Zure regen in Sauerland

De bergen zijn mooi maar ook verraderlijk. Als het mooi weer is, worden je prachtige plaatjes voorgeschoteld, als het slecht weer is, krijg je het op de ATB redelijk zwaar te verduren. Gerard-Jan Kramer doet, na deelname aan de korte afstand van Groesbeek, verslag van de eerste echte ATB-marathon die deel uit maakt van de Sforz/Rose ATB-competitie.

Gerard-Jan: "We zijn netjes op tijd in Saalhausen/Lennestadt. Een gemoedelijk dorpje in het Sauerland. Vandaag moet het gebeuren: mijn eerste buitenlandse mtb wedstrijd. In januari hier al voor ingeschreven en de afgelopen maanden hard getraind.
De weersvoorspellingen zijn slecht. En na 2x regen in Groesbeek, weet ik dat ik dat niet leuk vind. Nat, glad en koud. Bij aankomst is het gelukkig droog en we halen ons startnummer op en sluiten aan in het startvak.

Pünktlich 10 uur is de start, eerst het dorpje uit over de asfaltweg en dan meteen omhoog. Dit geldt voor zowel het pad en mijn hartslag. Mijn plan om het eerste uur rustig te kunnen doen, ligt meteen in duigen. Met een peloton van  800 man kruipen we twee aan twee naar boven. Een enkeling wurmt zich er tussendoor. Maar lang niet zo idioot als bij de wedstrijd in Groesbeek. Wel een leuk gezicht, zo'n meute kleurrijke mountainbikers, die zich langs een bergwand omhoog kronkelen. Een korte afdaling en meteen weer klimmen. Lang en langzaam. Het veld verdeelt zich, ik kom in mijn ritme. De lange klimmen wisselen zich af met korte, felle klimmetjes. Een vlak stukje kom je niet tegen.

Na een uurtje valt de eerste regenbui en wordt het modderig en glad. Klimmen gaat wel over de schlotterpaden, dalen vind ik al minder worden. En de singletracks met gladde boomwortels maken het spannend. Mijn wedstrijdgevoel was al niet aanwezig en gaat er ook niet komen. Dit wordt gewoon overleven en uitrijden. Steeds proberen niet maximaal te klimmen, tenzij het echt te steil is. Gelukkig hoef ik maar een paar keer echt af te stappen, omdat het te steil of te glad is. Alle training en oefening betaalt zich uit.

Na een lastige afdaling naar Saalhausen zit de eerste lus er op. Net als overal op het parcours worden we uitstekend door het plaatsje geleid. Wel moeten we opletten voor een gewonde fietser op een bruggetje. Even later hoor ik de sirene, lijkt ernstig, hopelijk valt het mee.
Het dorpje uit is het klimmen. Ik zie een aantal afstappers, maar kom zelf gelukkig wel fietsend boven. De volgende steile klim ligt grind, mijn voorligger redt het niet en ik heb te weinig techniek in huis om hier fietsend omheen te komen. Ik vloek dat die hufter niet even opzij ging, nu moet ik er ook af, terwijl het nog maar drie meter was tot het topje.
Na de splitsing met de 38km route gaat het verder omhoog. Je kunt hier geweldig mooi wegkijken over het dal en en de andere toppen. Het gebied is schitterend. Ik begin te genieten, ondanks de inspanning en de buien. Het hoogste punt wordt bereikt, ca. 750m. In dit gedeelte zitten iets meer glooiende stukken. Voor de wedstrijd zou je hier voluit moeten gaan, maar niet vandaag. Mijn armen doen zeer van het steunen bij het dalen, mijn knie geeft aan dat ik niet moet forceren. Regenjasje is te warm en gaat weer uit.

Rijden op een helling over een smal paadje met boomwortels is een kunst die ik niet beheers. Zeker niet als ze glad zijn. Leun je teveel naar links, dan loop je kans naar beneden te vallen, leun je teveel naar rechts, dan val je tegen de helling. Vermoeidheid en concentratie gaan ook niet samen, ik merk dat ik teveel vlak voor me kijk en te star rij. En dan val je. Na twee keer proberen wordt het lopen, net als mijn voorganger. Lastige afdalingen, moeilijke klimmetjes. Ik probeer het allemaal, met vallen en opstaan. Tenslotte ben ik gekomen om hier mijn ervaring op te doen. Dit is toch iets anders dan het Beekhuizerzand. En het blijft maar doorgaan. Mijn "rustpunten" zijn nu de lange klimmen. Die gaan makkelijk en ontspannen. Lang leve de Amersfoortse Berg trainingen.
Afdalingen blijft glibberen en glijden. Opvallend is dat overal waar het moeilijk is vrijwilligers staan, die aanwijzingen geven. En de hulpdiensten van de brandweer kom je ook overal tegen. Perfect geregeld. Net als de route, je hoeft nergens na te denken. Duidelijke oranje pijlen en heel veel afzetlint maken verkeerd rijden onmogelijk.

Na 43 km zit ik er doorheen en begin de kilometers af te tellen. Gelukkig wat lange afdalingen en klimmen. Mijn hartslag zit wel goed, maar ik begin mijn benen te voelen.

Op het moment dat je denkt dat je er bijna bent, zit er nog een verrassend stuk met een modderige singletrack. Het maakt niet uit of het naar boven of naar beneden gaat, beide is voor mij bijna niet te rijden. Ik probeer heel rustig het zo goed mogelijk te doen.  De laatste 10 kilometer wordt op deze manier een kwestie van overleven en de finish halen. Het regent volop, iedereen zit onder de modder en ik ben blij als ik over het gemaaide grasveld af kan dalen naar de finish.

Door de kleinschaligheid is het geen probleem elkaar terug te vinden en gaan we terug naar de auto bij de gastvrije boer.
Het zit erop. Zwaar, vermoeid, nat en alles doet zeer. Op naar de volgende wedstrijd. Ik heb er nu al zin in, want als ik dit kan, dan lukt de rest ook."

Uitslag senioren 3:
1.   Tom Schnabel 2:57:40
22. Paul Lindeboom 4:00:53
26. Gerard-Jan Kramer 4:17:45

Uitslag senioren 2:
76.  Michael Sleijster 4:28:27

Voor de totale uitslag van de "Mittel distanz", klik hier.