Vrouwen Power in de Triatlon van Almere
Annemiek Veenkamp

Zaterdag 29 augustus was het dan zover. Al jaren wilde ik graag deelnemen aan de Triple Play van de Almere Triatlon. Vorig jaar tijdens de WK zat het te kort op mijn bevalling, maar dit jaar vond ik dat ik daar helemaal klaar voor was. Al in het najaar van 2008 had Carin Lindeboom mij gevraagd of ik wilde fietsen in een Trio Team. Geen haar aan mijn hoofd die daar serieus over heeft nagedacht. Maar, de Triple wilde ik wel heel graag doen. Zo kwam het dat we in het voorjaar van 2009 ons team rond hadden. Samen met collega Annette Bogtstra en Carin vormden we een gezellig, leuk, maar toch ook wel redelijk goed damesteam uit Zeewolde. We startten gewoon tussen de heren dus we gingen uit van een klassering in de achterhoede. Tuurlijk, we hebben echt wel serieus getraind. Maar de pers vond het allemaal veel belangrijker dan hoe wij er zelf mee omgingen. Voor ons stond werk en gezin voorop, we vonden het gewoon heel leuk om een keer in Almere aan de start te verschijnen. We hadden geluk dat de journalist van De Stentor autopech had en het interview telefonisch heeft afgehandeld. Als hij bij sommige vragen ons gezicht had gezien…

Tijdens de voorbereiding hebben we genoeg voorpret gehad. We hadden een mooi trainingsdoel, op de Dierenartsenpraktijk leefden ze met Annette en mij erg mee en we hadden er vooral erg veel zin in. Na de winter ging het lopen wel weer redelijk. Ik heb mijn loopniveau van voor mijn zwangerschap nog niet terug, maar was content met een tijd van <45 min op de 10 km. Het zwemmen kwam pas in beeld bij beter weer en met fietsen kon ik nog veel winst boeken. Omdat ik op de donderdagen vaak dienst heb, heb ik aanvankelijk veel fietstrainingen alleen gedaan. Al snel bleek echter dat Frank Hut graag met mij op de maandagavonden wilde fietsen. Dat bracht veel reuring in de maandagavondtrainingen en ondertussen kon ik perfect aan mijn snelheid werken. Al snel stelde ik voor om de koppeltijdrit samen te gaan rijden, zo hield ik Frank ook mooi gemotiveerd. Op die maandagavonden moest er serieus worden getraind. Vele intensieve blokjes hebben we gereden, de ene keer stonden de molens stil door windgebrek en de andere keer door een storm. Verder was het ook nooit saai… Het resultaat was dat het met fietsen weer volledig goed zat. En ach, die 1-2 km aan snelheid die ik in een paar jaar tijd heb moeten inleveren zal me een worst zijn.

Vanaf half juli ben ik echt gaan zwemmen, gemiddeld 2 keer in de week. Het water was ondertussen warm genoeg om zonder pak te dobberen. Zwemmen in het zwembad vind ik maar niets, in open water heb ik er echter echt lol in. Golven boeien me niet zo, gewoon doorzwemmen. De zwanen moeten echter niet te dichtbij komen, dan vliegt m’n hartslag omhoog. Ik zal nooit een echte zwemster worden, maar ondertussen kan ik toch maar mooi tijdens een 1500 m nagenoeg alles in borstcrawl zwemmen.

De triatlonwedstrijdjes over kortere afstanden gaven vertrouwen in een goede afloop. Het lopen bleef moeizaam, maar daarentegen ging het zwemmen steeds beter en gaat het fietsen altijd wel goed. Alleen die ene keer tijdens de Duathlon in Lelystad niet. Ik ging te hard, of de bocht was te scherp, maar in ieder geval kwakte ik flink tegen het asfalt en zijn de sporen aan fiets en lichaam nog zichtbaar. Gelukkig liep het allemaal met een sisser af, alleen waren ze op de praktijk toch wel een beetje angstig geworden over ons voorgenomen plan. We moeten dus maar niet alles vertellen…

Twee weken voor Almere hebben we alle 3 aan de 1/4 triatlon van Deil deelgenomen, een erg leuk evenement. Tijdens het fietsen stond ook hier een stevige bries. Sander Jansen sms’te zelfs dat hij hoopte dat wij minder wind hadden. In de polder kwamen ze er bijna niet tegen in. Nou Sander, ik denk dat wij nog meer wind hadden. Dames van Vrouwen Power komen ook daar best wel tegenin. Ondanks het mindere lopen was ik zeer tevreden over de wedstrijd, ik was klaar voor Almere.

