Marathon Rotterdam 2010

MARATHON VAN ROTTERDAM

Door Pim van Voorst

 

Onderweg naar het WTC-gebouw aan de Coolsingel was het al feest. In de metro zaten heel wat afgetrainde koppies met hardloopschoenen aan. Samen met mijn broer in de rol van (mental) coach, arts, supporter en sportdrankaangever, raakten we vrolijk in gesprek met de overige Marathon-gangers.

 

Aangekomen bij het eindstation bij Robeco, zochten we de warmte op van het grote WTC-gebouw, waar ik mijn inschrijfkaart omruilde tegen hét Marathon-shirt, allerlei aanbiedingen, 2 wedstrijdnummers (5560) en de D-tag. De marathon-stichting koos dit jaar voor de D-tag i.p.v. de Champion chip. Je plakt hem gewoon aan je veter, terwijl ik zelf de voorkeur geef aan de (eigen) Champion Chip.  Binnen eerst wat rondhangen, wat kijken, drinken, rekken, kletsen en toch weer even naar buiten.  Aldaar ervaarde ik dat de wind ging liggen en de zon doorkwam. Vlug weer naar binnen om mijn lange tight om te wisselen voor mijn korte exemplaar.  Om 10:40 uur spoedde ik me, gehuld in het rode weggooi Fortis hesje, naar het E-vak voor de runners tussen de 3:30 en 4:00 uur.  Voordat ik door de controlefuik ging, nam ik afscheid van mijn broer. Met elkaar spraken we al eerder af waar we elkaar zouden treffen voor het aanreiken van m’n flessen.

 

Het was drukker dan de vorige keren dat ik in Rotterdam liep.  Dringen was het om binnen te komen, om vervolgens nog om 10:55 uur mijn laatste druppels te doneren in een heren Dixi.  Bij de start ging er een hoogwerker de lucht in met Lee Towers en zijn gouden microfoon. Het klinkt afgezaagd, maar met natte ogen en uit volle borst zong ik met de hele Coolsingel mee: You’ll never walk alone!  Wat een concentratie van adrenaline in en om me heen, wat een enorme sfeer, wat een kick!  This is the place to be!

Snel had ik mijn hartslagmeter ingesteld en daar kwam de knal van het kanon  bij de start. Het duurde meer dan een minuut, voordat ik over de startmat ging en mijn stopwatch indrukte.

Rechts van mij zag ik de burgermeester en andere officials. Rustig in de menigte renden we allen richting de Erasmusbrug.  Direct voelde ik de aangewakkerde wind en liep meteen naar rechts, zodat ik in de luwte van de andere runners de brug over kwam. Een geweldig gezicht om de kromming van de brug te zien vol met runners. Rechts van de brug spoot een brandweerboot zijn bluswater de lucht in als decoratie voor de 3 helikopters die opnames maakte van de bewegende meute.

Over de brug rende de volgzame kudde richting de Kuip en ik kreeg het gelukkig wat warmer. Ik wierp mijn plastic hesje in het publiek.  Mijn klokje gaf na 5 kilometer aan, dat ik 26 minuten onderweg was, met een hartslag van 160/min. De drukte en vooral de business- en estafettelopers die voor de recreanten startten, hielden de boel nogal op. De eerste drinkpost was meteen al een veldslag, ik besloot helemaal linksom te rennen, tenslotte had ik al 3/4liter met Fantomal bij me voor de eerst 20km zodat ik de eerste drinkposten kon vermijden.  De Rotterdam Marathon organisatie  is gelukkig zeer secuur met zijn kilometer bordjes, zodat ik exact mijn snelheid in de gaten kon houden. Ik koos ervoor om de eerste 30km te lopen op 5minuten per km, oftewel 12km per uur. Indien ik dit vol zou houden, ben ik één van de velen die een aanval zou inzetten op een eigen persoonlijk record. Na de Kuip ging de run verder door Zuid en langs de Ahoy.

 

Meer dan een uur later passeerde ik de halve-marathon-lijn in 1:45:29, nog precies volgens schema en het ging nog fantastisch. Onderweg genoot ik van de vele muziekbands: rock, jazz, fanfare, Antilliaans. Super leuk!   Langzaamaan kwam de Erasmusbrug weer in zicht, maar ook meer bewolking. Ervaring leert dat de stijging van deze brug altijd tegenvalt en zeker bij windkracht 4 en een temperatuur van 8 graden.

Daar stond mijn broer, met handschoenen aan en muts over zijn kop. Snel even kletsen en fles aanpakken om de stijging van 30 meter brug vlot te pakken. Net als de vorige jaren viel dit zwaar tegen, de kou sloeg me op de borst en de benen. Het was een pracht gezicht boven op de brug met al die runners voor en achter me. Snel door naar de Blaak, viaduct onderdoor en rennen naar de kubuswoningen. Vanaf hier begint het rondje om het Kralingse bos  De 30km post passeerde ik precies volgens plan in twee en half uur.  Bij het bos aangekomen brak de zon door. Jammer dat de kou wel zijn sporen achterliet in mijn kuiten, de snelheid kakte nogal in: eerst 5:30 en vervolgens later meer dan 6:00 minuten per km. Vanaf het bos ging de vaart eruit en verloor ik minuten. Bij de drinkposten stopte ik even om letterlijk en figuurlijk wat bij te tanken: half water en half Extran dronk ik. Overal pakte ik de natte sponsen aan om het zout van mijn huid af te dweilen.

 

Eindelijk ging het parcours weer terug richting de Coolsingel, zoals altijd begon ik na 37km weer af te tellen: nog 5 kilometer. Vanaf hier start mijn Marathon. Tot 41 km vraag je jezelf toch weer af waar je ook al weer de motivatie vandaan haalde, want deze kilometers zijn niet leuk. Ik wist dat ik mijn PR niet meer kon verbeteren, zodat ik overschakelde op plan B: maar weer een Marathon in 3 uur en 3 kwartier.

Je loopt voor je gevoel door een tunnel en je vangt minder prikkels op vanuit het publiek. Toch wordt het publiek  nu drukker en drukker, ik ren de bocht om en  zie dat ik weer op de Coolsingel ben!

Nog 500 meter en dan is het gebeurd!  Eerst nog mijn zondagse kop trekken voor de foto’s, om te laten zien hoe leuk het is. De finish komt in zicht, de commentaarstem wordt luider en luider. Snel nog een sprint inzetten om toch nog onder de 3:44 binnen te komen: Het is me weer gelukt!

Met een tijd van 3:43:54 staat mijn zoveelste Marathon weer in de boeken!

 

In stijl kreeg ik mijn medaille om mijn hals uitgereikt door een lieve dame, die ik als tegenprestatie verwende met kleffe zoute kussen op beide wangen. Rustig doorlopend at ik twee bananen, dronk een flesje leeg en kreeg een plastic cap om me heen, want ik was koud tot op mijn botten!. Langzaam liep ik met mijn verzuurde benen richting de uitgang. Hier werd ik door mijn broer opgevangen. Samen spoedden we ons naar de McDonald’s om me te laten trakteren op de lékkerste hersteldrank die er is: de Milkshake!

De 30ste  Rotterdam Marathon was een prachtige afsluiting van de wintertraining en een begin voor de het nieuwe loop- en Triathlonseizoen.  Mijn volgende wedstrijd is de Almere City Run, waar onze zwemcoach Gerard in het bestuur van de organisatie zit. Wie rent er dan met hem en mij mee??........

 

Paginas Overzicht