Verslag Holland-Casino Hondsrug Classic te Gieten

Door Jowan van Schaik

Op Zondag 6 oktober jongstleden hebben zeven leden van TVZ deelgenomen aan de 7^e editie van de Holland-Casino Hondsrug Classic te Gieten, een MTB-wedstrijd over 3 ronden van 18 km. Bijzonder aan de Hondsrug Classic is dat alle deelnemers in één veld starten, zowel de wedstrijdrijders als de funklassers. De wedstrijd telt dan ook mee voor het UCI puntenklassement. Een mooie gelegenheid dus om de krachten te meten met profs uit binnen en buitenland.

Hoewel de start van de wedstrijd zelf pas om 12:00 is, verzamelen Sander, Remi, Annemiek, Kees, Frank en Jowan zich al ’s ochtends vroeg bij Gerald voor een gezamenlijk vertrek. Een kop koffie en de avond daarvoor met veel moeite door Annemiek gebakken brownies zorgen voor een prettige start van de dag.

Aangekomen in Gieten worden eerst het startnummer en de registratie-chip opgehaald. Omdat iedereen vooraf heeft ingeschreven verloopt dit erg snel, alleen de inschrijving van Remi blijkt even zoek. De startnummers zijn zoveel mogelijk op basis van volgorde van inschrijving afgegeven en bepalen de plaats in het startveld. Bij een deelnemersveld van ongeveer 1200 biedt een laag startnummer een groot voordeel, inhalen is niet overal op het parcours even makkelijk, dus hoe minder voorgangers hoe minder vertraging.

Het weer op deze zondag en de dagen ervoor roept nog wat vraagtekens op. Groot dilemma vormt het aantal te dragen shirts, het is koud deze ochtend en de vraag is of dat zo blijft. Aan de andere kant zal er hard worden gereden, wat de nodige warmte zal bieden. Zelfs koukleum Annemiek vindt daarom 3 shirts wel erg overdreven. Een combinatie van regen in de voorgaande dagen en de vele deelnemers doen een modderig parcours vermoeden. De semi-slicks die een aantal standaard hebben gemonteerd zijn wellicht geen goede keuze. Snel worden er nog wat bandjes gewisseld. Ook leuk is het vergelijken van elkaars materiaal, wat is de fiets van Kees licht en waar zit de motor verborgen in het frame van Frank? Ook is er nog wat discussie over de vraag of de mooie FBC outfits wel de modder in mogen worden gestuurd en welke kleur beenstukken het beste staat.

Na het warmrijden zoeken we rond half twaalf ons plaatsje in het startveld op. De echte kleppers, waaronder Bart Brentjes en Thijs Al starten in de eerste rijen. Alle deelnemende dames mogen in een veld starten, direct achter de toppers. De speaker maakt het wachten bij de start prima te doen, we horen zo nog wat van de plannen van Bart Brentjes en Gunn-Rita Dahle.

Het te rijden parcours is verdeeld over 3 ronden van 18 km, in totaal staat de deelnemers 54 kilometer te wachten over brede bospaden, modderige kronkelpaden, boomwortelroutes, singetrack en pittig klimwerk rond een zandput.

Om 12:00 klinkt het startschot, het duurt dan nog een paar minuten voordat het hele veld in beweging is. De eerste 2 kilometers lopen gelukkig over een brede zandweg. Flink doorjakkeren op de eerste meters levert vele plaatsen winst op een even zo hoge hartslag. Snel duikt het veld de bossen in, waar de eerste opstoppingen plaatsvinden wanneer we een stuk singetrack op worden gestuurd. De regen heeft zoals verwacht voor mooie modderpoelen gezorgd, de vele banden die er omlangs en doorheen sturen maken het er niet beter op. Helemaal wanneer je vlak achter je voorganger rijdt is het meer op hoop van zegen doorglibberen dan echt sturen.

