Ironman Lanzarote

Ironman Lanzarote 
Eibert Leusink

Wat een geweldig mooie ervaring voor mij, om deel te mogen nemen aan de Ironman van Lanzarote.

Zondag 15 mei gingen we richting Schiphol om naar Lanzarote te vertrekken, met al onze spullen en de fiets die uit elkaar moest en in de fietskoffer die ik geleend had van René Oosterhof (dat ik deze mocht lenen, daarvoor wil ik hem heel erg bedanken) op weg naar Lanzarote.

Met veel verwachtingen gingen we die kant op en de 4 uur lange vlucht was goed te doen, al is zo lang stil zitten toch niet iets voor mij. Maar om 19.00 uur landden we veilig en goed op het vliegveld van Lanzarote, met als mooie bijkomstigheid dat de klok gelijk een uur terug gezet kon worden.

Na het wachten op de koffers die snel van de band afkwamen, gingen we op zoek naar een taxi die ons naar club La Santa zou brengen waar we de komende tijd zouden verblijven. Deze taxichauffeur probeerde ons gelijk af te zetten door veel te veel te vragen maar met wat onderhandelingen zijn we er v.w.b. het bedrag goed uitgekomen. De koffers in de auto en de fietskoffer op het dak, zo gingen we in vlot tempo naar ons verblijf. Onderweg al de eerste indrukken opgedaan van het eiland en ik moet toch wel zeggen: het heeft zijn schoonheid met al die mooie witte huizen en lange golvende wegen. Ik zag direct dat het zeker niet vlak maar veel omhoog is en gelijk zat ik aan de wedstrijd te denken hoe het fiets parcours eruit zou gaan zien.

Aangekomen bij club La Santa werden we goed opgevangen, en nadat we onze spullen hadden opgeruimd gingen we op zoek naar wat eten en drinken om daarna even de omgeving te verkennen.

De volgende dag al vroeg uit de veren om de fiets weer in elkaar te zetten, en deze uit te gaan proberen want ik was toch wel nieuwsgierig hoe het fietsen zou zijn, nou dat viel niet mee maar het was een nieuwe omgeving en een uitdaging om daar te fietsen.

Veel atleten verbleven in club La Santa, zo ook de latere winnaar Ain-Alar Juhanson en de Belg Gerrit Schellens, maar er zaten ook veel Nederlanders in Puerto del Carmen, kort bij de start en de finish van de Ironman.

 

Dinsdagochtend om 8.00 uur verzamelen voor de gezamenlijke zwemtraining en de organisatie was perfect, want de bus stond klaar om alle atleten die mee wilden naar Puerto del Carmen te brengen om daar te gaan zwemmen.

Het zwemparcours was al uitgelegd en we konden dan ook heerlijk zwemmen en trainen en al vast wennen aan het zoute water - dit viel mij trouwens erg mee, het was heerlijk drijven in je wedsuit - en de vele mooie vissen die ik heb gezien. Het zwemparcours is kort aan het strand neergelegd omdat we i.v.m. veiligheid niet te diep de Atlantische Oceaan in konden vanwege de stromingen.

Na de zwemtraining allemaal de bus weer in om terug te gaan naar ons hotel, en om weer lekker te eten want dat was daar ook uitstekend. Daarna was het een uurtje rusten en wat later in de middag als de temperatuur (want het was warm) het toeliet een stukje te gaan lopen of fietsen en veel, heel veel water drinken, elke avond was er een programma om iedereen te vermaken, maar zeker de eerste week was het op tijd naar bed want er stond een wedstrijd gepland voor aanstaande zaterdag.

Veel atleten van verschillende nationaliteiten waren al in het hotel aanwezig en zeker de dag waarop iedereen zich moest komen registreren was het een drukte van belang, want er zouden meer dan 1000 deelnemers mee gaan doen aan de wedstrijd, een aantal dat jaarlijks nog groeit en de limiet is nu op 1000 deelnemers gezet want het is een hele organisatie en alle aandacht gaat uit naar iedereen, van de professionals tot aan alle recreanten die mee doen.