Daar stonden we dan, zaterdagmorgen op het surfstrand en ondanks de stevige wind zag het water er redelijk rustig uit. Schijn bedriegt, al bij de start bepaalden vooral de golven waar je heen ging en werd navigeren een hele kunst. De rest van het zwemverhaal laat ik aan Carin over.

Annette sprong na het zwemmen direct op de fiets voor haar 60 km. Ik moest bijna 4 uur wachten totdat de wind maximaal zou zijn. Dat zou volgens Paul en Carin in Almere altijd zo zijn, maar of dat ook werkelijk het geval was durf ik niet te zeggen. In ieder geval voelde het wel zo…Het voordeel was dat ik alle tijd had om me lekker warm aan te kleden en met enkele supporters in de zon op het terras het zwemmen na te bespreken onder het genot van een kop welverdiende koffie. Nee, deze keer maar even geen taart... Na zo’n 1,5 uur maar eens het parc fermée opgezocht om Annette op te vangen en Carin, die er zin in had,  zo mogelijk te assisteren. Al spoedig kwam Guido binnen als eerste fietser, een puike prestatie. Mooi even alle gelegenheid om bij Guido te informeren over de wind en het parkoers. Guido haalde z’n normale gemiddelde wel, dus dat gaf goede hoop. Het voordeel van flinke wind is dat je ook stukken ontzettend wind mee hebt. Wel adviseerde Guido me om de eerste 30 km behoudend te starten en vooral in de bochten in het natte “bos”voorzichtig te rijden, hè Annemiek. Nou die angst zit er nog wel een beetje in, denk dat ik die tip niet nodig had. Het was wel De Tip welke ik het beste heb opgevolgd. Vooraf had ik Annette in het positiefste geval ingeschat op een fietstijd van 1u.50min. In goede vorm zou ze zeker kort achter mij finishen, maar hoe haar duurvermogen op de fiets zou zijn was een beetje een vraagteken. Na 1u57min  (ik weet niet helemaal vanaf welk punt dit is geklokt) kwam ze zwoegend tegen de krachtige wind binnen. Ze was erg tevreden en later bleek dit ook een zeer goede dames fietstijd te zijn. Beide hebben we tijdens wedstrijden altijd de psychologische barrière van minimaal 30 km/u. Annette biechtte echter al snel op dat dat onder deze omstandigheden niet haalbaar was. Al na het keerpunt bij de Stichtse Brug ging de teller onder de 30 km. Ik was voorbereid, dat zou bij mij dan ook wel gebeuren. Naast een hoosbui met hagel en een snelheid van 26 km/uur op de Duiker- en Dodaarsweg had ze erg lekker gefietst, en ze had veel atleten ingehaald. Nu hopen dat Carin goed tegen de wind inkomt. Zelf is ze niet zo positief over haar fietsen als ze niet in een wiel kan zitten, maar wij hadden er alle vertrouwen in dat ze een goed rondje zou rijden. Ze had in ieder geval ruimschoots getraind en als enige van ons het parkoers verkend. Paul zorgde daarnaast voor de psychologische ondersteuning. Ik ging er vanuit dat ze in ieder geval niet binnen de 2 uur zou fietsen. Ruim op tijd stond ik fietsklaar om Carin af te lossen. De 2 uur verstreken en ze kon nu ieder moment binnenkomen. Ondertussen stond er naast me een man van Loko te wachten om Kristel (dacht ik) af te lossen. Hij zou me wel even inhalen als ik eerder mocht vertrekken, dacht ie… Ik had praatjes, dan moest ie toch zeker gemiddeld 40 km/uur rijden… Al na 2.02.05 kwam Carin binnen, voor haar een perfecte fietsprestatie. Gelukkig, ik was voor Loko weg en ik zou me toch echt niet laten inhalen. Na de 2 goede fietsprestatie van mijn maatjes mocht ik nu geen tijd laten liggen. Na het zwemmen lagen we halverwege het veld en nu zelfs al voorin in het veld.

