ZAND
Door Ruben Velema

Het is de plek waar jaarlijks het kaf van het koren wordt gescheiden tijdens de razend populaire strandklassieker, welk een begeerte is die standaard op de laatste zaterdag van november wordt verreden. Wie denkt dat het zwaartepunt van een waar TVZ-er in de zomers zo charmante Franse Rivièra bevindt, heeft het mis. De échte mountainbiker opent het seizoen die luistert naar de naam: Scheveningen-Noordwijk-Scheveningen.

Scheveningen kan gezien worden als pseudoniem voor het serieuzere strandwerk, de zandstructuur die zomers wekelijks vele naakten laat genieten en voor de fietser het gevoel is van pure pijn. Afzien met een hoofdletter A. Wie heeft de sterkste kop? Wie geeft écht alles, met nog ietsje meer? Dat is de man die fietsend aankomt op de Boulevard van een verder uitgestorven Scheveningen.

Afgedaald uit de krochten van Scheveningen en onderweg naar de romantische kustlijn lijkt er weinig aan de hand. Het strand vlakt enigszins af en je vraagt je af "is dit nu de helse tocht?" Het antwoord is: NEE………….. En dat antwoord laat ook niet lang op zich wachten, want de hardheid van het zand is dit jaar ongekend. Snelheidsrecord, inhalen, wind mee, schiet er door de hoofden. Het is nog een eind naar Noordwijk maar de verleiding is groot en de gemiddelde renner begint zenuwachtig te schakelen. Met een snelle spoed op het grote blad laat men de contouren van de Pier achter zich. Want stel dat je te laat bent...

Tot in de verte een streep fietsers. Aan de duinzijde renners met de fiets in de hand waar het noodlot heeft toegeslagen. Tijd om hierover na te denken is er niet, want al snel maakt een geul het onderscheid tussen de kwaliteiten van de deelnemers. Springend (Thomas!!) of doorwadend wordt de hindernis overwonnen waarna er weer genoten kan worden van een strand zo leeg en stil. Het is de stilte voor de storm. Het strand buigt zich naar de duinen en dan is het zover - ik zit op een zandplaat met nog een lotgenoot.

Je kilometerteller loopt terug, terwijl je ademhaling precies het tegenovergestelde doet. Je twijfelt: was dit een goede keuze? Er rest mij geen tijd meer om over na te denken. Krakend probeer ik er nog een tandje af te krijgen terwijl je je afvraagt of de astma nu daadwerkelijk heeft toegeslagen. Ik stoemp en ik stoemp. Het eind is zichtbaar, daar komt de diepe geul aan. Een waterfiets komt hier naar de overkant, maar mij gaat het niet lukken. Terugfietsend zie je een ondiepte en je waagt de sprong. In je onderrug voel je de vrijkomende krachten. De sprong zal de wereldrecord houder hoogspringen Javier Sotomayor jaloers maken... en daar ben je dan: weer in het peloton.

De "stieren" van mijn peloton schudden net zo lang aan de boom tot er een select gezelschap zal over blijven om de onderlinge finale te beslechten. Voor de vissers op het strand natuurlijk een fenomenaal schouwspel, voor mij als volgeling een ware hel......
Niets is er zo ontgoochelend voor een stoempende renner dan op het strand gepasseerd te worden door een opponent welke met soepele tred lijkt te zweven over de zandkorrels. Het strand vraagt namelijk een bepaalde omwentelingssnelheid welke haast alleen lijkt weggelegd voor de echte "flandrien". Duwen, trekken, malen, blik op oneindig.....als een trein op ramkoers !

Waarom dan die liefde voor het strand?
Omdat dit ons het dichtst brengt tot de essentie van het lijden..... Het niet willen capituleren omwille van de wetenschap dat anderen je reeds zijn voorgegaan en ook niet hebben gezwicht voor de drang tot opgeven. Het gaat hierbij al lang niet meer om snelheid doch enkel om de wil niet toe te geven aan het moment dat rijsnelheid en rolweerstand met elkaar in conflict komen.
Dit maakt het rijden op zand zo uniek. Menigeen heeft waarschijnlijk met zijn fiets de Zeewoldense Playa’s getrotseerd. Zeewolde strand, Hondenstrand, RCN strand. Maar voor de puristen hoeft niet ieder strand gedrenkt te zijn in historie. Alhoewel het RCN strand waarschijnlijk weinig gelijken kent waar het historisch besef zo nadrukkelijk vanaf druipt met de jaarlijkse activiteiten van de TVZ.

