deel 07 :  Clubkampioenschap Triathlon 

Nieuws Overzicht