Het merendeel van de route is vlak zonder echte klimmen. Modder en zuigende zandpaden maken het echter zwaar genoeg, en anders zorgen de wortelpaden wel voor het nodige gevloek. Zo leer je je mede TVZ-ers eens van een andere kant kennen. Tevoren hebben we de route op een kaart kunnen bestuderen, maar een platte kaart geeft geen goede indruk van de afdalingen en de klimmen die ons aan het einde van de ronde worden voorgeschoteld. Langs een tweetal zandafgravingen moeten we in totaal 7 keer kort achter elkaar afdalen en weer omhoog klimmen. Zijn de gladheid door de modder en gras of steile en technisch uitdagende klimmetjes niet voldoende om tot afstappen te dwingen, dan vellen de paden met mul zand het oordeel wel. Niemand blijft in het zadel zitten. Dit is echter ook het stuk waar het vele publiek zich heeft verzameld en alle deelnemers vol enthousiasme aanspoort. Dat scheelt enorm, vooral in de laatste ronden.

Na de zandputten is er tijd om een beetje op adem te komen wanneer we weer langs de start komen voor de tweede ronde en het stuk brede zandweg krijgen voorgeschoteld. De chip bliept en we kunnen er weer tegenaan. In de tweede ronde kan er beter worden doorgereden. Het parcours komt al wat bekender voor en de rijders hebben hun plaats in het veld gevonden. Was het in de eerste ronde nog wel een dringen en duwen om in te kunnen halen, in de tweede ronde is er volop ruimte en kan goed het eigen tempo worden volgehouden. Voor de meesten onder ons is de tweede ronde dan ook de snelste.

Wanneer na de zandputten en de welkome toejuichingen van de familie Jansen de chip voor de tweede keer bliept, kan gas worden gegeven voor de laatste ronde. Het weer is intussen een stuk beter geworden en een prettig zonnetje begint te schijnen. Daardoor droogt het parcours wat op en is het minder glad wat de kans op schuivers vermindert. Geen van de TVZ-ers is echter in alle ronden overeind gebleven. Frank vindt het water bij de afgravingen blijkbaar zo verfrissend dat hij een duik neemt en Annemiek walst letterlijk over haar voorliggers heen. Er zijn ook deelnemers die het voor elkaar krijgen hun frame in tweeën te breken, dus wij komen er met alleen wat gekwetste ego’s nog goed vanaf.

De laatste ronde is de zwaarste, de voorgaande kilometers gaan nu tellen en echt explosief rijden zit er niet meer in. De uiteindelijke winnaars zijn dan al lang gefinisht en mogen hun prijzen in ontvangst nemen terwijl wij normale stervelingen nog voortploeteren. Uiteindelijk volgt ook voor ons het genot van het behalen van de finish. Na een eindsprint bliept de chip voor de laatste keer. De TVZ-ers druppelen allemaal vrij snel binnen en dan is het tijd voor rust en nabespreken. Iedereen is in deze wedstrijd erg diep gegaan, de hartslaggemiddelden zijn daarvan een tastbaar bewijs. Wanneer we de chip en ons startnummer weer inleveren krijgen we nog een tas met goodies mee van de organisatie. Daarna is het omkleden, fietsen inladen en naar huis. Al met al zijn we zo een hele dag bezig, een hele prettige dag.

De volgende dag kunnen we op Internet de uitslagen bekijken. Opvallend is dat we dicht bij elkaar zijn geëindigd. Bart Brentjes is voor de derde keer op rij winnaar bij de heren in een tijd van 2:03:37. Bij de dames finisht Gunn-Rita Dahle als eerste in een tijd van 2:19:57. Om stil van te worden.

Als verrassing krijgen we na een aantal weken nog een mooie foto en diploma met onze behaalde prestaties thuisgezonden. Ook volgend jaar zal de Hondsrug-Classic weer worden verreden, en ik vermoed dat een groot aantal TVZ-ers na deze geslaagde editie er volgend jaar weer bij zullen zijn.

Meer informatie over de Hondsrug-classic is te vinden op www.gietenwielrennen.nl/hondsrugclassic.