Al snel zoefde ik met 45 km/uur over de dijk met windje mee langs het Randmeer. Hoezo behoudend starten, daarnaast moest het ook wel echt hard waaien om zo hard te rijden. Ik kon in alle snelheid nog net even Marion en Michiel gedag zeggen, zij kwamen net aanfietsen om te supporteren. Ze waren dus ook tegen de wind ingekomen. Bij de Stichtse Brug lag het keerpunt en moesten we bijna volledig naar Almere terugfietsen, tegen die storm in. Ja inderdaad, de 30 was niet haalbaar. De teller bleef rond de 28 steken. Na een zalig stuk over de Tureluur- en Schollevaarweg met snelheden tussen de 35 en 40 km/uur kwam de tweede helft van het parkoers, het lastigste stuk. Vooral op de Duiker- en Dodaarsweg stond een zeer harde, vlagerige wind waardoor je snel je ritme verloor en krampachtig ging fietsen. Nu zijn we natuurlijk die wind in de polder wel gewend en ik speel op de fiets altijd een wedstrijdje met de wind, dus dit stuk heb ik toch wel redelijk goed doorstaan. Hele stukken bleef de teller echter steken op 26 km/uur. Na controle van de hartslagmeter zag ik echter dat de intensiteit hoog zat lag, gewoon zo doorgaan. De hele tijd haalde ik volop atleten in, vooral die van het mannelijke geslacht. Dat geeft natuurlijk een lekker gevoel en het vertrouwen dat je goed bezig bent. Het echte venijn zat hem in de staart. Na de manege, net na binnenkomst in Almere-Haven, moesten we de dijk langs het Randmeer weer op en dan het laatste stukje weer bovenop de dijk, vol tegen de wind in. Gelukkig stonden Marion en Michiel hier nog steeds en kon ik voor hun nog net iets extra’s geven. Ik heb m’n laatste krachten verzameld en kreeg met hangen en wurgen de teller op 21 km/uur, desondanks haalde ik hier toch nog mensen in. Wel spijtig dat ik hier voor de eerste en laatste keer zelf werd ingehaald , maar gelukkig niet door de man van Loko. Het stukje door het stadion naar het parc fermée gaf het echte triathlon gevoel. Enigszins verkrampt maar zeer voldaan stapte ik na 1.53.43 uur en een gemiddelde van ruim 32 km/uur van de fiets en kon ik na een paar honderd meter lopen (op sokken) Annette aantikken om 14 km te gaan lopen. Vooraf had ik gehoopt rond de 1.50 uur te fietsen, gezien de omstandigheden was ik echter zeer tevreden met mijn prestatie. Ik had een 2 uur de tijd om te herstellen en te eten. Die tijd had ik ook echt wel nodig om mijn benen weer een beetje los te krijgen. Die wind had er toch aardig ingehakt.

Wat was ik blij dat ik na ruim 13 km hardlopen Annette en Carin zag staan om de laatste kilometer gezamenlijk af te leggen. Ik snakte naar de finish en was tevreden met mijn stabiele lopen op het voorgenomen tempo. Ondanks mijn vermoeidheid was de laatste km geweldig, zeker als je het stadion in komt lopen. Almere meedoen is gewoon één groot feest, daar waren we bij het zwemmen al achter. Uiteindelijk finishten we in een tijd van 9.54.42 (totaal met 2 extra zwemtijden 10.44.22). Van tevoren dachten we toch wel bijna 10,5 uur nodig te hebben. In de uitslagen vonden we onszelf terug op de 17e plaats (totaal 41 teams) en daarnaast het 2e dames team. Wat een geweldige ervaring om op zo'n manier te kunnen deelnamen aan de Triatlon van Almere!