Dames Duin 1e Div. triathlon

 

Afgelopen weekend vond in Almere de Duin Triathlon plaats, hier stonden de 1e en 2e divisie teams aan de start. Annewil en Annemiek waren ook weer van de partij om een vervolg te geven aan hun onderlinge "strijd'. Hierbij hun verslag.

-----------

Apeldoorn versus Amersfoort: een thuiswedstrijd in Almere Duin

Nu is het dan mijn beurt om verslag uit te brengen van de volgende mooie trialhton. Een thuis wedstrijd voor Annemiek en mij, de wind en de golven moeten ons toch wel bekend zijn. Onze geplande “parcours” verkenning viel in het water, Annemiek en ik werden 14 mei voor gek verklaard dat we buiten wilde gaan zwemmen. Dus het werd enkel een rondje op de fiets. Gewoon een beetje intervallen zoals Annemiek dat goed kan, met de juiste motivatie (“ik dacht even dat ik de zweep moest pakken”) wist Annemiek me tot het gaatje te laten gaan. Het is natuurlijk een utopie om de denken dat ik van Annemiek van winnen. Maar het is een team competitie en ik ben niet alleen. Samen met mijn ‘teamies’ uit Amersfoort gaan we ook deze keer weer de strijd aan. Wie weet: soms heeft de een pech en de ander een beetje mazzel.

Eindelijk werd het dan 28 mei, de frisse lente had ondertussen plaats gemaakt voor een mooie zomer. De wind was opgestoken het waren de perfecte condities voor een mooie sprint wedstrijd, 750m zwemmen, 20km fietsen en 5km lopen. Iets wat gespannen haalde Annemiek mij op, niet vanwege onze wedstrijd… nee joh Tom in de Giro bezorgde haar zenuwen. Ik daar in tegen had wel gezonde wedstrijdspanning, dat zwemmen is niet mijn favoriete onderdeel en dat fietsen scheen in een stayerwedstrijd meer te lijken op een tactisch spel dan een strijd tegen de elementen.  Maar ik wist ook dat als ik eenmaal aan het lopen kon beginnen, zonder helemaal opgeblazen te zijn, ik al winst geboekt had.

Na de start kon ik me aan Annemiek optrekken. Of wat het nou andersom? We lagen ruim 400m naast elkaar in het water, maar ik had niks door! Ik probeerde mijn ritme te vinden in de golven. Langzaam trok het wedstrijd veld uiteen en ik besloot rustig te blijven en mijn slagen te maken. Toen ik uit het water kwam zag ik als eerste mijn team maatje uit Amersfoort, “dat is mooi” dacht ik nog dan kunnen we samen fietsen. In het wisselvak kon ik nog net Annemiek uitzwaaien die mij net iets voor was. Ik schreeuwde nog dat ik haar ging proberen in te halen. Maar iedereen weet dat dit helaas echt grootspraak is want dat gaat natuurlijk nooit gebeuren. Toen dat tactische spel, door een slechte wissel miste ik net mijn maatje en moest ik me laten afzakken naar een achteropkomend groepje (tip van Annemiek, beter je af laten zaken dan helemaal stuk fietsen in je eentje). Eind conclusie over het fietsen, ik heb gereserveerd en afwachtend gefietst, niet wetende wat er zou gebeuren als ik volle bak zou gaan. Ik heb mezelf uiteindelijk niet opgeblazen en maar wel gemerkt dat ik dit nog lastiger vind dan het zwemmen. Ik rijd liever gewoon volle bak. Wat me mee viel is dat de dames onderling redelijk doordraaien. Een meevaller want dan kan je ook even drinken, niet onbelangrijk met die warmte van zondag.

 

 

Toen mocht ik eindelijk gaan lopen, Annemiek was in geen velden of wegen meer te bekennen. Het zou een zware strijd worden om haar überhaupt in het vizier te lopen. Ik had wel een meevaller, Annemiek was namelijk geblesseerd aan haar enkel. Tegen alle dokters adviezen in is ze toch gaan trainen maar ze was nog niet op haar oude loopniveau. Het was mezelf snel duidelijk hoe ik in de wedstrijd lag, lekker achteraan, maar ik had nog energie om tempo te maken en vast te houden. Bij het keerpunt zag ik Annemiek weer gaan, niks van die blessure te merken! 

Tijdens het lopen kon ik nog net Margot passeren, welke een bijzonder sterke prestatie heeft neergezet na haar zwangerschaps-sabbatical. Mijn eigen ‘teamies’ uit Amersfoort kreeg ik in het vizier, het parcours was te kort om er naar toe te lopen maar het was een mooi jaagdoel. Mijn conclusie over het lopen is dat ik zeer content ben over het tempo dat ik daar nog heb kunnen halen. Of het de baantrainingen zijn van Ton Duits of dat ik me toch een beetje heb ingehouden bij het fietsen? Wie zal het zeggen, het resultaat mag er zijn en het geeft wel vertrouwen om de volgende keer dieper te kunnen gaan op de fiets.

Maar nu die onderlinge competitie nog, ik was natuurlijk niet voor Annemiek binnen (scheelde 1:30 min) maar het is een teamwedstrijd. Mijn team uit Amersfoort bestaat uit stuk voor stuk toppers. Met als verrassing Wesselien die haar tweede triatlon van haar leven doet. Team Apeldoorn had een beetje pech, een rode kaart omdat er over de verkeerde weghelft was gereden (veel voor gewaarschuwd maar toch nog veel rode kaarten gegeven) en dat zijn dure punten. Dus al met al mag ik bij deze bevestigen dat team Amersfoort op de 11de plek is geëindigd en Apeldoorn op een 16 de plek. Het is nu dus 1-1! (met een beetje pech en mazzel)

Tussenstand is na twee wedstrijden dat Amersfoort op de 12de plek staat en Apeldoorn op de 14de. Het wordt dus nog spannend. Maar… Amersfoort gaat in Stiens haar joker inzetten. Jorieke is weer terug in Nederland en zal haar team weer komen versterken. Kortom het wordt nog een spannende strijd maar deze gekoesterde winst is in ieder geval binnen.