We hebben al eerder van Marije mogen vernemen hoe het gaat met de voorbereiding voor de Marmotte. Nu is het bijna zover en trekken een aantal "Marmotten" nog 1x de landsgrenzen over om zichzelf nog eens serieus te testen, een soort kleine generale repetitie. 

-----------

Marmotten in Luxemburg

‘Zeg nooit nooit….’

Na vorig jaar ‘Les Trois Ballons’ in de Franse Vogezen gefietst te hebben, zei Louis Doorn dat hij nóóit meer zo’n lange tocht zou gaan fietsen. Het moest maar eens klaar zijn met die gekkigheid.

Een jaar later is zijn inschrijving voor, nog een keer, een deelname aan La Marmotte echter een feit…

Als voorbereiding op La Marmotte wil Louis de Jean Nelissen Classic (JNC)  in Luxemburg gaan fietsen, een tocht die hij al eerder op het oog had. Hij boekt een stacaravan in Körperich (Dld), vlakbij de start die in Vianden zal plaats vinden. Maar ja.. wat moet een man alleen in zo’n caravan een heel weekend lang? Hij vraagt daarom of er nog meer ‘Marmotten' zijn die zin hebben in de JNC en een weekendje stacaravan. Zo komt het dat op vrijdag 16 juni Louis Doorn ( na afloop van dit weekend beter bekend als  'Louis 140'), Jaap de Vries, Hans den Hollander en Marije de Jong (alias de ‘prinses op de erwt’) afreizen naar Körperich.

Dit jaar is het de 15e editie van de Jean Nelissen Classic die verreden wordt. De JNC wordt georganiseerd door de Driebergse Tour Club en kent vijf afstanden, variërend van 85 km tot 220 km lang. Waarom de tocht de naam draagt van de, in 2010 overleden, bekende wielercommentator Jean Nelissen, dat vroegen wij ons af. Het antwoord hebben we (nog) niet gevonden echter. Vroeger heette het de Ronde van Luxemburg, de naam is omgedoopt naar JNC en naar het schijnt is de tocht eigenlijk vernoemd naar een plaatselijke hotellier, Jean Nelissen, en heeft het dus niks te maken met onze Nederlandse sportjournalist.Tot zover dit halve feitje…

Hoe dan ook…. op zaterdag zullen wij aan de start staan voor de 180 km. Dit betekent dat er de avond van tevoren goed gegeten moet worden. Dit is geen probleem met iemand als Jaap in het gezelschap. Deze vermaarde thuiskok toverde in een mum van tijd een heerlijke nasi maaltijd op tafel. Na nog even een korte avondwandeling en een afzakkertje togen we naar onze ‘riante' slaapvertrekken. De prinses op de erwt had van de galante heren de 2-persoonskamer toebedeeld gekregen, dus mij hoorde je niet klagen ;-) De anderen kwamen er bekaaider vanaf qua slaapplek maar hen heb ik ook niet horen klagen.

Na een nacht met zeer weinig slaap (tja.. een stacaravan model jaren ’80 is nu eenmaal erg gehorig en de meesten van ons waren toch ook wel enigszins gespannen voor de tocht), vertrekken we naar Vianden voor de start. Louis heeft behoefte aan een warming up dus gaat op de fiets erheen (7 km inclusief bult). Jaap, Hans en ik pakken de auto.

Al binnen 5 km na de start krijgen we de Mont Saint Nicolas voor onze kiezen. Met een maximaal stijgingspercentage van 25% (!) had deze klim van ruim 4 km lang ons allen voorafgaand aan de tocht al enige angst ingeboezemd. En inderdaad.. op een gegeven moment draait de weg scherp links omhoog en wordt die smal en erg steil, maar …. 25%?… zo zwaar hebben we het niet ervaren. Of zijn wij nou zo goed getraind misschien? Eenmaal boven komen we even op adem en wachten we tot we weer compleet zijn. Louis had zich nog zo voorgenomen deze tocht met zijn hartslag onder de 140 te blijven, maar de Sinterklaasberg gooit gelijk roet in het eten.  Een voornemen dat hij trouwens ook beter niet had kunnen uitspreken, zo blijkt…, want dat heeft hij die dag nog vaak te horen gekregen. ‘Louis 140’ is sinds die zaterdag een feit.

