Het mooie winterweer zorgt voor sportieve kriebels om de boel de boel te laten en er op uit te trekken voor een onverwachte ATB-tocht. Toch, Eric Möller?

09.00 
- Tring, Tring (telefoon).
- Met Eric.
- Hoi met Hans (Hans Olde Hengel, de zwager van Eric, red.), Gefeliciteerd en heb je zin om te gaan fietsen?
- Ik ben gewoon aan het werk….
- Oh, ik dacht dat je misschien wel vrij was. Ik ga wel even fietsen, het is nu prachtig man!
- Helaas, je zult alleen moeten gaan, veel plezier.
- Goed, werkse!

09.30
- Met Hans.
- Hoi met mij, je bent nog niet weg?
- Nee, moet alleen nog me schoenen aan doen en dan ga ik.
- Ok, kom je dan naar mij fietsen, want ik heb vrij genomen.
- ……(stilte)…..Ja natuurlijk, kom er zo aan.

10.00
Ik ben klaar en Hans staat al een paar minuten in een plasje water in de hal ongeduldig heen en weer te dansen.
We stappen op de fiets en horen gelijk dat mooie geluid, de sneeuw welke kraakt onder onze wielen.
We steken bij de Rode Schuur (IVN) de Dasselaarweg over en de tocht kan beginnen.
Het is heerlijk fietsen door de verse sneeuw, net als bij het skiën geeft het een lekker gevoel om als eerste je sporen achter te laten
Op sommige paadje is het wel oppassen dat je niet half in een diep spoor komt, want die zijn nu goed gecamoufleerd.
We doorkruisen het Horsterwold en worden hier nog verrast door een ree welke vlak voor ons het pad kruist.
Aangekomen bij de Nijkerkerweg steken we deze over, dan even naar links om vervolgens rechts weer het bos in te gaan richting het Hulkensteinsebos.

Hier volgen we gewoon de Wielseweg richting het water, het enige wat we op dat moment missen is een leuk tentje waar we een lekkere bak koffie en een grote Oostenrijkse Küche kunnen kopen.
Bij het water aangekomen gaan we weer richting Zeewolde, we blijven langs het water fietsen tot we uiteindelijk bij de veerpont aankomen.

Hier zit de Unexpected Journey er zo goed als op, het waren 35 mooie kilometers door de sneeuw en hopelijk kunnen we zaterdag nog een keertje genieten van het witte bos.

Bedankt Hans!