De Ronde van Vlaanderen 2010

Door Richard Duckers

De Ronde staat al een paar jaar op mijn verlanglijstje, maar door verschillende  omstandigheden was het er nog nooit van gekomen. Dit jaar moet het er dan eindelijk van komen. Ik zie er erg naar uit om die bekende klimmetjes met kasseien te mogen fietsen.

Voor de winter hadden Wouter, Krijn en ik het besluit genomen om de Ronde te fietsen. Later hebben  Guido en Ruben te kennen gegeven ook graag door het Vlaamse landschap te willen stuiteren.

Over onze voorbereiding kan ik eigenlijk heel kort zijn. Eind februari, begin maart hebben wij pas ons eerste rondje Harderwijk gereden, op de mountainbike. En dat viel vies tegen moet ik zeggen. Ik voelde mij niet sterk. Een paar keer gestorven in Wouter z’n achterwiel, maar kon er net aan bij blijven. Nadat het ijs en de gladde wegen eindelijk plaats hadden gemaakt voor droge wegen zijn wij pas op de racefiets gestapt. In totaal hebben wij voor de ronde van Vlaanderen maar 300km gefietst. Een keer de Aardhuisberg op voor de nodige hoogte meters en dat was het dan.

Wel zijn we in het najaar begonnen met hardlopen wat wij de hele winter hebben volgehouden en veel zwemmen. Dit alles voor ons uiteindelijke doel dit jaar: samen met John Janssen de Triple Play van Almere.

Maar als voorgerecht dus de Ronde van Vlaanderen. Wij hadden afgesproken om met twee auto’s af te reizen op zaterdagochtend 04:00u naar Ninove. Wij wilden er op tijd zijn om de massa voor te zijn, om het parcours zo goed mogelijk af te kunnen leggen. Dit uit ervaring van de vorige edities die Krijn en Wouter hadden gefietst.

Een paar dagen voor vertrek moet Krijn helaas afhaken vanwege een ontsteking in zijn dikke darm. Waarna Guido en Ruben ook afhaken. Guido heeft een dag later een zwemloop en Ruben heeft een feest van zijn schoonouders die 25 jaar getrouwd zijn. Het wordt dus een tocht á deux. Daags voor vertrek nog even langs Krijn die zijn speciaal vervaardigde 32-spaaks wielen heeft aangeboden. De banden zijn ook wat breder, 25 in plaats van 23c. Daar aangekomen worden mijn pedalen ook afgekeurd door de kenner. De andere pedalen worden gemonteerd. Ons wordt succes gewenst en Krijn wensen wij beterschap.

De weersvoorspellingen zien er niet gunstig uit. Er wordt veel regen en wind voorspeld en de temperatuur blijft rond een graad of 8.

De heenreis ging zeer voorspoedig. Rond half zeven worden wij naar een parkeerplek geleid. Snel omkleden en inschrijven. Nummerbord bevestigen en nog even naar het toilet. Daar lopen we onze eerste vertraging op. Misschien zijn het de zenuwen wel, maar iedereen lijkt naar het toilet te moeten. Om half acht starten we uiteindelijk.

De eerste kilometers gaan lekker en het is droog. Wij zoeken een groepje op waarin het lekker doortrappen is. Wij maken kennis met de eerste kasseienstroken en gaan in gestrekte draf richting de eerste klim: de Kluisberg. Onder aan de berg loopt de ketting van mij er af bij het schakelen. Wouter gaat alvast door. Dit gaat nog makkelijk allemaal. Al worden we niet echt warm. In tegendeel. Het is gaan regenen en niet een klein beetje ook. Wij zijn doorweekt. Samen met de wind en de lage temperatuur zorgt het ervoor dat we de vingers bijna niet meer kunnen bewegen. Schakelen en remmen wordt daardoor een uitdaging op zich.

In de afdaling van de Knokteberg stuitert de bidonhouder van Wouter los. Even stoppen en de bidonhouder omgewisseld. Snel weer verder richting de Oude Kwaremont en de Paterberg.

