DE LOKO RUNS IT HALVE MARATHON 2005

Paul Lindeboom

Ik had mij voorgenomen een artikel aan de halve marathon te wijden als ik een PR zou lopen, dus wordt dit een positief verhaal. Ondanks dat dit al de vierde editie was, was het pas mijn eerste keer op de halve in Zeewolde. Het eerste jaar mocht ik het genoegen smaken om deel uit te maken van de organisatie, toen nog onder de vlag van TVZ. Voor de geschiedschrijving: de eerste mede-organisatoren waren Ferry Schrijnewerkers, René Korporaal en Theo Schouwenburg. Deze toppers behoeven geen nadere introductie. Een maand of twee na de installatie bood donateur Helmut Hermans zich spontaan aan toen hij lucht kreeg van een groot evenement in ons dorp. Voor de goede orde, een organisatie die pretendeert een groot evenement te organiseren waar Helmut niet bij is, is dus geen groot evenement. Ik weet niet waar Helmut de energie vandaan haalt, maar bij de mega-triathlons in 1988 en 1989 was hij er al bij, daarna nog Sailwolde, De Halve en nu zit hij ook nog bij de Avondvierdaagse. En als hij geen lucht blaast door een megafoon, portofoon of mobiele telefoon dan kun je hem ook nog aantreffen bij de voetbalvereniging, want daar blaast hij door de scheidsrechtersfluit. Dat hij jarenlang deel uit maakte van de organisatie van de hele triathlon van Almere wisten jullie natuurlijk al.

Als laatste organisator kwam ook Rob Biemond, onze toenmalige voorzitter, de TVZ-uitgaven controleren maar verrichtte daarnaast nog veel meer hand- en spandiensten. Met zijn zessen zetten we de eerste contouren van een top sportevenement op. Iets wat bij mij niet in mijn kouwe kleren ging zitten. Mede vanwege de Nieuwsflits en de (eveneens in juni) aansluitende fietstijdritcompetitie had ik meerdere slapeloze nachten en trok mij na dat eerste jaar terug. Het tweede jaar liep ik noodgedwongen de 10km met een hamstringband om mijn bovenbeen. Het derde jaar zette ik mijn inschrijving voor de halve in mei om naar de 10km, nu vanwege een lopersknie. Dit jaar zou het er dan eindelijk weer eens van gaan komen.

Ik heb tot aan de start van deze halve niet veel loopkilometers gesleten. In mijn beginjaren bij TVZ heb ik er wel twee gelopen (in Egmond heb ik alleen maar in de file in slakkengang en hazepaden gelopen, die tel ik niet mee). Het jaartal weet ik niet meer, het zal tussen 1991-1993 geweest zijn, maar mijn debuut maakte ik bij de Burchtloop in Nijkerk. Samen met Frans en Mieke Smit (wanneer komen jullie weer) liep ik daar een gedenkwaardig debuut. Een gefrustreerde automobilist – toen al – die zijn kruissnelheid in het buitengebied verstoord zag door een horde lopers, reed recht op ons in en nam een van de deelnemers vol op zijn voorbumper. Onder dat soort omstandigheden vond ik 1.38u een  goeie eindtijd. Maar vooral de weg vanaf de Klipper naar huis kan ik mij goed herinneren, mijn tenen en voeten deden behoorlijk zeer. Het zal er als strompelen hebben uitgezien.

Mijn tweede halve liep ik met o.a. Erwin Alebregtse en Jos Gelissen in Elspeet. De herinneringen die ik daar aan overhield waren vooral die van overmoedigheid. Veel te vroeg gaan versnellen, de laatste vijf km zullen er niet meer hebben uitgezien. Wel gefinisht in 1.34u. Het jaar erna werd Elspeet geannuleerd vanwege een vrijwilligersprobleem en heb ik mij meer gericht op halve triathlons en de hele in 1996. Vanwege fysiek ongemak is het daarna alleen nog maar bij korte afstanden gebleven.

Dit jaar was het eindelijk zo ver. Nieuwe schoenen, op een heel ander merk (Brooks) overgestapt en bijna gelijktijdig verlost van kuitkachten, zorgden voor de eerste aanzet. Een collega, die sportmasseur is en mij een aantal malen in de pauze te grazen nam en oude spierknopen uit mijn kuiten verwijderde, vormde de tweede stap. En toen ik eindelijk mijn (voor het eerst sinds 10 jaar) in februari opgelopen griep kwijt raakte, liep ik ineens weer duurlopen van bijna een uur. Voor mij een bijna niet meer te nemen barrière. Toen Carin mij na een verjaardag bij de Nijkerkersluis afzette, kwam ik zelfs in Hosanna-stemming thuis: “ik denk dat ik het nog leuk begin te vinden ook”.

De onderlinge concurrentiestrijd deed de rest, waardoor ik tot en met 05 juni zeer gemotiveerd bleef. Een klein smetje: tijdens een training van 4 * 2 km op halve marathontempo bleek dat ik mijn gewenste eindtijd van 1.30u wel op mijn buik kon schrijven. De km-tijden van 4.16min haalde ik wel, maar de ruststukken had ik te hard nodig. 21 * 4.16min zou ik zeker niet gaan redden.

De dag zelf begon niet goed, tijdens het uitzetten van het parcours (gezellig samen met Louis Doorn, Hans de Kam en Ron Zange (waarvan ik Ron heb aanbevolen bij GroenRijk)) een paar regenbuien gehad. Vooral jammer voor de organisatie, regen in de ochtenduren kost je waarschijnlijk een paar honderd deelnemers.

