Ardennen Trophy zware beproeving

Het verhaal van Rob van Zetten sprak al behoorlijk tot de verbeelding: de Ardennen Trophy op de tweede pinkster maandag was heel zwaar. Gerard Jan Kramer's verhaal bevestigt dat beeld.

Gerard-Jan
: "Na 's nachts flinke regen en hagel, is het maandag volop zon. Warm, benauwd. Niet gewend.
Fietsshirt over mijn ondershirt, zodat ik de zakken kan gebruiken (bandje, banaantje, koeken, gereedschap, telefoon). Teveel zooi, te warm.

Starten vanuit startvakken voorkomt niet dat we na 4km bij een wegovergang stil staan. Smal pad omhoog, file, dringen, rustig wachten help niet. Sta 10 minuten stil.
Vanaf de weg wat paden omhoog, lekker beginnen met klimmen om in te komen. Jammer van het moeten wachten bij het pad omhoog na 4km. Bovenaan ligt een stuk van 50m door modder en plassen. Was dit de oorzaak?
Veel bochten en klimmen over gladde stukken. Vaak van de fiets af en naar boven lopen, geen grip op mijn achterwiel. Later iets lucht uit de band en op het kleinste verzet langzaam trappen heb je het meeste grip en gaat het beter.
Hele lange stukken met snelle afdalingen. Remmen los, laten lopen en sturen. Geweldig! Hele steile afdalingen over rotsen en stenen. Een heel spannend stuk durf ik wel, totdat in een bocht een renster ligt. Uitgegleden over een glad leisteen stuk, bebloed. Voldoende mensen erbij, stukje lopen en dan toch weer verder op de fiets.

Na de eerste stop kom ik al niet meer goed op gang. Op een klim stop ik, een shirt uit, prop ik achter in mijn broek. Dat rijdt vervelend. Later wissel ik mijn shirt. Ondershirt gaat dan uit, alles uit mijn zakken en het natte shirt over mijn hoofd wurmen. Alle spullen weer achter in de zakken. Bij de volgende stop kom ik er achter dat ik hierbij mijn losse gps ben vergeten. Balen!
Het idee van een wedstrijd heb ik dan al lang laten varen. Ik zit duidelijk achter in het veld. Voor de meesten om mij heen is het rustig aan doen, praatje maken, bijkomen bij de stops en zorgen dat je er komt.

Het gevoel van het Zwarte Woud komt weer terug. Lekker uitproberen op moeilijke stukken en rustig aan klimmen, zodat je niet verkrampt. Bij een afdaling over de stenen zie ik dat het misgaat en buitel ik over de kop. Gelukkig zag ik het aankomen en hou er alleen twee krasjes op mijn knie aan over en een bemodderde broek.

Bij stop 3 kom ik Michael Sleijster tegen. Hij was eerder gestart, maar zit er nu redelijk doorheen. We gaan samen verder.
Bij stop 4 eindelijk bananen, in plaats van vieze koekjes en ontbijtkoek. Koeken krijg ik met de warmte niet naar binnen. Weer veel drinken. Het laatste gedeelte gaat daarom redelijk makkelijk. Ik ga niet voluit, voel mijn benen best, maar ben ook al bijna 7 uur onderweg.

In het laatste stuk durf ik een paar keer niet meer. Te moe, geen risico meer willen nemen. Jammer, want het zag er wel spannend uit. Hellingspercentages zeggen niet zoveel. Blijft een gemiddelde. Wel heel veel lange klimmen, de ervaring van het Zwarte Woud gaat verder. HIer waren sommige lange klimmen makkelijker, maar steiler. Wat dat betreft vallen de laatste twee klimmen me echt mee. Daar zat ik te genieten.
En met nog vijf man op de weg vlak voor me naar de finish kan ik het niet laten om nog even het sprintje aan te trekken en ze allemaal voorbij te stuiven. Ook al word ik 576e.
Betwijfel achteraf of 75km niet te hoog gegrepen was voor een wedstrijd. Als toertocht lukt het prima, maar om op prestatie te rijden?
Doe wel ontzettend veel ervaring op, daarom is zo'n wedstrijd heel goed.

De organisatie is bijna geweldig. De route is perfect uitgezet, de oversteken worden goed begeleid, maar bij de stops was of het drinken op (nog wel water) of het eten. En dan blijven alleen vieze koekjes over. Wel heerlijke taart gehad bij stop twee, maar dat vind ik 's morgens bij de koffie toch lekkerder."