Zes keer spandoek voor Jan

Jan Fledderus is een kanjer. Zes keer Alp D'Huez beklimmen is een monstertocht en als je dat ook nog eens flikt voor een goed doel is dat nog meer bijzondere prestatie.

Jan: "Meedoen aan de Alpe d’HuZes is een enorme ervaring. Een intensieve periode van trainen en sponsorgeld verzamelen wordt daarmee afgesloten en als het dan lukt om zes keer die puist te beklimmen geeft dat veel voldoening.

We zijn een volle week in Alpe d’Huez geweest. Het anders zo bruisende skioord was bij aankomst op vrijdag uitgestorven leeg en wij waren de enige gasten in het appartementencomplex. Winkels waren gesloten en er werd schoongemaakt voor de week die komt…

Hoe anders is dat twee dagen later. Zondags was Alpe d’Huez omgebouwd tot een Nederlandse vesting vol activiteiten. Alles en iedereen staat in het teken van de Alpe d’HuZes. De hele week zijn er bijeenkomsten en activiteiten in de geest van het evenement. Dat varieert van fietsenmakers en sportmassages tot bijeenkomsten om stil te staan bij de ziekte kanker en te herdenken waarvoor we hier zijn. Het is een week van uitersten, ofwel een week met “een lach en een traan”.

Donderdag om 2:45 gaat de wekker. Totaal overbodig, want slapen lukt toch niet. Het dorp gonst, alles en iedereen is onrustig. Al om 2 uur (’s nachts) hoor ik auto’s vanaf de Alpe naar het dal beneden rijden, waar om 4:30 uur de start zal zijn. Ik lig te draaien in bed en twijfel of ik de fiets ook in de auto moet doen om voor in het startvak te kunnen staan, maar ik hou me in. Met ons team dalen wij onder motorbegeleiding om 3:30 uur in het pikkedonker en onder een heldere sterrenhemel af naar het dal. Spannend, koud en een leuke ervaring om in het donker die haarspeldbochten te nemen. Beneden aangekomen duurt het vervolgens nog een uur voor ik om 5 uur over de startstreep rijd. De adrenaline jaagt me de berg op en het gaat erg gemakkelijk. Langs het parcours branden ruim 6000 kaarsen, met een persoonlijke boodschap om een dierbare te herdenken. De zon komt op en geeft een sprookjesachtig mooi zicht op de bergen die ons omringen. Ik krijg kippenvel en niet alleen van de kou!

Als deelnemer aan de BIG Challenge (team vanuit de agrarische sector) is er boven een verzorgingspost ingericht (Tina, Nynke en Mark zijn daar ook vrijwilliger). Bouillon, cola, bananen, stroopwafels, krentenbollen, yoghurtjes, etcetera zijn het noodzakelijke voedsel om de calorieën aan te vullen. Op het koudste moment van de dag begin ik nog bezweet aan de tweede afdaling. Terwijl het boven (Alpe d’Huez) vriest en autoruiten moeten worden gekrabd kom ik bibberend aan in het dal, 21 haarspeldbochten lager. Ik keer meteen om en begin aan de beklimmingen om mijzelf eerst weer warm te fietsen. Na enkele bochten omhoog wordt het tijd om de dichte handschoenen en het overjasje weer uit te trekken.

De eerste vier beklimmingen gaan goed en zit ik mooi binnen mijn tijdschema. Na de vierde beklimming weet ik dat het gaat lukken om zes keer omhoog te fietsen. Het blijft een heldere dag met prachtige uitzichten en een lekker zonnetje erbij. Beneden in het dal is de temperatuur behoorlijk opgelopen, maar het is goed uit te houden. De vijfde beklimming is zwaar. Ik stop in bocht 15 om foto’s te maken van de spandoeken die mijn sponsoren me hebben meegegeven en in bocht 15 door de organisatie zijn opgehangen. In bocht zeven sta ik stil bij de kaars die brandt voor mijn vader en schoonvader. Het bijzondere van de Alpe d’HuZes is het karakter van het evenement. Het is meer dan een fietstocht. Het tempo zakt verder terug, en de opzwepende muziek langs het parcours en aanmoedigingen door Tina, Nynke en Mark helpen om ook de vijfde beklimming af te ronden.

Nog een uur wachten tot we starten met de “saamhorigheidsklim” vanuit de BIG Challenge. Om 17:30 uur verzamelen we in het dal voor de laatste en gezamenlijke beklimming. Boven sluiten veel nog BIG Challenge deelnemers aan en als één grote groep komen we als BIG Challenge rond 19:45 uur over de finish en wordt symbolisch de cheque overhandigd aan het KWF.

De volgende avond is er een groot feest. Een hossende menigte gaat uit zijn dak op de beats van Pater Moeskroen. Mij ontbreekt de energie om mee te doen en ik raak in gesprek met een vrachtwagenchauffeur. Hij is een zogenaamde vrije rijder die transport heeft verzorgd en de hele week vrijwilligerswerk doet. Dus geen inkomsten, vraag ik? Klopt is zijn antwoord. Ook heeft hij in zijn directe omgeving niet te maken met kanker. Zijn motivatie is oprecht en eenvoudig. “Door dit te doen kan ik mijn bijdrage leveren om de wereld beter te maken. Mocht ik, of iemand die ik lief heb, kanker krijgen dan hoop ik dat er een goede behandeling is of een beter leven met kanker. Dat onderzoek mag niet stil komen te liggen”.