Amstel Gold Race 2019
Tourfanaten kennen Morzine vooral vanwege Peter Winnen. In 1982 eindigde hij in het eindklassement als vierde en leek kans op geel te maken na zijn etappewinst naar Morzine. Maakte in ieder geval zijn faam als klimgeit meer dan waar. De Amstel Gold Race zal na 2019 vooral de boeken ingaan vanwege die spectaculaire winst van onze Matthieu. Deze intro komt volledig tesamen in het onderstaande verslag van Marije de Jong.
| Klimgeiten in Limburg
In alle vroegte rijdt Hein onze Skoda ploegwagen naar Limburg toe. De volle maan maakt onderweg plaats voor een stralende zon. Terwijl Hein rijdt, halen Jelmer, Jaap en ik herinneringen op van de Amstel Gold Race van twee jaar geleden, hoe anders was het toen… Dat was een Amstel Gold Race die we niet snel zullen vergeten. Bakken regen, de ene na de andere lekke band, verkleumde ledematen en een afvalrace onderweg. Uiteindelijk haalden van ons groepje toen alleen Jelmer en ik de eindstreep. Over deelname in 2018 hebben we toen geen eens nagedacht, maar dit jaar gaan we er weer voor. We hebben immers weer een mooi fietsdoel om voor te trainen: Op 16 juni doen we mee aan de Granfondo Morzine – Haut Chablais. Evenveel kilometers als vandaag (150), maar nog iets meer hoogtemeters … Maar eerst nog wat kilometers in de auto… Zodra we in Limburg zijn, verschijnt er een grote lach op Jaap zijn gezicht. Dat zijn geboortegrond hem goed stemt, zullen we later met het fietsen merken. Als we in Valkenburg aankomen, dirigeren de verkeersregelaars ons naar de parkeerplaats. Wij willen echter niet naar de parkeerplaats maar naar de camping in Sibbe, waar Hans den H. zijn bivak heeft opgeslagen. Jelmer draait zijn raampje open om dat even vriendelijk doch duidelijk te melden. De verkeersregelaar ziet vier man in een auto met vier fietsen erop en twijfelt... Een caravan achter de auto had ons verhaal vast een stuk geloofwaardiger gemaakt, maar hij is de beroerdste niet en laat ons door. Hans wacht ons op bij de ingang. Alsof het zijn eigen camping is, gaat hij ons voor op zijn fiets naar de kampeerplek. De startnummers liggen al voor ons klaar, dus we kunnen snel de fiets op naar de start. Als we van Sibbe naar beneden rollen richting Valkenburg is het nog even fris, maar na de eerste beklimming van de Geulhemmerberg is iedereen lekker opgewarmd. Dat Hans hier al een paar dagen op hoogtestage is, is te merken. Elke beklimming is hij als eerste boven. Achter hem is het stuivertje wisselen voor de tweede plek, al maken we er geen wedstrijd van. Dat doen de profs morgen wel. We genieten vooral heel erg van het mooie weer en het prachtige landschap. De fruitbomen staan volop in de bloesem en het is een prachtig gezicht om al die racefietsers in een lint door de heuvels te zien slingeren. Bij de verzorgingsposten is er weer volop te eten, wat ons op het idee brengt om een volgende editie gewoon op één van de posten te gaan ontbijten. Door de warmte hebben we echter vooral behoefte aan water. Op de tweede post is het dan ook dringen geblazen bij de kranen. Weer goed bevoorraad vervolgen we onze weg.  Op de Kruisberg en Eyserbosweg zetten we onze kuiten weer op maximale spanning. Nog niet iedereen heeft zijn lichtste verzet op de fiets zitten. Maar dat we met dit verzet boven komen, geeft vertrouwen voor de Alpen. Rondom Heerlen kunnen we de benen even wat rust gunnen en peddelen we met een windje in de rug weer naar het zuiden. Op de Keutenberg is het, zoals elk jaar, dringen geblazen. Op deze steilste helling van Nederland is niet zozeer het stijgingspercentage de uitdaging, maar is het vooral de kunst om op de fiets te blijven zitten terwijl andere fietsers om je heen stil vallen of afstappen. Iedereen is blij wanneer de Keutenberg erop zit. Nu alleen de Cauberg nog, maar die tellen we eigenlijk niet meer mee. Dat is een (paas ;-) eitje na alles wat we vandaag hebben gedaan. Met een voldaan gevoel gaan we de eindstreep over. We pikken onze (door Jaap felbegeerde) medailles op maar verlaten dan snel weer het finishterrein.
Ons finishterrein is namelijk de camping in Sibbe waar Hans zijn vrouw en dochter ons verwelkomen en chips, koude biertjes en toastjes met brie onze topdag compleet maken. Een AGR in barre omstandigheden levert sterke verhalen op, maar een AGR in deze omstandigheden vooral heel veel mooie momenten. NB: Ook Jan Douma maakt deel uit van ‘team Morzine’ en trotseerde deze dag de Limburgse heuvels in alle vroegte met zijn zoon Pieter Jan en met Louis. En ook andere TVZ-ers/Zeewoldenaren waren naar het zuiden afgereisd om te genieten van deze prachtige tocht. |