Het komt met bakken uit de lucht. Op de Paterberg komt ons aan de linkerkant van de berg een modderstroom tegemoet. De kasseien zijn op zich al geen pretje maar deze zijn spekglad en liggen op banddikte uit elkaar. We komen de klimmetjes echter fietsend naar boven.

Dan bij de Koppenberg hebben we pech. Op het steilste stuk glijdt Wouter z’n achterwiel weg en gaat onderuit. Hij glijdt zelfs een stuk de helling naar beneden, over de kasseien en de modder. Dan maar naar boven lopen. Er staat wel wat publiek langs de kant die uit hun dak gaat als er een dame aan komt die nog op haar fiets zit en de helling met een stijgingspercentage van 22% lijkt te kunnen nemen. ‘Allé madam, allé, houd onze eer hoog, allé,’ klinkt het over mij heen. Waarna vanaf de fiets iets klinkt van: ‘joa, joa, ik doa mien best hé!’ Heerlijk dat volk.

Dan de eerste stop. Genoeg sportdrank om te drinken en de bidon’s bij te vullen. Koeken, bananen, repen, noem maar op. Super geregeld. We nemen even de tijd, maar niet te lang want dan koel je te snel af. Hup, op de fiets maar weer en verder.

De klimmetjes blijven elkaar opvolgen. En de kasseienstroken ook. De handen gaan zeer doen. De benen trouwens ook. Af en toe zitten we tegen kramp aan. Geen idee of het door de kou komt of de nattigheid met de wind erbij? Overal liggen bidons op straat die uit de houders zijn gestuiterd.

Rond twaalf uur komen we bij de tweede stop. Ook hier weer alles goed geregeld en alles is er in overvloed. Hier hebben ze sinasappelen in kwarten gesneden. Heerlijk verfrissend en zoet. Ik kan mij niet herinneren dat ik zo van een sinasappel heb genoten. En, de zon breekt door, waar we ons graag door laten verwarmen. Helaas van korte duur. De volgende bui komt er al weer aan. We gaan op voor het laatste stuk met als klapper “de Kapelmuur”.

Maar we zijn erg moe geworden. Het is eigenlijk niet zo ver meer, een kilometer of 40? Maar we gaan niet zo heel hard meer en de klimmetjes en de kasseienstroken trekken de krachten uit ons lijf. Wij zoeken een groep om mee te kunnen fietsen maar kunnen het niet echt vinden. Of we gaan te snel, of ……

Dan nog maar een keer een pitstop. De rug rechten en even de druk van de armen en benen. Even in de zon zitten en weer verder tegen de wind stompen. De Kapelmuur tegemoet. Op de een of andere manier is dat een doel op zich geworden. Zo van, als we die hebben gehad, dan hebben we het gered. Het is wel een feest hoor, om die muur op te fietsen. Je wordt hartelijk ontvangen door het Vlaamse, fietsgekke publiek die je hartverwarmend aanmoedigt. Ik ben boven voor ik het weet. Althans, dat dacht ik. Er zit nog een knik in, waarna het gewoon weer verder omhoog gaat. Fantastisch!! We hebben het gehaald.

Maar wat is het dan nog ver!?! En wat is die Bosberg een lelijk lang ding!  Maar goed, ook dat redden we nog. En dan zijn we er écht. In Ninove nog even over de finish die er al ligt voor de profs. Erg leuk, zo’n aankomst.

Na het verwijderen van de startnummers en dergelijke snel naar de auto om ons op te frissen en droge en warme kleding aan te trekken. Auto starten, kachel aan en weer terug naar huis, voor de grote drukte.

Het was een erg mooie, maar ook barre tocht door een prachtig, fietsgek land. Het was super geregeld allemaal. Alle kruispunten waren of afgesloten of er stonden verkeersregelaars. De foerage was uitzonderlijk goed geregeld. Onze complimenten voor de organisatie.

Een dag later ben je de ellende ook alweer vergeten en blijft het mooie over.