Mijn gesneden schaduw vermengt zich op deze donkere dag met mijn angstvallig zweet des aanschijn als ik in mijn ooghoeken m'n haas in soepele tred van me zie wegdansen in een stijl die, al zou hij er enige pijn aan beleven, de weerstand niet erkent.
Het omkeerpunt bij Noordwijk is voor de begenadigden die het mulle zand zien als speelparadijs. De wannabee's kunnen hier zien of ze uit het betere wrakhout gesneden zijn. Coureurs welke hun streefgewicht rond de feestdagen vanuit hun luie stoel boven de 85 Kg stellen, blijven hier beter weg.
Bij het beklimmen van de duinen schiet me een beschrijving van Roger Thijs in het blad Fiets te binnen over de "Hel van Houtepen". Hierin beschreef hij een beklommen klimmetje als een door Tsjetsjeense rebellen kapot geschoten Ski schans. Precies dit gevoel bekruipt me terwijl ik een weg zoek tussen de wandelende deelnemers en het volledig omgeploegde zand. Het gevoel van een piste niet ongegrond. De skiër begint echter met de mooiste sneeuw op de top van de berg om aan de voet de van structuur ontdane massa te bevechten. Bij de beklaagde coureur neemt de trekkracht van de zwaartekracht echter onevenredig toe. Langzaam maar zeker bekruipt je het gevoel of de duin je in het ootje neemt. En net als je denkt dat er enig licht aan de horizon schijnt, doemt een fietser boven je die het lijden niet kon weerstaan en Sidi een kus laat maken met de grond.
Binnensmonds tierend vergoedt de glimlach van een vrouwelijke deelnemer alle geleden pijn. En na enkele ogenblikken genoten te hebben………… heb ik in gezwinde spoed de verbinding naar Katwijk gekozen om zodoende het laatste stuk af te leggen.

Een korte toelichting is noodzakelijk bij dit verhaal. De Beach Challenge verloopt als een drietraps raket. Een gekruid begin, een krakend middenstuk en een grandioze finale.
De heilige drie-eenheid bestaat uit de "rit naar Noordwijk, verbindstuk naar Katwijk en de laatste kilometers vanaf Katwijk terug naar Scheveningen.
Vanaf Katwijk heeft zo zijn eigen stijl. Bij iedere trap verdwijnt de behuizing steeds verder uit het zicht en het geruis in de oren van bloed welke zich een weg baant naar uw kuiten vermengt zich stilaan met het ruizen van de zee. Het strand beloont u andermaal met de mooiste rit met een volle wind tegen en schelpen knisperend onder de wielen. Probeer de verleiding aan te gaan om van groep naar groep te fietsen en neem de trots voor het afzien als een beloning aan, want hierin schuilt de euforie.

In gezwinde spoed worden de contouren van Scheveningen zichtbaar. De laatste loodjes zijn een feit en het enige wat nog rest is het strand tussen jou en de finish. Het strand, al vele malen beschreven in dit artikel, is als het ware de kers op de taart. Weg van alle stadsrumoer en zomerse badgasten laat zij u nu genieten van een weergaloze natuur en authentiek als je daar hardlopend met de fiets aan de hand de boulevard nadert. Bij de finish aangekomen kunt u zich opmaken voor de geweldige piep die klinkt als een bevrijdingslied.

Voor de feitelijke mensen onder ons: gefinisht binnen het uur, 0 lekke banden en 27 slokken water waarvan er 21 zijn doorgekomen.

Voor de genieters onder ons: lees het verhaal nogmaals en beeld het u zich in. Angst, pijn en Euforie.

Mensen allemaal super bedankt voor de fijne tijd bij de TVZ. Sinds de zomervakantie ben ik woonachtig in Amsterdam met mijn vriendin en heb ik dan ook mijn lidmaatschap voor 2011 moeten opzeggen. Mijn trainingsactiviteiten zijn ondertussen dan ook vol overgave voortgezet in Amsterdam en omstreken. Heel veel plezier met trainen en tot gauw!!!