Knik in de kabel…

Slecht nieuws voor fietstrainer Sander Jansen. Bij een recent bezoek aan de sportarts kreeg hij de volgende mededeling: “Als ik jou was zou ik me maar aanmelden bij de plaatselijke damclub…”. Gelukkig was het een mededeling met een knipoog, want de sportarts begreep maar al te goed dat stoppen met sporten géén optie is voor Sander.
Hierbij het verhaal van Sander:


“Al bijna twee jaar merk ik dat ik bij lange duurtrainingen op een gegeven moment last krijg van mijn benen. “Dat lijkt mij vrij logisch”, hoor ik de meesten nu al denken, “dat is toch de bedoeling van trainen?” Toch is dit gevoel anders; Het ene been wil nog wel, maar het andere is op en er zit totaal geen kracht meer in…
Vorig jaar heb ik dit bij een sportkeuring al aangegeven, en de sportarts (Guido Vroemen) gaf aan dat dit iets was om in de gaten te houden. Nadat dit gevoel afgelopen voorjaar tijdens de duurtrainingen steeds vaker, en ook eerder, op kwam besloot ik om dus nog maar eens langs de sportarts te gaan. Het leek er op dat ik een probleem had met mijn liesslagader, géén onbekende blessure bij wielrenners. Om dit met zekerheid vast te stellen werd ik doorgestuurd naar sportarts Goof Schep, gepromoveerd op het gebied van vaatproblemen bij sporters.

Door middel van een aantal metingen en een inspanningstest op de fiets is mijn vaatprobleem onderzocht. Bij een Echo-Doppler onderzoek (waarbij je aders door middel van geluidsgolven in beeld worden gebracht) bleek al gelijk dat mijn linker liesslagader fors verlengd is.
Tijdens een inspanningstest op de fiets, waarbij je in 10 minuten een oplopend vermogen van 50 tot 450 Watt moet leveren, vertaalde de verlenging van de ader zich als volgt: zodra ik meer vermogen (Watt) ga leveren komt er op een gegeven moment een kantelpunt waarbij mijn linker been er opeens mee stopt en mijn rechter been alle zeilen bij moet zetten om het toenemend vermogen te kunnen leveren. Het gevolg is dat dit rechter been verkrampt.
De verklaring; Bij het fietsen maakt mijn heup een dusdanige hoek dat de verlengde liesslagader een knik/kronkel gaat maken. Hierdoor wordt de bloedtoevoer naar het linker been geblokkeerd en verklaart dus het ‘vroegtijdig‘ uitvallen van dit been.
Op de langere termijn kan deze blessure zich verergeren en kan er zich zelfs een vernauwing aan de binnenzijde van de ader vormen waardoor ook bij rust de bloedtoevoer kan worden verminderd.




Hoe nu verder? Doorgaan op het huidige niveau is uitgesloten. Stoppen met fietsen is de beste oplossing omdat je heup, en dus liesslagader, dan niet meer in een dergelijke hoek komt zodat hij afgekneld kan worden.
Het alternatief is om minder te trainen, de fietshouding aan te passen (heuphoek vergroten / rechter op zitten) en te voorkomen dat je de klachten oproept. Kortom, niet meer plat op het stuur / onder in de beugel, en géén langdurige intensieve belasting meer met fietsen.

Een dompertje dus… een ander alternatief is om op zoek te gaan naar andere sporten, waarbij je heup géén extreme hoek maakt, zoals lopen en zwemmen.
In 1^e instantie leek het mij niet zo’n probleem om andere sporten te gaan doen, maar na een paar dagen begon ik me toch wel te realiseren wat fietsen voor mij betekent. Het is eigenlijk een complete levensstijl geworden waar ik ontzettend veel plezier en voldoening uit haal.
Misschien dus maar hopen op een laatste redmiddel, en dat is opereren. Aan een dergelijke operatie zitten wel de nodige risico’s dus de sportarts raadt dit in 1^e instantie af.”
Ik heb nog even bedenktijd gekregen, dus het verhaal wordt vervolgd.

Voor meer info over vaatproblematiek lees dit artikel over onder andere Theo Bos maar eens wat onlangs is verschenen in Wielerland magazine.

Oh ja… Vergeet bij de komende trainingen ook niet om regelmatig achterom te kijken of jullie trainer het nog wel bij kan houden… ;-)