We gaan naar België!!
Door Hans van Sloten

Ergens op een dag die ik mij niet meer zo goed herinner, kwam er iemand (wiens naam ik niet meer precies weet) op het lumineuze idee om voor te stellen de halve afstand triatlon te gaan doen. En of ik mee ging.... “leuk” dacht ik, natuurlijk ik doe mee....

En wanneer dat dan wel was. Ach, op 27 juni, nog een mooi eindje weg!

Naarmate de bewuste datum dichterbij komt, neemt de spanning toe. De halve triatlon blijkt een Middenafstand te zijn. Dat betekend extra veel meer zwemmen. Een afstand die speciaal is uitgevonden om mensen zoals ik, die net aan het leren zijn om het hoofd boven water te houden, nog even fijn af te knijpen. Hoever? Nou, maar 2,7 km... Oh ja...

De volgende tegenvaller is dat er ook nog tijdslimieten zijn. Het zwemmen moet binnen vijf kwartier achter de rug zijn, en om het leuk te maken is het de bedoeling dat je daarna binnen 2:45 uur ook de eerste 45 km fietsen er op hebt zitten. Geen probleem voor de goede zwemmers. Maar als je, zoals ik, denkt de maximale zwemtijd volledig te gaan genieten, betekend dat dat er boven de 30 km/h gemiddeld moet worden gereden. Duimen dat het niet waait en een vlak parcours is gewenst!

Dat daarna de totale afstand binnen 6:30 afgelegd moet worden is een beetje flauw. Dat laat voor de mindere lopers toch nog gauw minimaal 2:30 om een halve marathon af te leggen. Eitje dus en niet eerlijk tegenover de eerder genoemde badeendjes.

Uiteindelijk blijkt dat de jongens van het Tri2Perform team, René en Simon, gesteund door hun supporters Mia en Anouk, en onze voorzitter, de weledelgestrenge heer N. van Roden deel zullen gaan uitmaken van de Zeewoldense afvaardiging. Voor René en Nico is het eigenlijk slechts een trainingstochtje voor de hele van Almere (hoewel voor Nico ook de eerste halve). Nico heeft voor de gelegenheid een nieuwe racefiets aangeschaft en de schrijver dezes besluit dan ook om maar eens te investeren in een nieuwe zwembroek én zwembril.

Er breekt een tijd aan van intensieve training. Het schema wordt opgevoerd naar 6 trainingen per week, 2 x zwemmen, 2 x fietsen en 2 x lopen voor zover het thuisfront dat toelaat. Tussendoor hebben we de halve marathon (die heel goed gaat), de clubkampioenschappen met 1/8 triatlon (die beroerd gaat) en o.a. het progressiezwemmen waarin zowaar enige progressie geboekt wordt. Voor mij is de belangrijkste overwinning dat ik niet meer na 200m borstcrawl gezonken ben, maar er zelfs zo nu en dan in slaag om een héle km met deze slag af te leggen. Zo heb ik al eens binnen 14 dagen de benodigde 2,7 km in etappes gezwommen!

Inmiddels is duidelijk geworden dat Het Team gaat kamperen (schijnt normaal te zijn als je in het leger zit) en dat de watjes Nico en ik een hotelkamer gaan delen. We besluiten om zaterdag ’s ochtends te vertrekken om zo mogelijk ’s middags nog wat aan parcours verkenning te gaan doen. Nico heeft op het laatste moment een mooie zwemsuit bemachtigd en overweegt zelfs om nog even te gaan zwemmen (iets wat in mijn ogen natuurlijk pure energieverspilling is). Met mooi weer vertrekken we om ongeveer 11:30, maar niet nadat Paul ons eerst nog telefonisch moed in heeft gesproken. Mijn keiharde argumentatie dat de langste afstand door mij ooit aan één stuk gezwommen (1 km) en mij PR op de fiets (77 km) mogelijk niet voldoende zijn om de gewenste prestatie te leveren, worden door Paul moeiteloos weggewuifd. Hij waagt het zelfs om en passant nog even te vermelden dat ik wel in ongeveer 5:30 zal finishen, daar waar ik zelf steeds meer de olympische gedachte verkondig over meedoen is belangrijker, etc.