We fietsen door voor de volgende 18 beklimmingen die ons nog te wachten staan. De route is perfect uitgepijld en gaat over goede en rustige wegen, wat maakt dat we ontspannen kunnen fietsen en ook van de mooie omgeving kunnen genieten. Het is nog even fris in de ochtend maar bij de tweede beklimming heeft iedereen zijn mouwstukken al naar beneden. Het zijn dan ook serieuze klimmetjes, variërend van 1500 tot 5000 meter lang en met gemiddelde stijgingspercentages tussen de 4 en 10%.

Met hoogtestages op Tenerife (Louis) en bij de Mont Ventoux (Marije) worden Louis en ik als favorieten genoemd voor de rol van klimgeit. Jaap en Hans hebben weliswaar minder hoogtemeters in de benen maar zijn daarentegen weer echte kilometervreters. Tijdens deze tocht ontpopt Hans, al befaamd om zijn kopwerkprestaties tegen de wind in, zich echter ook als klimgeit en voert hij ook bergop regelmatig de kop aan.  Jaap toont weer aan dat hij een echte diesel is, eenmaal op gang is hij ook niet meer te houden. Louis zijn hartslag daalt ondertussen naar normale waarden en mijn benen voelen erg goed vandaag, dus de Marmotten komen gedurende de tocht steeds meer op dreef.

Met z’n vieren kunnen we mooi dicht bij elkaar blijven, tot rond de 140 kilometer, dan scheiden helaas onze wegen wanneer Jaap zijn spaak knapt. Hiermee doorfietsen is niet mogelijk en vanaf deze de plek de auto ophalen is ook geen optie. Jaap baalt stevig want hij is natuurlijk niet naar Luxemburg gekomen om zich op te laten halen door het pechbusje. Blijkbaar doet zijn gemoedelijke Limburgse accent ook in Luxemburg wonderen want hij weet het te regelen dat een inwoner, van het dorpje waar we gestrand zijn, hem naar een fietsenmaker 8 kilometer verderop brengt. Na overleg met Jaap, fietsen Hans, Louis en ik met zijn drieën door en besluiten we per telefoon contact te houden. We hopen alle drie dat de fietsenmaker Jaap kan helpen en hij de tocht kan vervolgen. Dit hopen we niet alleen voor Jaap maar, eerlijk gezegd, ook voor onszelf want we vrezen een beetje voor Jaaps humeur anders….

Gelukkig kan Jaap zijn tocht vervolgen. Inmiddels strepen wij de laatste beklimmingen af richting de finish. Alhoewel we alle drie nog goede benen hebben, kijken we wel uit naar de finish. Eenmaal aangekomen bij de finish maken we nog even een kiekje. Helaas staat Jaap dus niet op de foto, maar een uur later kan ook hij zich installeren op het terras in de zon in Vianden.

’s Avonds bij de barbecue die op het park georganiseerd wordt, blikken we tevreden terug op een mooie trainingstocht. Een flinke afstand met serieuze beklimmingen door een prachtig landschap. Het feit dat we er allemaal nog fris erbij zitten aan tafel geeft ons veel vertrouwen voor de Marmotte die over 2 weken (2 juli) zal plaatsvinden. We proosten op de goede afloop en smeden alweer voorzichtig plannen voor volgend jaar. En al beweert hij zelf van niet, wij weten zeker dat Louis 140 dan ook weer van de partij zal zijn….  ;-)

-----

Naschrift: De redactie heeft ook getracht om te achterhalen waarom de Jean Nelissen classic de Jean Nelissen classic heet en heeft het vermoeden dat deze wel degelijk naar de bekende wielercommentator is vernoemd.

Hoewel de website van DTC (de organisator) dit niet expliciet vermeld, hebben ze wel een foto van Jean Nelissen staan op de webpagina van de toertocht.