Het lopen ging echter voortvarend, de eerste 5km gingen iets te hard: 20.30min. Mijn zichzelf opgeworpen concurrent van de Loopgroep200, Henjo de Looper, die ik tijdens de LOKO-loop telkens net voorbleef, moest ik laten gaan, want mijn hartslag zat ruim boven de 160. De volgende 5km heb ik keurig op 154 h.p.m. gelopen, doorkomst 10km in 43min. Snel rekenen, 1.30u zit er misschien in, maar dan moet ik wel stevig doorlopen. Met een korte versnelling weet ik op het Nulderpad aansluiting te vinden bij een groepje met een stevig tempo, die bijgestaan wordt door een volger op de fiets die hen enigszins uit de wind houdt. Er wordt zelfs een waaier gevormd, want de zijwind is op dit stuk best vervelend. Bij de drankpost vlak bij de parkeerplaats voor het Erkemerstrand gaat het echter mis, die heb ik tactisch niet goed aangelopen. Om water te pakken moet ik zelfs heel even stilstaan, de groep ben ik direct kwijt. Op de eerste honderd meter van het fietspad richting Zeewolde komt Gerard van der Horst mij voorbij, maar zijn tempo is te hoog en ik kan niet aanpikken. Maar als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Was het een vogel, was het een vliegtuig, nee, het was SuperJuan. Hij komt naast mij fietsen en praat bemoedigend op mij in. Zijn aanwezigheid werkt zeer stimulerend en zorgt er voor dat ik mijn tempo kan handhaven. Vanaf zo’n beetje het 15km-punt kan ik zelfs versnellen, een 100m voor mij lopend groepje met daarin Gerco Pon is een mooi richtpunt. Als ik als laatste van die groep Gerco heb bijgehaald (op ±19km) is het ineens gedaan met de versnelling en wordt het ouderwets hangen en wurgen. Jammer, want Henjo de Looper zit nog maar 50m voor mij. Vooral in de laatste kilometer zit ik er vies doorheen, met de finish in zicht zou je moeten kunnen versnellen, maar de tank is inmiddels ook door zijn reserve heen. Zwaar uitgeput bereik ik in 1.32u de formidabele speaker Henk Borgmeijer. Ik heb te weinig puf over om enthousiast te reageren op mijn eigen PR en de geweldige tijden van mijn mede-TVZers. Guido Kwakkel 1.28.22 en snelste Zeewoldenaar in de H21-klasse. Een geboekte progressie van elf minuten en vermoedelijk volgende week op het clubkampioenschap triathlon niet meer bij te houden, gezien ook zijn zwemcapaciteiten. Bas Pieterse met 1.26.19 snelste veteraan en dat met relatief weinig loopkilometers vanwege zijn naderende beklimming van de Mont Ventoux. Ron Gouw 1.27.54, onwaarschijnlijk hard en daarom des te leuk voor hem gezien zijn blessures van de laatste 2 jaar. En tsja, Johan van Peperzeel, wat moet je daar nou van zeggen. Johan heeft dit jaar al 2 marathons gelopen en boekt desondanks, of juist daardoor, een giga-progressie. Maar Johan zie ik toch vooral als ons Paard van Troje, want hij stevent (als voorzitter van de Atletiekvereniging) waarschijnlijk rechtstreeks af op het binnenhalen van het clubkampioenschap lopen. Maar zijn netto-tijd van 1.27.42 is natuurlijk een glorieuze prestatie. Hans van Sloten blijkt onze stayer pur sang, in een 10km wedstrijd altijd ruim achter mij, nu in 1.30.03 ruim voor mij en ogenschijnlijk zonder moeite. Gaat Almere zonder problemen afleggen!

De snelste Zeewoldenaar was echter Jorieke, in een droomtijd en droomdebuut naar 1.25.21 gelopen. En dat terwijl ze nog behouden gestart is. René Korporaal mag zich inmiddels zorgen gaan maken voor de komende LOKO-loopcompetitie.

Onderweg heb ik ondanks de inspanningen toch weten te genieten (en na afloop van de massage van Han en Jutine). De Jambee-groep bleek een goede keus voor het ritmegevoel en het Gemeentehuisplein ademde een echte sportsfeer uit. Het parcours is geheel verkeersvrij en afwisselend en onderweg kom je door de snel te nemen keerpunten met regelmaat bekenden tegen, waardoor je continue te maken hebt met aanmoedigingen over en weer.

De A-1 van de voetbalclub als vrijwilligers binnenhalen was ook een gouden greep, al was het maar om de bieromzet op het plein op te krikken. Maar daar kun je ook een deelnemersveld met duplicaten van bijv. Inge Bisschot voor zien te werven.

Ik vond de Halve van Zeewolde een grootse happening, met een uitermate hoge kwaliteit. Met een nog grotere deelname zou ik alleen kunnen bedenken dat startvakken op verwachte eindtijden een verbetering zou kunnen zijn (en een extra stimulans om dit alleen voorinschrijvers aan te bieden), achteraan starten kost ondanks de netto-tijden toch gauw 1 à 2 minuten op je eindtijd. En azijnzeikers over de 10 minuten (!) wachttijd vanwege de bus moeten ze gewoon een startbewijs voor de Rotterdam-marathon aanbieden.

Ferry, Helmut, René en Emile mogen trots zijn op de geboekte vooruitgang. Het is nog net geen topevenement, want daar heb je echte toptijden voor nodig. Dat is echter misschien een kwestie van tijd als Jorieke richting de 1.10u opstoomt, misschien dat Bas, Johan, Ron of Guido tegen die tijd als haas kunnen functioneren, het resterende kenmerk van een topevenement.

Ik heb de smaak in ieder geval goed te pakken, dus volgende jaar ben ik een van de 1500 deelnemers.