THE EIGER BIKE CHALLENGE
Rick vd Kuijl

Een verslag in een MTB blad deed ons, voor degenen die dat niet weten: Jutine, Mark (6) en Tim (4), besluiten onze zomervakantie in Zwitserland te boeken. Na 12 jaar Frankrijk deze keer iets anders.

Het verslag ging over een internationale mountainbikewedstrijd, genaamd the Eiger Bike Challenge, in het gebied aan de voet van de Zwitserse Alpen, met start en finish in het dorp Grindelwald. De tocht bestond uit twee afstanden, te weten 58km en 90km met resp. totale hoogteverschillen van 2500 meter en 3500 meter. Er deden bijna 1500 deelnemers mee uit verschillende landen. De bijbehorende foto’s spraken ons erg aan en het moest daar een prachtig gebied te zijn. We hebben vervolgens een mooie camping aan het Thunermeer uitgezocht vlakbij het toeristische dorpje Interlaken.

Dit is gebeurd zonder de intentie mee te doen aan deze wedstrijd. Toen ik echter, twee weken voor dat we op vakantie gingen, besefte dat de wedstrijd van 2002 in onze vakantie viel, heb ik mij toch aangemeld voor de 58km.

Door deze late aanmelding kon ik mij niet meer optimaal voorbereiden, als je al kan spreken van voorbereiding. Het hele voorseizoen werd ik geteisterd door ziektes of blessures waardoor ik nooit lekker heb kunnen doortrainen.

De laatste twee weken derhalve toch maar even twee trainingen van twee uur en het ATB parcours van Schoorl op het menu gezet. Dat samen met mijn basisconditie moest voldoende zijn voor de tocht.

Paul wenste mij succes waarbij hij mij te kennen gaf dat de consequentie hiervan een verslag voor het TVZ blad betekende.

Vrijdag 9 augustus.

We kwamen 's middags aan op de camping en konden na het opzetten van de tent direct schuilen voor de regen die vervolgens drie dagen lang onophoudelijk stand hield.

Zaterdag 10 augustus

Vandaag, een dag voor de wedstrijd, naar Grindelwald voor het ophalen van het startnummer. Het was nog geen half uur rijden vanaf de camping.

Het hele dorp ademde al de sfeer van de wedstrijd uit, overal zag je ATB’s in, op en achter auto’s. Diverse spandoeken vertelden je dat er iets belangrijks stond te gebeuren.

Het centrum was al compleet ingericht voor de grote wedstrijd van zondag. Op het plein stonden diverse tenten voor de startnummers, om te eten en tenten met ATB’s, kleding, brillen, voeding, helmen etc.

Een waar paradijs voor de ATB-liefhebber, die er op dat moment al genoeg waren. In de tent voor de startnummers mijn naam op het grote bord opgezocht met bijbehorend startnummer.

Dat moest ik op een formulier schrijven en kreeg vervolgens een plastic tasje met het startnummer wat je voor op je stuur moest monteren. Daarbij kreeg je een ontbijt- en dinerbon voor de wedstrijddag, een bidon en als laatste een mooi sportjack in de toepasselijke kleuren (van TVZ) geel en zwart. En dat allemaal voor 60 euro.

Helaas zijn we door de regen niet lang in het dorp gebleven en zijn weer terug gegaan naar de camping om te kijken of alles in de tent nog droog was.

Zondag 11 augustus.

Vandaag moest het gebeuren. Het slapen wilde niet echt doordat de regen mij teveel bezig hield. Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen, maar was voor de wekker van 05:45 uur al wakker. Het regende nog steeds verd…..

Alles ingepakt en naar Grindelwald, Jutine en de kids gingen mee. In Grindelwald was op een grote parkeerplaats de start. Dit was echter aan de andere kant van het dorp, drie kilometer verwijderd van de finish. Niet erg praktisch naar mijn idee, zeker niet toen bleek dat je bij de finishplaats je ontbijt kon nuttigen. Toen ik daar eenmaal achter was had ik er geen tijd meer voor en heb toen maar 4 Balisto’s naar binnen gewerkt. Onervarenheid, zullen we maar zeggen…

Ik heb met mijn Santos, naar mijn bescheiden mening, toch geen kinderachtig fietsje, maar wat je daar allemaal zag rijden daar zou je bijna een minderwaardigheidsgevoel van krijgen.

Je zag al helemaal geen fietsen zonder geveerde voorvork en bijna 75% was volledig geveerd.

En dan te bedenken dat ik vorig jaar nog met ongeveerde voorvork en met gympen op de ATB zat. Toen ik daar met verbazing en bewondering om mij heen keek wist ik:”hier zijn vandaag geen watjes aan de start”.

Om 07:30 uur was de start voor de 90 km. Om 07:45 uur ging het eerste blok van de 58km van start en ik zou in het tweede blok omstreeks 08:15 uur starten. In totaal meer dan 1000 mannen en vrouwen. Grindelwald ligt op een hoogte van 950 meter en bij de start was het

7 graden. De meesten kwamen ongeveer in winterkleding aan de start. Ik was een van de weinigen met een korte broek (FBC natuurlijk). Niet omdat ik dat stoer vond maar domweg omdat ik niet aan een lange broek had gedacht toen ik naar Zwitserland afreisde

Onervarenheid, zullen we maar zeggen…

Gelukkig had ik de vorige dag een jack gekregen, die kwam nu mooi van pas.

