Bedorven pret bij Boswachterevenement

Zondag 28 oktober 2012. Tussen nummer 28 (Gerard-Jan Kramer, rechts op de foto) en 29 (Michael Sleijster, links op de foto) in de einduitslag van de Boswachterwedstrijd zit slechts 11 seconden verschil. De mannen zijn sterk aan elkaar gewaagd.
Vrijdag 18 oktober 2013, de webredacteur gaat een dagje biken met beide mannen in Sauerland. De twee gedragen zich de hele dag als ware kemphanen en zinspelen allebei op een verpletterende overwinning op de ander bij het Boswachterevenement. Inzet: de verliezer schrijft een nederig webverslag over de wedstrijd. Het heeft zo zijn voordelen om de webredacteur mee op reis te vragen.

Gerard-Jan: ""Ik stop ermee", denk ik als ik bij het hondenstrand de dijk op rij. Het gaat voor geen meter. Hartslag boven de 160, last van mijn maag, pijn in de benen. Gisteren nog zo lekker gefietst. Maar vanmorgen was alles anders. Guur, storm, stromende regen en de halve nacht op de wc gezeten met een maag die overstuur is. Foto: Kim AlebregtseGeen zin, uiteindelijk toch op pad. Te laat kom ik aan, tijd om lekker warm te rijden ontbreekt. En dat wreekt zich heel duidelijk.

Ik start al te ver achteraan. Probeer wat in te halen, knal over het eerste zandstuk en dan is het eigenlijk al gedaan. Ik heb vervolgens enorme moeite met de eerste modderstukken. Hoge ademhaling, hoge hartslag. Voel me rot, vloek inwendig. Hobbel mee over de Gelderse Slenk, ontwijk wat strubbelaars in het modderstuk. Hier heb ik geoefend en weet ik waar ik moet rijden. Probeer rust te nemen op het fietspad, ga op kracht de dijk op en begin aan het eindeloze graspad richting Erkmederstrand. Alles komt me weer voorbij, ik krijg mijn trappers nauwelijks rond. Het stukje zandstrand vind ik wel weer leuk, effe voluit erover heen. Daarna komt de grote dip. Wel of niet doorgaan?

Tot aan het asfalt van het Erkmederpad doe ik rustig aan en laat de hartslag zakken. Op de weg gaat heel langzaam de snelheid omhoog.
Langs de Groenewoudse tocht gaat het steeds beter. De hartslagmeter hapert, geen batterijen bij de Action meer kopen. Ik trek hem los en sluit aan bij een WTC'er. Hij gaat in de tweede singletrack onderuit, gelukkig springt hij meteen weer op zijn fiets. "Jammer voor hem, maar mooi voor de film." Hij zet nog even aan, maar laat me dan gaan. Ik kom nu echt op snelheid en ik zoek het volgende groepje op. Even aansluiten, dan kan ik straks over het weiland mooi uit de wind rijden. Dat lukt.

Ik baal dat ik niet goed heb ingereden, want het gaat nu wel. Zoek mijn weg dwars door de modder, waar anderen langs de zijkanten gaan. Maar ik weet dat het hier kan.
Het pad na de Dasselaarweg gaat op snelheid. Achteloos boven de 30km, zo hoort het. Ik haal Kees en Johan in, die bij me aanpikken. Voor de film laat ik ze eerst de afslag opdraaien het laatste modderstuk in. Ik veeg de lens nog eens schoon.

Johan versnelt, ik probeer Kees nog wat op te jutten, maar hij kan het gat niet dicht rijden. Ik ga hem voorbij en sluit aan, zodat Johan het zware werk tegen de wind in langs de dijk naar de RCN kan doen. De laatste keer de dijk op ga ik hem voorbij, maar hij laat het niet op zich zitten. Op het gras bij de Banken pakt hij de binnenbocht en zelfs met een uiterste krachtsinspanning kan ik hem niet meer kloppen. De camera staat iets naar links en pakt dit mooi op.

Michael is blij dat hij eerder binnen was en ik moet mijn verlies erkennen en een stukje schrijven. Maar daar denk ik nog niet aan. Ik loop eerst nog behoorlijk te mopperen en heb de pest erin dat ik zo slecht startte. Napratend met een bak koffie en soep zie ik Hans en even later ook Goof bij de EHBO. Even de camera richten, bloed levert ook mooi beeld op. Ze worden gelukkig netjes bepleisterd. Sander reikt de prijzen uit en thuis monteer ik de video. En zie dat het toch erg leuk was."