TRAININGSKAMP XXL

Door Paul Lindeboom

In de Nieuwsflits en op de website is er de laatste tijd met regelmaat bericht over diverse trainingskampen. Deze bestonden bijna altijd volledig in het teken van fietsen of lopen en altijd in een warme, bergachtige en zuidelijk gelegen omgeving.

Dat het ook anders kan, en veel gevarieerder, bewezen Hans en René de Kam, Hans van Sloten et moi (we zaten in het Franstalige deel) in het laatste weekend van mei 2010.

Dag 1

Woensdagnacht 26 mei om 04:00 vertrokken vanaf huize De Kam, met onderweg langdurige gesprekken over Audi’s A4, A5, A6, Spyker en Maserati (het eind van het gesprek dus niet meegemaakt, want in slaap gevallen) en een opmerkelijke tussenstop in een Zwitsers wegrestaurant. De geserveerde maaltijd is op een bord van 30cm rond en ligt helemaal vol met pasta en vlees. Drie man krijgt zijn bord niet leeg, ik vind Zwitserland nu al het einde!

Gedurende deze maaltijd kennis gemaakt met René, de broer van Hans. Opmerkelijk feit: hij loopt 1x per week zelfstandig een duurloopje van een kilometer of twaalf in het Amerongse bosgebied en deed vorig jaar voor het eerst mee aan een loopevenement, de halve marathon van Amersfoort. Niet alleen zijn eindtijd van 1u35 spreekt ons tot de verbeelding, maar ook het feit dat hij geen hardcore loopkleding blijkt te bezitten en sneller was dan zijn toch getalenteerde broer. Heeft ook geen fietskleding, fietst nooit en gaat in de Zwitserse bergen fietsen op een door Hans omgebouwde, oude ATB. Gezien zijn resultaat in Amersfoort vrezen wij eraf gefietst te worden door René.

De eerste fietsmeters. Voor etenstijd (yes!) nog even een uurtje “lostrappen”. Na 100m warming-up gaat het vanuit ons dal gelijk omhoog. Hans2 (Van Sloten) doet hier weinig zelfvertrouwen op voor de Marmotte. De weg is steil, slecht geasfalteerd, het is warm en Hans is een typische stayer en zit direct op zijn kleinste verzet en hoogste hartslag. Gelukkig voor Hans2 stoppen we geregeld om te genieten van de extreem mooie omgeving en Hans doceert zijn kennis van deze buurt. (En Hans is gediplomeerd instructeur bij de NKBV (Klim- en Bergsport) en weet wel wat van de omstandigheden in bergachtige omgevingen.)
Hans blijkt daarentegen weinig kennis van de klaverjassport te bezitten, we worden voor het slapen gaan vernietigend verslagen door koppel René/Hans2. Hans geeft alle goeie kaarten aan zijn broer en ik weet waar het woord “matennaaier” zijn oorsprong heeft.

Dag 2

Na de gezamenlijke ochtendmaaltijd, waar ondanks de afwezigheid van vrouwen toch gebakken eieren de menukaart ontsieren, beginnen we de eerste officiële activiteit met een bergwandeling. Het woord “wandeling”suggereert een relaxed tempo, wat helemaal klopt, maar rustig lopen van 2100m hoogte naar 2488m geeft een hartslag van 150-155 (bij een max. van 172) en een zwaar vermoeid gevoel in kuiten, knieën en kadaver. Geconcentreerd lopen vanwege de rotsachtige ondergrond, voeten bijplaatsen en doorstappen, evenwicht bewaren, ademhaling reguleren en genieten van het waanzinnig mooie panorama en gemsen, berganemonen, muurbloempjes en murmels (soort marmotten). En niet te vergeten de sneeuw, waarin we regelmatig een halve meter wegzakken.
Terug naar beneden lopen is overigens ook een aanslag op het gestel. En Hans & Hans2 zijn niet bij te houden, ze dalen bijna net zo snel als ze omhoog lopen.

Op het middagprogramma staat weer een fietstocht. Aangezien de beklimming 50m verder begint dan waar de auto staat, gaan we nu toch maar een paar kilometer warm fietsen.

De beklimming begint op 930m, het asfalt is vele malen beter dan gisteren en het hellingspercentage minder bruut. Hans & Hans2 (Van Sloten) hebben schijnbaar stuivertje gewisseld: Hans2 fietst al makkelijker maar Hans heeft het vandaag moeilijk, zijn slechts 300km voorbereiding wreekt zich.

De beklimming wordt allengs toch wel steiler, flinke stukken van zo’n 10-11%. Ik begin lekker in cadans te komen maar vergeet niet om tussentijds te genieten van de mooie vergezichten. Ik vergeet ook niet om goed op te blijven letten, af en toe zitten er flinke spleten in het wegdek. Hartslag 120-125.

Hans en Hans2 hebben er na 650hm genoeg van en keren om. René, weer soepel en sterk fietsend, en ik gaan door naar Thyon2000. De haarspeldbochten wisselen elkaar af, het wordt warmer en de hartslag stijgt naar 142-148. René moet even stoppen om zijn rugspieren te rekken, de ATB is net iets te klein, ik ga door.