Na een voorspoedige reis, en de eerste uitgebreide verkenning van Brasschaat (het hotel was inderdaad de andere kant op), strijken we neer in de Klokkenhof. Nadat de receptionist begrepen heeft dat we toch echt samen een kamer gaan delen, krijgen we een mooi onderkomen met een eigen buitendeur toegewezen. Snel pakken we de auto uit en stappen daarna op de fiets voor de eerste echte verkenningstocht. We rijden weer naar het fraaie dorpje Brasschaat en doen onderweg nog een sportfietsenwinkel aan voor het inslaan van enkele overbodige energierepen. Het centrale plein in Brasschaat is inmiddels omgetoverd in een parc fermé, en één van de parcoursbouwers wijst ons de weg naar het gebouw waar wij ons de volgende ochtend in moeten schrijven. Dat wij het betreffende gebouw voorlopig niet kunnen vinden is te wijten aan de bijzonderheid dat Nederlands en Belgisch twee volkomen verschillende talen blijken te zijn. Nog steeds vol goede moed besluiten we daarom koers te zetten naar het zwemwater. Onderweg begint duidelijk te worden dat de bestrating in België afwijkt van de (door ons zo gewoon gevonden) strak geasfalteerde polderpaden. Bij het zwemwater aangekomen toch de eerste echte meevaller. Het zwemmen gaat plaatsvinden in een schitterend, beschut gelegen meertje (geen wind en dus geen golven) dat een aangename 19 graden warm is. Duik- en motorboot ploegen zijn druk bezig het parcours uit te zetten, en er is zelfs iemand bezig de modderpaden door de bossen met behulp van een hark van ongerechtigheden te ontdoen. De ogenschijnlijke winnaar van de volgende dag komt nog voorbij om even in te zwemmen. Na enig gelanterfant, besluiten we maar weer eens terug te fietsen, maar net op dat moment komt het A-team in hun bus aangereden. Na de hartelijke begroeting en het uitwisselen van voorbereidingsperikelen (als hij volgende keer weer zo chagrijnig en gespannen is gaat hij maar alleen, etc. etc. ) besluit René ook het water nog even te testen. Op weg naar de waterrand maakt Mia een onfortuinlijke misstap en verzwikt lelijk haar enkel, maar gelukkig gaat het na enig koelen in het rustieke meertje wat beter en kan zij de volgende dag haar supportersrol met glans vervullen.

Terug in het hotel is het tijd geworden voor een eenvoudige doch voedzame maaltijd. Het hotel heeft naar Belgische gewoonte een uitstekende keuken en wij laten het ons goed smaken. Na een korte avondwandeling is het daarna tijd voor die andere ‘sportievelingen’, de jongens van Advocaat. In grootbeeld genieten wij comfortabel aan de bar gezeten de wedstrijd. Misschien is het niet goed (volgens de deskundigen), maar het is wel bere-spannend (volgens ons). Gecombineerd met het vrolijke commentaar van de Belgische stamgasten, die allen overigens helemaal pro-Holland zijn, doet de wedstrijd ons alle spanning voor de volgende dag vergeten. Als Oranje dan ook nog wint met penalties kunnen wij te laat maar zeer relaxed ons bed opzoeken. Opgeteld hebben we samen minder tijd nodig om in slaap te vallen dan er voor een zwem-fiets wissel nodig is!

De volgende ochtend vroeg op (08:00) en als eerste aan de ontbijttafel. We leggen een degelijke bodem en pakken dan snel onze spullen in. In het dorp aangekomen blijkt de goedbewijzerde weg naar het inschrijvingsgebouw eenvoudig te vinden. Na wat in de verkeerde rijen te hebben rondgehangen, komen we er toch achter hoe het Belgische systeem in elkaar zit. Met startnummers, plastic wissel-tassen en onze prijs (een swimboard oftewel tuinmatje) snellen we terug naar de auto voor de verkleedpartij. We dumpen de eerste tas in het fiets-loop wisselpark, en fietsen dan naar het zwemwater. De tijd vliegt voorbij en precies op tijd staan we aan de start om vervolgens voor de zoveelste keer mijn zwempak achterstevoren aan te trekken. Na dit met een rood hoofd en enig gemompel gecorrigeerd te hebben, mogen we ons opstellen voor de start: Nico en René vooraan, Simon en ik iets bescheidener naar achteren. De ‘echte’ cracks krijgen overigens een tiental seconden voorsprong bij de start.

Na de knal breekt het los. Al na 100m in het water dringt het tot me door. Dit is mijn dag! Rustig zwemmend merk ik dat het lekker gaat. Wat zeg ik: dat het geweldig gaat! Strak langs de lijn draai ik mijn rondjes door de zwemplas. Dat ik halverwege alweer door de toppers ingehaald wordt, gaat letterlijk en figuurlijk aan mij voorbij. Halverwege hangt er iemand met kramp aan een surfboard, maar ook dat kan me niet afschrikken. Nog lang niet uitgeput bereik ik na slechts 57 min het tapijt en ontstijg de nattigheid om enigzins verdwaasd in het bijna verlaten parc-fermé mijn fiets te gaan zoeken. Nog net hoor ik de speaker vermelden dat ook de laatste van een tiental zwemmers achter mij, begeleid door de boot met de groene vlag, nog binnen de tijd uit het water zal komen. Euforisch spring ik op mijn fiets (zeer figuurlijk), en begin aan de grote inhaalrace. De zon schijnt, de wind waait uit de goede richting en met een pittig tempo (soms boven de 40 km/u) vliegen de eerste 45 kilometers voorbij. Onderweg haal ik de ene na de andere fiets(t)er in. Een kort stukje kasseien blijkt alleen voor de sfeer in het parcours opgenomen te zijn. Voor de rest rijden we voornamelijk over puik asfalt, waarbij elke kruising met een bos- of hoofdweg door alerte vrijwilligers is afgezet. De organisatie verdient een grote pluim voor de manier waarop het hele parcours is gemarkeerd en beveiligd! Chapeau!!