 

In de dagen voor de wedstrijd gaat de spanning toch toenemen, en als de wedstrijddag dichterbij komt wordt iedereen wat nerveuzer en de een wordt drukker en de ander juist rustiger, ik word over het algemeen rustig en ben erg bezig met de wedstrijd zelf. Bij de pasta party zorgen de atleten die Lanzarote al vaker hebben gedaan voor de nodige informatie en de mooie verhalen van wat zij allemaal hebben gezien en meegemaakt. Zelfs met iemand gesproken die hem nu voor de 11e keer ging doen en dat is toch bijzonder, want Lanzarote valt toch vroeg in het seizoen en betekent het vooral in de winter veel trainen om goed aan de start te verschijnen.

Maar ook gesproken met een jongen die nog niet eens een triatlon had gedaan en dan gewoon inschrijven voor deze wedstrijd. (Hij blijkt gewoon de finish te hebben gehaald, al vertelde hij mij wel dat het zwemmen erg was tegen gevallen omdat hij gewoon ergens was gaan staan, als je dat niet weet dan krijg je inderdaad iedereen over je heen met alle gevolgen van dien.)

 

De donderdag voor de wedstrijd is er de officiële opening en dan worden alle deelnemende landen voorgesteld en is er een briefing met alle informatie die we als atleten moeten weten, en waar we aan ons moeten gaan houden op de wedstrijddag.

Op vrijdag moesten we onze spullen en de fiets naar Puerto del Carmen brengen, ook dit verliep goed; de organisatie zorgde er voor dat je fiets en je spullen daar naar toe werden gebracht, daar pak je de fiets weer op en word deze gecontroleerd als ook je helm en andere spullen.

Dan ga je op zoek naar je startnummer en begint het al behoorlijk te kriebelen, maar wat een mooie fietsen staan er tussen….. ik ben van voor naar achter gewandeld en mijn ogen uitgekeken naar al dat moois en dan kom ik weer terug bij mijn eigen fiets en dan blijkt echt wel dat mijn fiets de oudste deelnemer is. Maar je doet een fiets die 5keer Almere heeft gedaan en nu op het punt staat om Lanzarote te gaan doen toch niet zomaar aan de kant?

Zaterdagochtend om 3.30 uur opgestaan, kon toch niet slapen. Al mijn spullen in orde gemaakt, energiedrank voor het fietsen in de bidons gedaan, nog wat gegeten voor zover het kon zovroeg en de nodige Powerbar repen mee genomen om in m’n fietstas te stoppen. Om 4.30 uur reden we met de bus naar Puerto del Carmen, daar aangekomen (in het donker) snel naar de fiets en banden oppompen, bidons op de fiets, alle energie repen in de tas en het was een geweldig gezicht om 1000 deelnemers - die allemaal zenuwachtig stonden te rommelen bij hun fiets - bezig te zien en iedereen heeft allemaal zo zijn eigen ditjes en datjes om het maar zo te regelen dat het niet fout kan gaan.

Zo gaat langzaam de tijd voorbij, probeert iedereen in zijn wedsuit te komen en worden we verzocht om naar de start te gaan, daar worden we opgewacht door heel veel mensen die allemaal ons succes toe wensen en door de muziek en de omroeper wordt de spanning opgevoerd.

Op het moment dat ik opstond was voor mij de spanning over, omdat het eindelijk zo ver was dat ik mocht beginnen aan de wedstrijd waar ik zo lang naar had uitgekeken en eindelijk was het dan zover.

Ik vond het een geweldig mooie belevenis om met zoveel mensen tegelijk het water in te gaan - de organisatie had alle deelnemers verdeeld in twee groepen - maar allereerst stond iedereen even stil bij het te water gaan van MARC Herremans die mee deed op Lanzarote in een rolstoel, nadat hij op Lanzarote tijdens een fietstraining een ongeluk had gehad en daardoor blijvend invalide is geraakt. Hij mocht vooruit zwemmen, waarna het startschot viel en ik aan m’n eerste Ironman begon. Het zwemmen ging echt heel goed mede door dat ik mijn plekje in deze hele groep goed had geschat en tijdens het zwemmen helemaal geen problemen heb gehad van anderen, wel weer heel mooie vissen gezien tijdens het zwemmen.

