Zeitfahren 2017

 

Tijdrijden in het kort:  Nerveus in de aanloop over afstand, windrichting, windkracht, materiaal ect.  Dan het inrijden met al z`n rituelen. Op tijd naar start en dan aftellen. Binnen 1 minuut spijt hebben en dan met volgelopen benen en melkzuur uit de oren de kilometers afwerken.

Even herstel inbouwen voor de bocht of toch volle bak naar de bocht met welk risico er door? Altijd denken dat je de laatste 500 meter nog wilt gaan bijschakelen en dan toch tot de conclusie komen dat het niet meer gaat. Kortom de tijdrit blijft toch een leuke en eerlijke discipline waar verstoppen niet mogelijk is.  

-----------

Zeitfahren in 2017.

Na in 2015 het tijdrijden wat ontdekt te hebben om na een periode van extreem lange uitdagingen, ATB-marathons en strandraces, had ik in 2016 helaas een kleine lichamelijke renovatie nodig. In de rechterschouder moest operatief een stuk bot ingekort worden en het schouderblad wat gerepareerd worden. Dus in 2016 kon ik pas in september nog wat wedstrijden doen maar dat was meer overleven. Vol motivatie ben ik in de winter gaan voorbereiden voor het tijdritseizoen van 2017 omdat het gewoon gaaf is. Ik moest wel een andere zit aannemen omdat ik niet meer zo diep kon zitten, maar met een nieuwe voorbouw/stuur was dat te fixen.

 

 

In het voornemen om 2017 minimaal 20 tijdritten te rijden ben ik geslaagd, ook om tijdens een tijdrit gemiddeld boven de 42 km./uur te komen ook (45,4 km/uur was de uitschieter), maar podium rijden was helaas nog niet weggelegd voor mij.  De 50+ klasse is best sterk en om bij de eerste 3 te rijden moet ik toch nog wat vooruitgang boeken.

Deze winter nog maar eens een schepje er boven op!

 

 

In verband met werk(afstand) is het trainen soms lastig en zijn clubtrainingen zeldzaam te halen, maar wie weet in 2018. Na juni merkte ik dat door minder trainen de snelheid terugliep. Ook een tetanus/antibiotica leek me niet stimulerend in juli.    

Intussen heb ik wel het idee dat ondanks dat ik sneller ben gaan fietsen de klasseringen niet veel beter worden omdat iedereen harder lijkt te gaan. In Almere zat ik bij ATC over 34km met 41,3km/uur bij windkracht 6 gewoon in de achterhoede, beats me.

De meeste tijdritten heb ik dit jaar in Duitsland gereden en daar staan vrij weinig pannenkoeken aan het vertrek. In de Niederrhein-zeitfahr-serie ben ik uiteindelijk 5e geëindigd en daar was ik zeker blij mee. In die serie staan er 3 renners voor me die bij de eerste 10 op het WK reden en zijn voor mij duidelijk een paar maten te groot. Begin november moet ik dan nog naar Duitsland voor de prijsuitreiking, tja….

 

.

Misschien zijn er TVZ-ers die volgend jaar ook eens mee willen?  Het is gemiddeld anderhalf rijden en zeer gemoedelijk onderling.

Voor 2018 moet het nog wat sneller kunnen, toch?.

 

Grtz Rob