Bij de door mij zo gevreesde tijdlimiet van 2:45 heb ik ruim 15 minuten over! Helaas draait het parcours op dit punt ook in de verkeerde richting. Tegenwind, tegenstorm. De stront waait van de dijk zoals wij zeilers zeggen, en dat minstens 25 km lang! Met de tong op mijn stuur passeer ik het bordje 70 km en eindelijk, eindelijk buigt de weg zich van de wind af. Langzaam kom ik weer bij, en vanaf 80 km komt ook de motivatie weer terug. Het bordje van de Klokkenhof waarbij elke deelnemer tijdens de race een gratis Duveltje beloofd wordt, laat ik wijselijk rechts liggen. Bij binnenkomst van Brasschaat loopt het fietsparcours parallel aan de looproute. Ik zie Simon, René en Nico letterlijk zwoegend en soms wandelend mij tegemoet komen. Dat beloofd nog wat. Snel wisselen en dan het loopparcours op. Hoewel dit duidelijk mijn sterkste onderdeel is, houd ik me voor dat ik het rustig aan moet doen. Hartslag tussen de 150-153, gelijkmatig tempo, veel koelen met sponzen en vooral heel veel drinken. Het loopparcours is een stuk van 2,5 km dat door de hoofdstraat voert, en heen en terug gelopen wordt. Je komt elkaar dus zeer regelmatig tegen. Tussen het publiek hoor en zie ik Mia en Anouk. De aanmoedigingen doen mij goed, en ik trek het tempo ietsje aan.  Na het eerste rondje, gemarkeerd door het overhandigen van een ronde-touwtje, komt Nico in zicht. Hij wisselt lopen en wandelen af, grijnst als een zombie, en na het passeren vraag ik mij af of hij me eigenlijk wel gezien heeft. Ook René kijkt niet meer erg vrolijk. Het blijkt dat hij al met kramp uit het water is gekomen, en dat de hele fietstocht niet meer kwijt is geraakt. Met bewonderenswaardig

doorzettingsvermogen loopt hij toch de hele tocht uit, en finisht ruim voor mij. Simon heeft zich op dat moment helaas al bij de supporters moeten voegen. Zijn schoeisel is debet aan een snel opkomende pijn in zijn knie, die het lopen zo goed als onmogelijk maakt. Ik kan zijn teleurstelling goed begrijpen en hoop van harte dat hij een oplossing voor dit probleem kan vinden, zodat hij de rest van het wedstrijdjaar kan volmaken.

Ondertussen sjouw ik rustig door over een inmiddels wat verlaten aandoend parcours. Enkele fanatieke Belgische supporters houden gewapend met deelnemerslijsten de moed er in. Bij nadering wordt aan de hand van het startnummer snel de naam opgezocht, en zo wordt je ‘persoonlijk’ aangemoedigd. Na 5:45:48 kom ik als nummer 214 van de ongeveer 300 deelnemers over de finish. De winnaar en echte Belgische superman is dan al ruim anderhalf uur binnen, laat staan de supervrouw die ook al weer een uurtje op haar lauweren mag rusten.

Nico weet gelukkig kort na mij ook de finish te bereiken, nog ruim binnen de tijdslimiet. Hij herstelt snel, waarna wij onder de swingende muziek van de inmiddels gestarte bands onze spullen verzamelen en de auto op gaan zoeken.

Vlak over de Nederlandse grens bunkeren wij (a-)sociaal bij Big M, en arriveren voldaan rond 21:30 weer in Zeewolde.

Terugkijkend is deze Superman een fantastisch mooi evenement. Het parcours is fraai gekozen, de organisatie en de parcoursbeveiliging zijn ronduit geweldig, en ook het Belgische publiek is uitermate vriendelijk en gemotiveerd. Voor de liefhebbers van de triatlon een aanrader.

De tijden:                 zwemmen     fietsen                       lopen              Totaal                        Plaats

René Oosterhof             38:18               2:43:15                        2:02:21            5:23:54                      157

Hans van Sloten            56:58               2:54:58                        1:53:52            5:45:48                       214
Nico van Roden             46:14               2:53:40                         2:31:32            6:11:26                      253
Simon Feikema:            46:26               2:47:26                         -                      uitgevallen

Informatie: http://www.triathlonbrasschaat.be