Bas Dekkers was een van de weinige die niet met een vooraf bericht de revue passeerde. Bas hield zijn kruit droog voor een wedstrijdverslag achteraf.

Bas: 'Laat ik vooraf alvast prijsgeven dat deze keer Amsterdam de mooiste marathon is geweest die ik tot dusver heb gelopen.
Vanaf juni is voor mij de voorbereiding begonnen. Ik liep toen elke zondag een wedstrijd (halve marathon Weesp, Amersfoort en Almere) naast de pontloopjes samen met buddies: Frank (Ellenbroek) Ton (v Maarseveen) en Harry (u kent hem wel ‘die van zonder haar’ de Meijer) en vaak wat gastlopers. Nadat een ieder de vakantieperikelen had afgerond (waarvan Kees Broertje toch echt de kroon spande door met Reina bijna continu ‘en route’ te zijn..) konden we dan echt het trainingsschema van Ton gaan volgen. Het zou dan ook niet de Marathon van Adam worden maar de Marathon van Van Maarseveen. Als we maar 11 per uur liepen konden we namelijk met zijn allen Ton zijn pr voor zijn 65^e (!) verjaardag cadeau doen. Helaas moeten we nu op zijn verjaardag  zondag 27^e januari 2013 nu iets anders verzinnen (overigens is iedereen van harte welkom, heeft de vrijgevige Ton al aangegeven! Een en ander komt te zijner tijd nog op facebook als: PROJECT X MAARSEVEEN–ZEEWOLDE, dus houd dat in de gaten mensen).

Nadat we braaf elke donderdag het pontje liepen, dinsdags de trainingen volgden en zondags de langere duurlopen afdraaiden, al dan niet met AVZ-collega’s (Joke, Pauline, Jacco, Albert  bedankt voor de lessen). Krijgt de harde kern een serieuze klap te verwerken: Frank blesseert zich en valt uiteindelijk met een vervelende voetblessure definitief uit.  Uiteindelijk herpakken we ons (was niet gemakkelijk, Frank J) en gaan we met vrolijke tegenzin toch door. Op enig moment hebben we ook het aantal dertigers in de benen waarna de volgende klap volgt. Harry raakt geblesseerd aan zijn bil. Nu ken ik Harry iets langer dan vandaag en als hij zegt dat hij ergens last van heeft, zou ik zelf waarschijnlijk al dood en begraven zijn, dus wij (Ton en ondergetekende) nemen hem zeer serieus en brengen hem zelf wandelend terug tijdens een lange duurloop (niet boos, maar wel verdrietig en zwaar teleurgesteld). Harry die zeer empatisch is, ontgaat dat natuurlijk niet en doet de opvolgende weken allerlei pogingen het tij te keren. Krakers behandelen nek en rug (ik dacht dat het om een bil-blessure ging, maar heb er niet voor doorgeleerd dus onthoud me van commentaar) en wat schetst onze verbazing: Harry loopt weer.. Sterker nog, hij besluit toch te starten, omdat hij waarschijnlijk weet dat Ton en ik hem absoluut nodig hebben). De laatste week voor de marathon breekt aan en ikzelf besluit nog de Lokoloop te doen, maar neem na een halve training op de dinsdag van Juan toch ook maar de broodnodige rust.

Nu wil het toeval dat de vooravond van de marathon al een (zakelijk) etentje in de Salentein (Nijkerk) gepland stond. Hopelijk zou overvloedige champagne en wijn gaan zorgen voor een PR. Mocht ik een dopingcontrole krijgen dan was mijn bloedwaarde, met al dat druivensap, in ieder geval prima geweest. Mijn excuus voor een wat mindere tijd was zo in ieder geval geborgd. Het enige excuus van Ton en Harry was, zo bleek, enkel dat ze teveel nachtrust hadden gehad.. Ikzelf lag toch wat langer te woelen moet ik eerlijkheidshalve bekennen.