Eindelijk de start. Jutine ging met de kids weer terug naar de tent, ik zou mij toch zeker de eerste 5 uur niet laten zien.

Vanaf de start gaat het direct omhoog, 13 kilometer klimmen naar de top van de Groβe Scheidegg (1961meter) Ik weet niet goed hoe ik mijn krachten moet verdelen die dag en waartoe ik in staat ben. Tijdens de eerste klim is het erg rommelig, maar na verloop van tijd heb ik fietsers om mij heen die ongeveer hetzelfde tempo rijden. Ik hou ze in de gaten maar probeer toch zoveel mogelijk mijn eigen tempo te rijden, dat gaat goed. De eerste helft van de klim gaat nog wel, maar de laatste 6km is het stijgingspercentage zo hoog dat mijn teller niet meer in de dubbele cijfers valt. Op het kleinste verzet rij ik het laatste stuk 7 a 8 km/u omhoog. Desondanks haal ik toch nog anderen in….

Op de top, bij de eerste van de vier verzorgingsposten, kan ik ver naar beneden kijken en zie tot mijn grote vreugde dat ik nog veel andere ATB-ers achter mij kan houden. Ik wilde er geen wedstrijd van maken maar het voelt toch goed.

De verzorgingsposten zijn perfect verzorgd, je kan er stukjes banaan, sinaasappel, voedingsrepen,bidons met sportdrank, etc. krijgen. Sommigen nemen al rijdend wat aan maar ik stop om wat te eten en te drinken. Ik blijf niet lang want ik heb het koud. Op de top is het twee graden maar door de harde wind en regen is de gevoelstemperatuur onder het vriespunt.

Ik ga ongeveer met onderkoelingsverschijnselen afdalen en heb bijna geen gevoel in mijn vingers. Ik kan moeizaam remmen en schakelen. In tegenstelling tot de klim, die volledig verhard was, is de afdaling een breed ATB pad met veel grind en stenen. Ik ben bang om te vallen en daal erg voorzichtig. Het is alleen maar remmen en sturen, soms met de angst in mijn lijf. Ik zie sommigen als achterlijke, à la G.vd H. te Zeewolde, afdalen en merk dat zij daar beduidend meer ervaring in hebben dan ik. Ik trek mij er niets van aan want ik wil heel aankomen, ik heb tenslotte nog een hele vakantie voor de boeg. Het parcours is goed aangegeven en er staan veel vrijwilligers om je te waarschuwen of je de goede kant op te sturen.

Na een aantal kilometers dalen ben ik blij dat ik weer mag klimmen. Dat doet wel pijn aan mijn benen maar ik krijg het tenminste weer wat warmer.

Aan het einde van die klim lag de top van de berg First (2160 meter). Voor de wedstrijdrijders gold dan ook:”Who is first at First”. Op dat punt had ik 20km gereden en 1300meter hoogteverschil achter de kiezen. Tevens is de top van de 58km bereikt en heb het niet meer zo koud.

Door de vele regen van de afgelopen dagen zijn de ATB paden modderpaden geworden waardoor het lastig dalen is. Hierdoor ga ik, en velen met mij, regelmatig voor de zekerheid lopen. Klimmen gaat mij duidelijk beter af.

Na diverse klimmetjes en afdalingen kom ik bij het 40km punt. Daar begint een klim van 3km, waarvan het begin verhard is. Ik denk: 'makkie..'. Blijkt dat juist het zwaarste gedeelte van de hele tocht. Het is daar zo steil dat zelfs lopen moeilijk gaat. Meer dan 75% moet worden gelopen, waarvan de laatste paar honderd meter

steil omhoog door, tot blubber getrapt, gras. Mijn teller komt niet verder dan 3km/u.

Eindelijk boven heb ik het ergste gehad. Er volgen nog 15 km met een aantal leuke klimmetjes en afdalingen via mooie ATB paden die goed te doen zijn. Mijn benen houden zich goed maar ik heb wel veel last van mijn nek en schouders. Ik kan nauwelijks achterom kijken.

Bij de finish staan Jutine met de kids als verzopen katten op mij te wachten en moedigen mij de laatste meters nog even fanatiek aan. Het regent nog steeds. Ik kom na ruim 5 uur vermoeid, koud, maar zeer voldaan over de streep. Ik heb geen zin om daar langer te blijven en heb alleen behoefte aan een warme douche en droge kleren. Ik kleed mij bij de auto om en we rijden direct naar de camping. Daar neem ik een warme douche en geniet stilletjes van mijn prestatie. Ik besef dat ik tijdens de tocht te weinig heb genoten door de omstandigheden maar ben blij dat ik geen materiaalpech heb gehad en niet ben gevallen. Met iets beter weer, zeker voor herhaling vatbaar.

Algemene info

Aantal deelnemers 1067 (125 vrouwen)

90km – 319 deelnemers

58km – 748 deelnemers

Uitvallers 175 (16.4%)

Tijd winnaar 58km: 2 uur 42 min

Mijn tijd 58km  : 5 uur 12 min. Plaats 237 (cat 30+) Plaats 539 overall

Website www.eigerbike.ch