TRI-AMBLA.NL

The Noordsee Challenge -  Peter Huijbregts

In tegenstelling tot de titel van dit prozawerk gaat het niet over een of ander hightech sophisticated internet dinges, maar gewoon over een activiteit ergens in Nederland.

Ik begrijp dat deze inleiding wel erg vaag is maar dat gaat waarschijnlijk wel veranderen. Niet dat ik hem ga herschrijven maar als je na zoveel warrige tekst nog steeds geïnteresseerd bent in de rest van het verhaal gaat het, denk ik, wel goed komen.

Waar gaat het nu eigenlijk allemaal om in dit verhaal? Het is een verhaal over twee triatleten die tijdens de estafette triathlon, die naar we hoorden weer een daverend succes is geweest, zonodig af moesten reizen naar een van de waddeneilanden, Ameland om precies te zijn.

Nadat ondergetekende in het blaadje van de NTB een advertentie had gelezen over een off the road triathlon leek het me leuk om daaraan mee te doen en een medereiziger was snel gevonden in de vorm van Erwin Alebregtse. Zo gezegd, zo gedaan, en de voorbereidingen voor de wedstrijd werden getroffen.

Omdat ik pas in mei terug was gekeerd uit Afghanistan, waar ik drie maanden verbleef, en na twee looptrainingen een achillespees blessure kreeg, had ik sinds half mei niet meer gelopen, eigenlijk niet meer iets gedaan wat op sport leek. Er  moest dus nog een en ander aan trainingsarbeid verricht worden. Eén keer een combinatietraining (een rondje Ossekampweg op de ATB en daarna 5 km hardlopen), daar moest ik het van hebben.

13 september brak aan en rond een uur of 14.00 vertrokken we richting het Amelandse. Eerst een stukje met de auto en daarna met de boot naar Ameland.

Doordat de reis zo voorspoedig verliep waren we zo rond de klok van 17.00 uur op het eiland en konden we een onderkomen gaan zoeken. We hadden uiteraard niets gereserveerd want Paul had ons verzekerd dat er plaats genoeg was, omdat iedereen wel wat verhuurt op Ameland. Dit bleek wel mee te vallen maar een bordje Zimmer Frei deed wonderen en we hebben op die manier kennis gemaakt met de autochtone bevolking van Ameland. We hopen alleen niet dat onze hospita representatief is voor de complete bevolking van Ameland, want dan ziet het er treurig uit: buiten het feit dat Erwin en ik de enige triatleten uit Zeewolde waren denk ik ook dat wij de enige zijn binnen de vereniging die ooit bij een trol hebben gelogeerd.

Dit mocht de pret niet drukken en nadat we een Chineesje hadden verorberd werd rond 22.00 uur het mandje opgezocht, want we wilden de volgende dag om 12.30 uur wel uitgerust aan de start verschijnen.

Zondag ochtend na een goede nachtrust op tijd opgestaan en ons voorbereid op de wedstrijd, d.w.z. ontbeten met de krentenbollen die we nog over hadden en de spullen weer ingepakt en richting de start gefietst, want de auto stond nog op het vasteland.

Ingeschreven bij de wedstrijdleiding en vervolgens de fiets (ATB) in het parc-ferme gezet.

Wetsuits aangetrokken want er moest 1 km gezwommen worden in de Waddenzee met een water temperatuur van ongeveer 16^oC.

Na het startsignaal even een stukje rennen naar het water en dan zwemmen maar. Oei, oei, oei, dat viel tegen maar met 23 minuten stond ik weer bij mijn fiets maar Erwin was toen natuurlijk al gevlogen. Achteraf bleek dat ik maar een minuutje of vier achter hem had gezeten.

Op de fiets gesprongen nadat ik het parc-ferme was uit gelopen en begonnen aan de 30km ATB-en. De begin kilometers gingen prima (want dat was op de verharde weg) maar na zo’n kilometer of twee begonnen de duinen en het strand om daar niet meer uit te komen. Het was een prachtige route maar wel pittig, om met de woorden van de winnaar Rob Barel te spreken: “het is erger dan Parijs-Roubaix”. Maar toch een gemiddelde gereden waar ik wel tevreden mee was. Erwin heb ik op ongeveer de helft van het fiets parcours ingehaald en begon dus met een kleine voorsprong aan de afsluitende tien kilometer cross, ook weer door de duinen en over het strand.

Tijdens het lopen werd ik weer ingehaald door Erwin, zodat hij uiteindelijk met een tijd van 3 uur en 4 minuten als eerste Zeewolde veertiger over de streep kwam en acht minuten later kwam ik als eerste Zeewolde 36-plusser over de streep.

Al met al tijden waar we wel tevreden mee waren, zeker gezien de zwaarte van het parcours. Als je dan beziet dat de 1 km zwemmen, 30 km ATB-en en 10 km cross door de winnaar in een tijd van 2 uur en 1 minuut werd afgelegd hebben we het zeker niet slecht gedaan.

Gelukkig was de brandweer bereid om met behulp van een spuitwagen de fietsen schoon te spuiten en kregen we van de organisatie ook nog een douche muntje ter waarde van 50 eurocent en natuurlijk een T-shirt.

Een mooie wedstrijd die zeker de moeite waard is om een keer te doen, zeker omdat het toch weer even iets anders is dan de gewone kwart omdat het lekker off the road is. En daar zijn er maar twee van in Nederland, de andere is in Kijkduin als ik me niet vergis, maar die mist natuurlijk de charme van een eiland. Triathlon is nu eenmaal ook op een eiland uitgevonden, maar Hawaï is voor mij niet weggelegd.