Na 1.14 minuten kwam ik opgelucht dat dit onderdeel heel goed en rustig was verlopen het water uit, dit gaf mij veel vertrouwen voor het vervolg. Rustig de tijd genomen om te wisselen om daarna te beginnen aan 180 km fietsen. Het parcours was uitgezet over het hele eiland en het was vanaf het begin een zware klus, wat van tevoren al geroepen was en voor gewaarschuwd om vooral goed uit te kijken en de wind niet te onderschatten, maar veel te genieten van het fiets parcours met alle bezienswaardigheden van het eiland.

De wind was deze dag heel sterk aanwezig en daar hadden we met z’n allen toch heel veel last van. Eerst gingen we naar het zuiden van het eiland om van daaruit helemaal naar het noorden te fietsen met veel wind tegen en veel omhoog fietsen.

Maar wat een prachtig parcours, wel heel erg zwaar met deze omstandigheden (wind en zon) want door deze warmte kon je niet te lang met je bidons doen omdat het water en de energiedrank te warm werd en het gewoon niet te drinken is. Bij elke verzorging heb ik gewoon alles weg gedaan en nieuwe voorraad meegenomen, ook de energie repen die ik mee had genomen moesten snel opgegeten worden want deze smolten gewoon op je rug en warme gelletjes zijn ook niet echt aan te raden.

 

De eerste 2 uur gingen als een speer voorbij, het ging lekker en ik kon lekker fietsen, oorzaak was dat we eerst naar het zuiden gingen en dit gedeelte was goed te doen: wat op en neer maar niet zo dat je er vol tegen aan moest. Vanaf El Golfo was er een gedeelte dat we wel meer moesten gaan klimmen richting La Santa, na ongeveer 70 km was er weer een rustig gedeelte maar de wind zorgde dat dit gedeelte toch heel zwaar was met veel vals plat omhoog en volle bak wind tegen.

Vanaf Teguise ging het vrijwel alleen omhoog en wisten we dat het nu echt ging gebeuren, ook had de organisatie op het fietsparcours de verzorging posten op die punten kort op elkaar gezet want zij wisten dat de atleten het op dit gedeelte van het parcours hard nodig hadden.

Vanaf dat moment was het echt heel zwaar met klimmen en klimmen, met de zon die brandde in je nek en de wind die zorgde dat je wel uit het zadel moest komen om boven te komen.

Ook wisten we dat het hoogste punt op Mirador del Rio nog ver weg was maar wat een prachtig gezicht al die atleten te zien zwoegen om boven te komen, voor wat betreft mezelf kon ik goed blijven fietsen en probeerde ik lang in m'n zadel te blijven en vooral blijven trappen. Het laatste stuk omhoog kon je over het muurtje naar het eiland La Graciosa kijken, dat was een mooi uitzicht. Op de top was tevens een verzorging post die veel atleten toch wel nodig hadden om even bij te komen maar vanaf daar gingen we naar beneden en hoewel ik niet echt een held ben in afdalen ging dit verrassend goed. Het was vooral genieten maar ook heel erg goed geconcentreerd blijven omdat de wind bleef trekken aan je stuur, later terug gekeken op m'n fietscomputer bleek de maximum snelheid dik over de 70 km/u te zijn geweest. Omdat de berg was afgezet en er geen verkeer was konden we de bochten lekker aansnijden het was echt genieten om al die atleten naar beneden te zien gaan. Maar je bent sneller beneden dan boven en voor dat ik het wist was ik al weer aan het klimmen en de laatste 60 km verliepen goed al was het zwaar en probeerde ik vooral rustig te blijven en mezelf niet op te jagen. Vanaf dat punt was het ook weer belangrijk om goed te eten en te blijven drinken want daar was tijdens het klimmen niet echt tijd voor en tijdens de afdaling was het vooral belangrijk om het stuur goed vast te houden. Uiteindelijk kom je steeds dichter bij Puerto del Carmen en kon ik terug kijken op een heel zwaar maar wel een mooi fietsparcours en kon ik mezelf toespreken dat het 2e onderdeel goed was gegaan en kon ik mezelf oppeppen om aan een zware marathon te beginnen.

 

Tijdens de wissel werd je fiets overgenomen en kon ik rustig opzoek naar m'n loopspullen en nadat enkele leuke dames me in hadden gesmeerd met zonnecrème kon ik beginnen aan de marathon en zag ik Jeannette weer die zolang op mij heeft staan wachten, vanaf het zwemmen hadden we elkaar niet meer gezien en wisten we dat we elkaar pas weer terug zouden zien tijdens de marathon.