Het wordt kouder. In de bochten waait het behoorlijk, er ligt zelfs sneeuw in de berm. Ik passeer kabbelende beekjes, kwetterende vogels en bossen naaldbomen. De bergdorpjes Thyon1800, Thyon1850 en Thyon1900 ben ik inmiddels al voorbij, de top nadert. Voor vele fietsers een normale beleving, maar ik voel me geweldig als ik het eindpunt op 2080m bereik, mijn letterlijke hoogtepunt in deze fase van mijn sportieve leven met veel fysiek ongemak en tegenslag. Een glorieuze dag.
De tweede opeenvolgende nederlaag met klaverjassen verandert hier niets aan…..

Dag 3

‘Ik heb nooit begrepen waarom vrouwen spleetjes hebben?’ Deze opmerking van Hans is het begin van een verder gecensureerd gesprek aan de ontbijttafel. Hans keek echter naar de fiets van Hans2, die getooid is met een “vrouwenzadel” met een uitsparing, die echter ook door vele mannen met zadelpijn gebruikt wordt. Het vervolg van het ontbijt en alle andere gesprekken die een toevallige voorbijganger verkeerd zou kunnen opvatten, laat ik in dit verslag verder achterwege.

Het ochtendprogramma zou ik beter ook achterwege kunnen laten, want de Klettersteig (Via Ferrata) doet een zwaar appel aan mijn hoogtevrees. Aangekomen op het punt bij een steile bergwand, met dus een diepe afgrond, waar we een traverse moeten maken – een horizontale oversteek, waarbij de bergwand voorzien is van staalkabels en stalen grepen voor handen en voeten -, krijgt mijn angst om de diepte in te kletteren de overhand en besluit ik terug te keren. Kliminstructeur Hans en Hans2 vinden dit deel van onze tienkamp geweldig, René wil ook eerst terugkeren maar overwint zijn hoogtevrees wel.
Op het gedeelte waar ik wel durfde te lopen waren de natuur, voorzien van watervallen, overweldigend mooi.

Het lijkt de dag van het terugkeren. ‘Ik denk dat ik straks terug ga, ik loop op mijn maximale hartslag’. Inderdaad, we zijn aan het hardlopen, maar dan bergop. Ik heb mij vanmiddag opgeworpen als koelie op de ATB met een rugtas vol bidons. Op dit punt hebben we er 160 hoogtemeters op zitten. René loopt een eind verder voorop, zijn broer Hans een paar honderd meter er achter en ik vergezel Hans2 daar weer iets achter. Hans2 heeft het erg zwaar maar de stayer komt later toch in zijn ritme en wordt als beloning getrakteerd op het mooiste ATB-traject wat ik ooit bereden heb. Althans, zolang ik voor mij kijk en niet in de diepte, op sommige punten pal naast mij.

René spant de kroon en pakt tussentijds nog een extra lus van 300hm’s, Hans en Hans2 blijven steken op “slechts” 500 hm’s en 16km hardlopen.

De lol kan vandaag niet op: voor het eten (vertrek om 18:30u) gaan we nog eventjes een korte bergwandeling ondernemen naar Le Lac Bleu, die we anders niet meer kunnen lopen vanwege het donker. Prachtig, even rusten onder een boom met onder ons een meertje met een bijzondere blauwe glans en aan de overkant een roedel gemsen die ons verwonderd aankijkt, zo van ‘moeten jullie niet eten?’.

Hans is verder buitengewoon soepel: om 21:30 mogen we eten en schudt hij tijdens de nachtwedstrijd de kaarten eindelijk wat beter. 2-1

Dag 4

Regen! De eerste keer pas, maar gelijk een troosteloos aanzicht met al die wolken die om de bergen heen hangen (bijna op ooghoogte). Het plan voor een flinke bergwandeling, wat mijn hart lichtelijk gestolen heeft, dan toch maar omgezet in een looptraining voor de halve van Zwolle, ondanks de regen en slechts 7 graden warmte. René was nog niet moe van gisteren, hij vergezelt mij voor nog een uurtje. Hij hoeft echter niets te zeggen onderweg, het constante gekabbel van het smeltwater in het naastgelegen riviertje klinkt als achtergrondmuziek. Zolang het glooiend is, kan ik René bijhouden, zodra het na een half uurtje omhoog gaat speert hij werkelijk bij mij vandaan alsof ik stil sta…. wat een klimtalent!

Op de terugweg passeer ik nog een kudde schapen die mij meewarig aankijken met een blik van ‘stom om hier te lopen, terwijl je ook in je chalet kunt zitten met een boek bij de kachel en een kop koffie..’.
Om het triathloneffect van deze vakantie te vervolmaken, duik ik na afloop van de looptraining met inmiddels toch wel wat zware benen nog even tien minuten in het overdekte zwembad.

Afknijpkoning Hans gunt ons dan toch eindelijk een rustige wandeling ter afsluiting van dit lange weekenduitje, die voert naar de gletscher van Arolla. Niet echt hartverwarmend zonder glühwein, maar dat maken we ’s avonds meer dan goed in een verhit, allesbeslissend duel. Na eerst de 2-2 gescoord te hebben, blijk ik samen met Hans het ideale koppel te vormen ondanks dat mijn (naar zeggen) onvoorspelbare acties ook hem wel eens in verwarring bracht. De 3-2 winst is de bekroning op een zeer gevarieerd en geslaagd trainingskamp.