Jongelingenkoers Nunspeet

Afgelopen donderdagavond gaven Niels Doorn en Stefan Minkhorst hun visitekaartje aan het begin van het seizoen al mooi even af. De iets oudere aan hen gekoppelde leden hadden het zwaar om hen in 3 blokken van 10 minuten kop-over kop-voor-tweetallen goed te volgen. Deze sterke jongere leden togen vandaag naar Nunspeet om nog een paar slachtoffers aan hun kerfstok toe te voegen. 

Niels: "Vandaag met Stefan Minkhorst op een absurd tijdstip vertrokken naar Nunspeet (op de fiets). In Nunspeet organiseerde Toerclub de Volharding de jaarlijkse Schwalbe Lentetocht. Na het inschrijven direct met een stevig tempo vertrokken en al snel begonnen we andere deelnemers in te halen. Twee heren bleven in ons wiel plakken. Nu heb ik een gloeiende hekel aan plakkers vooral als ze geen kopwerk doen. Gelukkige namen deze heren af en toe toch over dus er was geen noodzaak om keihard te demarreren.

Even later hadden we zowaar gezelschap van nog  twee renners. Nu bestond ons illustere groepje uit zes man. Vooral de renner van Eemland hield er stevig de pas in. ‘’Waarschijnlijk wil die vanmiddag ook nog de zaterdagmiddag competitie rijden bij Eemland’’, hijg ik naar Stefan.  Dat hijgen kwam door het tempo dat niks te maken had met een toertocht, schrikbarend vaak zie ik de 38 in beeld verschijnen. Gelukkig had ik mijn hartslag meter omgedaan en als die boven de 175 aangaf dan ging ik van de kop af (op de Knobbel iets gesmokkeld +/-190), hierdoor blies ik mij niet direct op.  Meestal kom ik pas na 60 kilometer een beetje op gang en ook nu. Af en toe bepaal ik het  tempo. Op de beklimming naar Apeldoorn (die bij die kettingzagen winkel met dat gemene vals plat aan het begin) geef ik wat gas met als resultaat dat nu iedereen hijgt.

Na 144 kilometer staat er een gemiddelde van 33 op de klok en wordt er opeens weer hard tempo gemaakt, aangezien we allemaal denken dat we er bijna zijn. Stefan en ik sparen ons want we moeten de dijk nog over. In de verte zie ik drie blauwe figuurtjes rijden. Ik weet niet wat het was maar ik had opeens vreselijk de neiging om deze terug te halen. Het idee van sparen voor de dijk gaat overboord en op de hei voer ik het tempo op. Na een minuut kijk ik achterom en zie dat ik een gat heb op de rest. Op het hoogste punt van de hei hou ik in en laat de rest terug komen. De blauwe figuurtjes ontsnappen.
Gelukkig rijdt de Eemlander ook nog goed en wanneer ik de kop overneem rijden we met een ruk naar ze toe. Als we dichterbij komen, zie ik wat grijze plukjes haar onder de helm uitstekken. Toch haal ik ze triomfantelijk in terwijl ik uit de bidon drink met een glimlach op de mond. 

Even later rijden we dan eindelijk Nunspeet in. De laatste stempel zet ik zelf maar even op mijn stempelkaart. En na een colaatje (de beste herstel drank in de wereld) rijden we terug naar Zeewolde. Op de dijk gaat het gemiddelde naar beneden en beide hebben we niet echt de kracht meer om dat te voorkomen. Resultaat : 175 kilometer met een gemiddelde snelheid van 32 en een hartslag van 156, ja leuke hobby dat fietsen."