Genietend van het mooie weer had zij de hele dag lekker aan het strand op de terrasjes en de winkeltjes zich zelf wel vermaakt. Nadat zij mij toch wel streng toe sprak waarom het zo lang duurde en waar ik bleef, moest ik daar toch wel om lachen en kwam het zware fietsparcours weer even terug en riep ik haar toe dat ik genoten heb van wat ik allemaal gezien en gedaan had en dat het prima tot nu toe ging. De marathon was een heen en weer parcours en met zoveel mensen aan het lopen en zoveel toeschouwers was het een belevenis en de eerste twee rondjes gingen vooral goed en rustig en was de noodzaak om bij alle verzorging posten vooral veel te drinken. Zo tussen de 25 km en 30 km werd het voor mij heel zwaar en kon ik maar moeizaam blijven lopen. Ik wist ook dat als ik weer bij de wissel zou komen ik zou beginnen aan m'n laatste rondje en dat motiveert enorm en kun je gaan aftellen. Zo kon ik door blijven gaan al ging het niet al te hard meer, maar je had je laatste armbandje. Daardoor zien de mensen dat je aan je laatste kilometers bezig bent en zorgen zij weer voor een stuk extra motivatie door aanmoedigingen en felicitaties omdat je iets hebt gepresteerd en daar hebben al de toeschouwers veel respect voor. Iedereen wordt op een geweldige manier binnen gehaald en de laatste kilometers gingen als een speer, je voelde de hele dag niet meer en je kon alleen maar genieten van alles wat er om je heen gebeurd en het enthousiasme van de mensen is fantastisch.  Na over de finish te zijn gekomen is het snel opzoek naar Jeannette om het samen te vieren van een geweldige dag.

 

Ook vangen de dokters je op na de finish om even te controleren of alles goed is, en of je nog ondersteuning nodig hebt. Dat was niet nodig en kon ik snel opzoek naar de massage tafel, en nadat m'n benen gemasseerd waren gauw omkleden en terug naar het stadion om nog even de sfeer op te nemen.

Daarna is het fijn dat je al je spullen en fiets lekker kon laten staan want die werd door de organisatie terug gebracht naar club La Santa , hierdoor kon ik samen met Jeannette en anderen in de bus stappen om terug te gaan naar ons hotel.

De volgende dag is het vroeg opstaan want om 10.00 uur werden we al weer verwacht, maar eerst een goed ontbijt en bijkletsen met atleten over hoe zwaar het was geweest. En konden enkele atleten hun startbewijs voor Hawaï op gaan halen, en dat zelfs de toppers aangaven dat het wel een hele zware was dit jaar gaf alleen maar aan wat voor een geweldige prestatie er was geleverd door alle atleten.

In de loop van de zondag werden we met een bus opgehaald om naar Monumento al Campesino af te reizen om de officiële huldiging bij te wonen met weer een heel lekker diner en werden de plaatselijke atleten gehuldigd als ook de winnaars in de verschillende leeftijd categorie en kreeg MARC Herremans een geweldig staande ovatie voor zijn geleverde prestatie, waar volgens mij iedereen die aanwezig was kippenvel van kreeg.

Na deze avond gingen we allemaal terug naar club La Santa om naar de video te kijken van de wedstrijd dag,  deze krijgen we eind juni toegestuurd met mooie beelden, daarna was het een groot feest met een afsluitend vuurwerk.

Vanaf maandag werd het rustig en gingen er steeds meer atleten terug naar huis en hebben Jeannette en ik nog enkele lekkere dagen gehad, maar op 25 mei was voor ons ook de dag aangebroken om terug te gaan naar huis maar wel een geweldig mooie ervaring rijker en kon ik thuis trots mijn medaille laten zien, het finisher T-shirt en de foto’s van de wedstrijd.

Nu, enkele weken later, lijkt het al weer lang geleden en zijn we al weer druk aan het sparen om misschien volgend jaar weer terug te gaan, maar eerst ga ik me voorbereiden om in augustus aan de start te staan van de hele van Almere.

Paginas Overzicht