Maandagavond organiseerde de Triathlon Vereniging Lelystad de derde wedstrijd uit hun tijdritcompetitie. Vanuit TVZ waren Marco Rademaker en Paul Lindeboom onze vertegenwoordigers.

Paul: "Elke ervaren sporter zal het eens meegemaakt hebben: ik voel bij de eerste trappen richting Lelystad dat de benen niet goed zijn. Nou bevond ik me op dat moment nog op de Ossenkampweg en daar heb ik sowieso geen beste herinneringen aan. Niet alcohol maar Peter Huijbregts maakt meer kapot dan je lief is...... Deze keer regent het niet, maar de windmolens draaien zwierig en vooral snel rond. Niet alleen de Ossenkampweg staat onder een slecht gesternte, de tijdritcompetitie van TVL ook. De eerste maandag moest ik verstek laten gaan vanwege wat kneuzingen, de tweede maandag werd geannuleerd vanwege sterk dreigend onweer. (Wat meeviel, maar ik ervoer toch donder en bliksem tijdens de ingelaste training met Eric, Marco en Sjors.) Logisch dat ik het deuntje van I don't like Mondays van the Boomtown Rats in mijn hoofd krijg.

Het treurige refrein van Sir Bob Geldof probeer ik uit mijn hoofd te krijgen. Eerder deze dag kwam onze jongste zoon terug van Rock Werchter en liet een filmpje zien van the Dropkick Murphy's, een Ierse folkrockgroep waar je bij het kijken letterlijk extra energie in je aderen voelt stromen. Op de schapendijk richting de Baardmeesweg voelen de benen al iets beter.
Waar ik ook energie van krijg: op de Knarweg kom ik Kees van Asten tegen die vol sprintend tegen het viaduct bij de familie Smit opknalt. Weliswaar heeft hij het windje in de rug maar ik krijg dit soort trainingen in mijn eentje niet voor elkaar. Mijmer nog even bewonderend na en bij de Vogelweg voel ik mij al nog beter.

Bij de Politieacademie op de Eendenweg aangekomen, stroomt de energie weer weg. De grote parkeerplaats ziet er bijna verlaten uit. Slechts Richard van Aardenburg (Almere) is er, die vertwijfeld met de gsm probeert te achterhalen waar de start dan wel is. Ik stel hem gerust, en ook Roger van Tongeren (Harderwijk) weet zeker dat de tijdrit hier gereden gaat worden. Ik heb deze twee mannen bij onze eigen tijdritten al gespot en ik bevind mij derhalve in slecht (lees: snel) gezelschap. Ondanks de 20km heenrit met wind tegen besluit ik toch maar een extra warming-up te doen en de ronde te verkennen. Valt tegen, het rondje is een rechthoek (??) en op de lange rechte stukken (Eendenweg en Meerkoetenweg) hebben we zijwind. Kortom, het is weer feest in de polder, maar 10% wind mee!

Wat geen feest is, is de start. (Ja, om 19:15 kwamen toch alle deelnemers, waaronder Marco) gezamenlijk aanfietsen.) Ik start als nummer 13 direct achter Marco. De start is om de 30 seconden, maar al na twee minuten zie ik hem nog slechts in de verte. Ik kijk vertwijfeld op mijn teller en zie toch echt het getal 40 op de display staan. Ik hou mij maar vast aan het gegeven dat ik het niet van het begin moet hebben en handhaaf de gevonden cadans. Het gevoel is redelijk. Nou, bij nader inzien voelt het eigenlijk helemaal niet verkeerd.

Bocht naar rechts, weer een stukje Knarweg. Volle wind tegen. Hoofd diep gebogen met het voorhoofd bijna tegen de stuurpen. Af en toe opkijkend zie ik dat er helemaal geen verkeer is, dus kan deze aerodynamische houding aanhouden. Tempo is wel gezakt naar 35, slechts een tandje terug hoeven schakelen en ik forceer nog steeds niet. Volgende bocht naar rechts, de Meerkoetenweg. Ik werp een snelle blik naar voren, maar zie nog steeds slechts in de verte iets wat op een tijdrijder lijkt. Begin toch een beetje te balen, ook van de wind. En iets verderop ook van de Meerkoetenweg, wat een lange klereweg.
Kijk maar weer op mijn teller, 38,5. Kijk weer voor mij, ja, de stip is dichterbij gekomen. Schakel bij, Marco is moe, ik verhoog mijn beentempo, 39,5 op de teller. Mond hangt inmiddels wagenwijd open, proef een zweetdruppel, gatver. Voel nu ook dat de bakkes kurkdroog is, maar ook dat ik dusdanig moe wordt dat ik geen puf heb om mijn bidon te pakken.

Een na laatste bocht, Larserpad. Zie Marco nu duidelijk. Gek dat ondanks zware vermoeidheid het beentempo nu toch niet zakt. Moraal stijgt wel.
Ik heb nu wind in de rug, maar krijg de teller niet hoger dan 41. Begin lichte koppijn van de inspanning te krijgen, maar met het eind in zicht kan ik nog bijschakelen. Ter hoogte van de benzinepomp net na de laatste bocht op de Eendenweg weet ik een eindsprint in te zetten, want krijg de Politieacademie weer in beeld. Zie 43 en daarna 44 verschijnen, haal twee vrouwelijke deelnemers in en storm op de finish af. Laatste gedachte die ik krijg is: "dacht dat Marco kort voor mij zat" en kom redelijk stuk over de finishlijn.

Moraal van dit verhaal:
Ik bleek dus last van een soort Fata Morgana te hebben. Wilde klaarblijkelijk zo graag het gat met Marco dichten, of was zo moe dat ik bij de bocht van het Larserpad waanbeelden zag. Kon ook niet anders, want Marco blies direct na de start met een vaart van 47 km/u over de Eendenweg. Kon altijd al hard starten, maar dat hij met bijna 57 lentes mij op een minuut reed in een relatief korte tijdrit, dat had ik niet verwacht. Sterk staaltje.
Marco heeft sowieso sterk gepresteerd. Met zijn eindtijd van 22:58 werd hij vierde, op 57 sec van de winnaar. Met 23:56 was goed voor een achtste plek. De benen waren niet zo slecht als in het begin, maar de komende maand toch maar zien een tandje bij te zetten. Na een mooie lange, gezellige cooling-down heeft de lichte domper plaats gemaakt voor het gevoel van een lekkere trainingsavond. Op 04 augustus een dubbele afstand. Wel weer op een maandagavond.....