Marmotten - la grande finale

 

Daar staan we dan, op de ‘Pas de la Confession’. De zon schijnt en werpt zijn gouden stralen op Le Bourg-d’Oisans beneden in de vallei. We genieten van het prachtige uitzicht na een mooie en soepele klim. Wat is het toch prachtig om hier te fietsen. Een paar vrolijke Denen leggen ons geluksgevoel vast op de gevoelige plaat. Dit was het laatste trainingsritje met Jaap en Hans. Overmorgen is het dan zover, dan wachten er vier Alpen op me en sta ik er ‘alleen' voor…. De gedachte eraan levert weer even een gezonde spanning op. Maar nu eerst… genieten van de afdaling.

-----------

Marmotten - la grande finale

Zaterdag: rustdag. Marco Rademaker en Anneke ontvluchten hun ‘DDR-appartement’ en gaan aan de wandel. Maar Marco bekijkt het van de positieve kant: De DDR bracht wel goede sporters voort.. dus misschien vindt hij ergens nog wat verboden middelen in het appartement.

Ik zit met mijn Marco en ons zoontje Mart in een appartement van dezelfde klasse en wij besluiten de Alpe d'Huez af te dalen en de zon en markt in Le Bourg- d’Oisans op te zoeken.

De vier heren tenslotte zitten als enigen in een appartement met vier sterren. Tenminste… als je gelooft in de sterrenstatus van Louis, Jaap, Jan en Hans. Zij gaan vandaag met de auto alvast de Galibier op. Van de foto’s die ze appen word ik niet echt enthousiast. Er hangt een dikke mist en er valt natte sneeuw. Een gure aanblik die me doet besluiten om vanavond ook maar mijn overschoenen en dikke handschoenen klaar te leggen voor morgen.

’s Avonds eet ik nog een flink bord pasta maar dit heeft helaas een heel verkeerde uitwerking want mijn buik is die avond en nacht compleet van slag.

Helaas is het op ‘de grote dag’ nog niet over. Met buikkrampen en een enigszins ongerust gevoel hierover gaan we naar de start. Marco en Mart brengen me weg met de auto en deze trouwe supporters escorteren me tot in het startvak. Daar zwaaien we nog even naar Louis, Jan en Marco. Voor Hans en Jaap is het startschot 20 minuten eerder al gevallen.

 

Eenmaal gestart, laat ik me meezuigen in het tempo van de massa naar de voet van de Glandon. Op het eerste steile stuk is het dringen geblazen want de weg is smal en iedereen zit nog dicht op elkaar. De onregelmatige klim van 22 kilometer lang doet de massa echter al snel splijten. Ik word van links en rechts ingehaald (het laatste startvak is zeker geen ‘kneuzenvak’!) en doe wat ik meestal doe: Lekker mijn eigen tempo fietsen. Tijdens de laatste kilometers naar de top fietsen we in de wolken en een gure wind. Ondanks de inspanning van het klimmen, krijgt de kou vat op mijn lijf. Bovenop de Glandon stopt de tijdswaarneming. Gelukkig maar want de stop en de afdaling in de mist kosten veel tijd.

Eenmaal beneden probeer ik de tip op te volgen die eerdere Marmotte deelnemers mij gaven: Probeer mee te zitten in een groep op het lange stuk vals plat naar de voet van de Télégraphe toe. Na een paar kilometer kan ik aanhaken bij een groepje Spanjaarden. Als ‘windvangers' hadden ze ze van iets meer lengte mogen zijn, maar ze doen goed kopwerk. Ik duik nog wat dieper in de beugels en verschuil me lekker achter hun korte ruggetjes.

 

De Col du Télégraphe is, zoals ik ‘m mij ook van de wintersportvakantie kan herinneren, een mooie geleidelijke klim. Met nog wat tandjes over haal ik dit keer zelf de een na de ander in, dat geeft een goed gevoel. Na een korte afdeling naar Valloire doemt dan de berg op die ik vooraf het meest vreesde: De Galibier. Boven de boomgrens, waar ik inderdaad de marmotten hoor fluiten, slingert de weg zich omhoog door een kaal en ongenaakbaar landschap. Ik ben dankbaar voor de zon die het klimmen veraangenaamt. Tot zo’n vier kilometer onder de top trap ik redelijk soepel omhoog. De laatste kilometers zijn echter pittig omdat de top in zicht is maar niet dichterbij lijkt te komen… Ik spreek mijn kleinste verzet aan en met mijn verstand op nul bereik ik de top.

En dan volgt het, in mijn ogen, mooiste deel van de tocht: Een heerlijke lange afdaling van de Col du Galibier  en de Col du Lautaret. De weg is goed, de zon schijnt, het uitzicht op de omringende bergen van de Ecrins is adembenemend en mijn fietst rolt als vanzelf het dal in. Vanaf het stuwmeer is het dan nog 12 kilometer naar le Bourg-d’Oisans, waar ik gelukkig nog op tijd (voor de tijdslimiet) aankom aan de voet van de Alpe d’Huez. En dit is het moment dat de rit zijn tol begint te eisen. Mijn bidons zijn bijna leeg, mijn achterband is halfleeg (zag ik pas bij de finish…) , mijn buik is leeg (door de buikkrampen heb ik alleen gelletjes kunnen eten) en, met bijna 175 kilometer op de teller, is de pijp ook eerlijk gezegd bij mij gewoon leeg. Met 6-7 km/u trap ik omhoog en tel ik de 21 bochten af.

Bij binnenkomst in het dorp springen Marco en Mart op van het terras en moedigen ze me aan. Zij haasten zich via een binnen-door-weggetje naar de finish en ik weet ook nog ergens een versnelling vandaan te halen en schiet de finishboog onderdoor. Daar word ik in de armen gesloten door Jaap en Hans en door mijn trouwste supporters Marco en Mart. Wat mooi … zo’n warm onthaal na zo’n lange tijd op de fiets. Nog net op tijd om de zon achter de bergen weg te zien zakken…

Nawoord:

Ik ben blij dat ik La Marmotte in 10:32 uur heb kunnen uitfietsen (zilveren medaille) maar ik baal achteraf wel van alle extra tijd die ik kwijt was door de benodigde sanitaire stops. Het goud lonkte maar in deze omstandigheden was het simpelweg niet haalbaar. Dus wie weet… ga ik nog een keer voor een herkansing om mijn deelname te vergulden.

Trots ben ik ook op mijn mede-Marmotten: De ‘golden boys’ Louis Doorn en Hans den Hollander en met een zilveren plak op zak: Marco Rademaker en Jaap de Vries en tenslotte Jan Douma die op 65-jarige leeftijd, zoals hij het zelf zo mooi zei, die ‘gekke bergen’ heeft bedwongen.

Verder dank aan de andere TVZ-ers voor jullie tips, ervaringen, succeswensen en felicitaties.

Het was een mooie ervaring!