Vandaag is de jaarlijkse ATB wedstrijd onder goede omstandigheden verreden. Niet alleen het parcours lag er mooi bij ook het weer was goed te noemen. De uitslag tref je hier aan terwijl onderstaand het verslag van de kopgroep, geschreven door Remi Jansen is gepubliceerd.

Rémi: 'Nadat ik bij de finish nog even met verschillende ATB’ers heb staan praten, liep ik ook onze webredacteur Paul tegen het lijf. Hij feliciteerde mij met het behaalde resultaat en was natuurlijk reuze nieuwsgierig hoe iemand die al jarenlang een abonnement heeft op de plaatsen 2 en 3 nu ineens de TVZ ATB wedstrijd wint. Hier volgt dan ook mijn korte verslag over het wedstrijdverloop.

Terwijl Sander nog zijn briefing aan het houden was, zocht ik al snel een plaatsje bij de startlijn op. Mijn doel was namelijk om Rick en zijn Valentijn liefde het vandaag heel lastig te gaan maken. Vorige week tijdens de zaterdagtraining bleek namelijk dat hij samen met Pieter van der Eijk, allebei op een 29’er, door mij niet bij te houden waren. Nu is een training geen wedstrijd maar je weet dan wel hoe het ervoor staat. Dus heel hard gestart om direct zoveel mogelijk deelnemers achter mij te laten. De eerste bocht om de beachclub en dan het strand op vraagt altijd wat extra concentratie. Iedereen wil tenslotte voorin rijden. Nadat ik Gerard van der Horst inhaal op het strand, probeer ik het tempo heel hoog te houden en dat gaat prima. Althans, niemand haalt mij in. De dijk op via het fietspad geeft dan ook een duidelijk beeld wie waar rijdt, al is het een heel lang lint. Bij de “afdaling” richting de vennetjes is het tijd voor iemand anders die het kopwerk mag gaan doen. Als ik me niet vergis wisselen Rick en Remco (uit Putten) elkaar af. Er wordt lekker doorgereden. Het belangrijkste is exact in hun spoor te blijven want als je wiel aan wiel door het bos crosst zie je niets voor je. Gewoon een stukje van vertrouwen noem ik dat. Bij de Gelderse Slenk, het bosperceeltje erna en dan het asfalt gebeurd er eigenlijk niet veel. De zes koprijders zijn erg aan elkaar gewaagd. Weg proberen te rijden haal ik dan ook niet in mijn hoofd. Een gat slaan is tot daaraan toe maar je moet het ook in stand kunnen houden. De verdere eerste ronde wordt met wisselende koprijders afgerond. Sander zegt nog wel even dat hij nog niet echt herstelt is van de wegwedstrijd gisteren in Amersfoort.

Ook de tweede ronde ronde gaat op dezelfde voet verder. Bij het stuk voor de Gelderse Slenk rijdt Rick op kop. Hij rijdt door het slootje terwijl de op dat moment in tweede postitie rijdende Remco geen risico’s neemt en rennend naast zijn fiets het slootje overgaat. Voor mij het moment om vol aan te zetten en zo hard mogelijk het bosperceel door te jagen. Na een paar minuten kijk ik achterom en zie alleen Rick nog enkele meters achter mij. De anderen hebben dan zo’n honderd meter achterstand. Wat er precies gebeurd is weet ik niet. Achteraf hoor ik dat Remco is gevallen en zijn ketting eraf lag. Dan is het een kwestie van zo hard mogelijk doorrijden maar ik had toch al wel redelijk wat kopwerk gedaan dus helemaal vanzelf ging het niet meer. En zeker niet als op het verharde pad Krijn het tempo van de “achterblijvers” opkrikt om zo weer aansluiting tot onze 2-koppige kopgroep  te krijgen. Ook Remco is er dan inmiddels weer bij, alleen Marco (uit Harderwijk) mis ik dan nog. Dan zie je maar weer dat de Zeewoldenaren dankzij de parcourskennis toch echt wel in het voordeel zijn.

Dan is nu de vraag wie van het groepje gaat dan winnen. Voor mij is duidelijk dat als het een eindsprint gaat worden Remco en Krijn mijn grootste concurrenten zijn. Ik besluit dan ook “rustig” het laatste wiel te houden en een lekker zwaar verzet te rijden. Dan kunnen de spiertjes alvast wennen aan de eindsprint. Dan rijden we op het stuk gras richting de RCN. Snel denk ik aan het vervolg van het parcours en bedenk me geen seconde; het is nu of nooit. Voorvorkvering uit, tandje erbij, vol aanzetten en profiteren van het feit dat niemand op dit moment een ontsnapping verwacht. De dijk op, het asfalt over en dan die fijne afdaling bij de trap. Ik heb geen tijd om achterom te kijken en heb dan ook geen idee hoeveel meters de voorsprong bedroeg. Het belangrijkste is als eerste over de finish komen en dat is mij nu eindelijk eens gelukt. Geen tweede, geen derde of ergens in de top-6 zoals de laatste jaren altijd gebeurde. Gewoon eerste!

Dit geeft mij een goed gevoel om volgende week bij het NK CrossDuathlon in Almere te starten. Al hoop ik dan bij de eerste 50 te eindigen. Toch wel een heel ander niveau met de Nederlandse top aan de start maar zeker de moeite waard om mee te doen.'

De foto's van de hand van ons aller Kim zijn weer te bewonderen op onze foto pagina. (klik hier)