MARATHON MAARSEVEEN DAY
Zondag 21 oktober 0615 de wekker wil net afgaan maar ik ben hem voor, lag toch wat langer te woelen moet ik eerlijkheidshalve bekennen. Poeh, poeh, aangekleed singlet & korte broek want het zou goed weer worden. Twee haringen naar binnen gewerkt (don’t  ask..) en twee eierkoeken. Tasje lag al klaar, snel naar de WC (..gelukkig dat lukt.. meestal lig ik nog op een oor op dit tijdstip) en met de auto naar het verzamelpunt. Voordat ik instap realiseer ik me dat het toch wel redelijk fris is en hard waait en loop nog even terug om ook een gewoon shirt in te pakken (goede beslissing uiteindelijk). Mooi, iedereen staat bij de schaatsbaan en Jelmer (de Jong) had vooraf de startnummers al opgehaald (SUPER!) en deelt ze uit. Snel iedereen in de auto’s en 0715 rijden we richting Adam, alwaar we net als twee jaar geleden Jack (Guuring) en Paul (Hundscheidt) ook net zien aankomen. Dat kunnen we tijdens de Marathon helaas nooit zeggen, immers zien we hun nooit aankomen (als toeschouwer misschien wel LOL, daar lopen deze mannen namelijk veel te hard voor). Goed, na binnenkomst van het Stadion nog een paar keer plassen en het startschot is daar. Werkelijk, de start was dit jaar echt indrukwekkend (>13000man, 84 nationaliteiten) veel mensen dus ook erg druk bij de aanvang naar en de start van deze Marathon. In de drukte opeens paniek (!), Harry is weg…

Ikzelf blijf bij Ton, immers gaat deze tijgert voor een PR, ondertussen begint de zoektocht naar Harry.
Ton die in de hectiek van de start zijn Garmin vergeet aan te zetten (SUKKEL), geeft aan dat we 11 per uur lopen. Ik zie opeens Harry lopen, voor ons.. Mooi denk ik, totdat we de pacer van 4.00 uur achterop lopen en blijkt dat de tijdwaarneming van ons toch niet helemaal accuraat is. En daar zie ik Harry weer, ik vraag kort hoe het gaat en krijg slecht een grimas terug(L). Oei, die is even met zichzelf bezig denk ik. We sluiten aan en Harry volgt. We lopen weer 11 per uur dus laten de pacer van 4.00 uur achter ons, en nóg een pacer van 4.00 uur en nóg een (is echt waar, er liepen er drie). Dat gaat goed tot 25km en Harry is weer weg. Ton loopt weer als een Zwitsers uurwerk en ik klamp aan, denkend dat als ik dat volhoud ik ook een keurige tijd ga lopen.
Op dat moment komt een loper verkleed als Batman ons voorbij gerend. Van links naar rechts, vrouwen kussend en handjes gevend, versnellend, huppelend, werkelijk geweldig om te zien en te horen hoe het publiek geëntertaind word en wij ook. Fantastisch dat iemand zo goed kan lopen. Maar goed, terug naar de harde realiteit, mijn benen ontploffen rond 34km en helaas moet ik Ton lossen.. Later  wandel ik kort, heb nergens last van maar kom gewoon niet vooruit. De endorfine en adrenaline raast echter door mijn lijf, maar evengoed kom ik niet vooruit. Op ditzelfde moment voel ik me volmaakt gelukkig, straal en lach en ben dankbaar voor alles en iedereen. Dit is de eerste keer dat ik de runners high ervaar.

Dan zie ik het bordje 37 km en proest het uit van het lachen. Mijn hemel, ik moet nog >5km, niet veel later haalt de groep met de pacer van 4.00 uur me in. Dat geeft wat berusting want de 4 uur zit er dan toch niet meer in. Ik blijf maar dribbelen want anders duurt het allemaal wel heel erg lang.. Tot mijn grote verbazing loopt daar opeens Ton. Ook hij ging dus stuk en geeft aan dat ik maar door moet dribbelen en niet bij hem moet blijven. Uiteindelijk kom ik het stadion in en na de finish zie ik Harry dan eindelijk staan, die verteld dat hij met de tram is gekomen. Eerst geloof ik hem niet, maar hij vertelt dat de blessure hem toch heeft doen besluiten voortijdig uit te stappen. Ik heb diep respect voor zo’n beslissing. Ton finisht ook en nadat we nog nagenieten van de immense sfeer in het Olympisch stadion, gaan we richting de sporthal, waar we iedereen van AVZ en TVZ weer tegenkomen. Berlijn september 2013 wordt al geroepen, omdat ze weten dat de expeditie Everest van Harry en mij in oktober 2013 gaat plaatsvinden..
Ikzelf al weer herstellend van de inspanning glimlach kort, komende zaterdag het Pontloopje eerst maar eens doen J!