DEBUUT OP DE RUN-ATB-RUN VAN EEN HARDLOOPTALENT
Door Nick Hoogedoorn (gastschrijver)

Er werd mij gevraagd wat te schrijven over mijn ervaringen tijdens de run-ATB-run. Ik had zelf nog nooit een stukje geschreven voor een clubblad of iets dergelijks. Dus ik ga het proberen en mijn kennis die ik op school heb opgedaan toe te passen.
 
Maar de run-ATB-run. Ik kan het uitdrukken in 3 woorden: “geweldig, maar zwaar!”. En zwaar was het zeker. Je denkt uiteraard: dat rennen kan wel, fietsen doe ik ook elke dag naar school, dus dat moet wel lukken maar dat valt vies tegen als je dit voor de 1^e keer doet. Ik had me voorgenomen om het jaar wel sportief te beginnen dus had ik de keus uiteraard snel gemaakt. Met de fiets die ik geleend had van Rick van der Kuijl ging ik de 30^e van december maar eens trainen.
Hoe moet je trainen met zo’n fiets? Dat was eigenlijk het eerste wat ik bedacht toen ik naar de RCN fietste. Geen idee maar ik maak er zoals altijd wel wat van. Er lag nog aardig wat sneeuw dus dat het zwaar zou worden, merkte ik al. En toch was het leuk om te doen, dat mountainbiken. Ik denk dat menig sporter in Flevoland met zo’n ATB het jammer vind dat wij wonen in een vooral platte provincie. Maar hoe nou te gaan trainen? Ik fietste rustig een parcourtje voor mezelf en de tijd nam ik op. Dan ga je uiteraard nog een keer dat parcourtje doen en dan doe je hem nog een keer totdat je een tijd hebt waar je tevreden mee bent. Na anderhalf uur heb je dan wel weer genoeg gefietst en denk je wel voorbereid te zijn op wat er gaat komen.

Dan de grote dag, die 2 januari 2011. Nog even snel een fietshelm geregeld want zonder helm was het geen deelname. En richting de start. Paul tipte me, “Nick niet te snel starten dan ga je verzuren als je op je fiets zit en word dat laatste rondje hardlopen helemaal niks meer”. Dus ik braaf luisterend denken ‘daar kan die nog wel eens gelijk in hebben’. Veel mensen vertellen mij altijd hoe het te doen, maar uiteindelijk ben ik degene die beslist. En ik besloot deze raad maar eens op te volgen! Nadat Koen als een speer vertrokken was en schreeuwde dat ik met hem mee moest, dacht ik bij mezelf ‘nee, ik ga hier mijn eigen wedstrijd van maken.’ Na dat rondje hardlopen moesten we uiteraard gaan fietsen. Toen ik eenmaal op de fiets zat ging het echt drama, het voelde zwaar en dan rij je ook nog eens verkeerd.

Met in je achterhoofd dat je nog 4 rondjes moet, denk je van ‘shit, waar ben ik aan begonnen.’ Na dat 1^e rondje fietsen kwam het 2^e rondje, en ik dacht bij mezelf: ‘ik ga er gewoon uitstappen, ik vraag veel te veel van mijn lichaam.’ Na die nacht van 31 december 2010 tot 1 januari 2011 moest ik wel even bijkomen nadat ik pas om 07:00 uur in bed lag. Maar toen dacht ik ineens: ‘nee, ik kan niet stoppen, heb die fiets geleend van Rick en die heeft er moeite voor gedaan die hele fiets tip top voor mij in orde te maken en wat doe ik een beetje uitstappen omdat het te zwaar is? Nee, flikker op, mooi niet.’ En dat fietsen ging opeens veel beter! Na het 2^e rondje kwam het 3^e en na de 3^e hoefde je er toch nog maar één dus kon je beter even doortrappen. En dan kom je aan bij het RCN gebouw waar je je fiets moet neerzetten en zie je iemand met een bloedend hoofd, de ander ligt helemaal dood op de grond en Tom van de Brink schreeuwt me toe dat Koen het vorige rondje hard was gevallen. Dan had ik het dus best goed overleefd en kon ik beter bij dat laatste rondje hardlopen nog maar even doorlopen.

Dat voelde op zich goed dat hardlopen, ik had van mijn vader vernomen dat de wissel van hardlopen naar fietsen wel mee viel maar van fietsen naar hardlopen even moeilijk was. Maar dat ging nog best goed! Uiteindelijk had ik voor mezelf het doel gesteld de man met die Blauwe trui (Mischa de Bruin, red.) in te halen nog voor de finish. Steeds kwam die wat dichterbij en ja, toen kwam die heuvel erop, Mischa lag nog steeds voor me en het was alles of niets. Dat houd in: alles eruit rennen, niet achteromkijken en blijven rennen. En uiteindelijk kom je over die finish en dan wil je wel even liggen daar zo op die koude grond, want ik had nog nooit een wedstrijd meegemaakt waar ik 1 uur 5 minuten en 8 seconden over deed. Maar het was een geweldige ervaring en ik denk dat ik volgend jaar gewoon weer mee doe om mijn tijd wat aan te scherpen. Maar het was echt leuk om te doen laat dat duidelijk zijn! En ik wil uiteraard de organisatie bedanken voor deze mooie ervaring, en in het speciaal Paul Lindeboom en natuurlijk Rick van der Kuijl die zijn ATB ter beschikking stelde zodat ik kon deelnemen! Hartelijk dank! En ik wens iedereen nog een sportief en gezond 2011!