Wintertriathlon Assen:

Guido Kwakkel

Het is ergens in juli 2009 en circa 30 graden Celsius. Wij (René Korporaal, Krijn en Guido) komen op het grandioze idee om mee te gaan doen aan de wintertriathlon in Assen. Krijn en René hebben hiervoor nieuwe schaatsen nodig. Met een schaats waarvan het ijzer aan 1 kant loshangt en bij ieder slag klap geluiden maakt, tel je tegenwoordig niet meer mee in schaatsend Nederland. Zo gezegd zo gedaan, naar de schaatswinkel, in de vooronderstelling dat ze de enigen zijn die bij 30 graden schaatsen gaan kopen. Helaas er zijn meer mensen in de winkel dan verwacht maar na een paar schaatsen passen, verwarmen van de schoen en vacuümeren gaan ze met een paar prachtige schaatsen huiswaarts. Helaas kreeg Krijn problemen met zijn rug en moest voor de wintertriathlon de verstandige keuze maken af te haken.

Nu trainen, eerst nog de nodige zomer kilometers maken en het triathlon seizoen afronden. Ik merk aan mijzelf dat het seizoen lang was en eigenlijk de wintertriathlon niet heel erg meer motiveert. Zodra de IJsbaan in oktober open gaat zijn wij er ook te vinden. Het is tenslotte nog maar een paar weken tot de triathlon. Zelf had ik nog even een professioneel schaatsende vriend ingeschakeld voor wat schaatstips. Helaas had ik de eerste avond van het schaatsen nog geen schema of tips ontvangen en ben gewoon van start gegaan. Het eerste schaatsuur was even wennen, maar het tweede uur had ik het idee dat ik Shimuzu was. Lekker diep zitten en vele ronden achtereen, de pijnlijke rug nam ik voor lief want dat hoort erbij! Tot ik weer wilde gaan staan en mijn rug zich niet wilde rechten, ach trekt wel weer weg.

Krijn en René maakten hun eerste ronden in de wereld van de klapschaats en gingen aan het eind als een speer. Thuis gekomen moest ik mij uit de auto wurmen en bleef mijn rug maar in de schaatshouding hangen. De volgende ochtend stond mijn heup een paar cm naar buiten en de ruggenwervel stond scheef. Na een paar manuele behandelingen lijkt het wel weer beter te gaan en is mijn rug weer sterk.

30-oktober 2009 is het eindelijk zover: René en ik gaan naar Assen. De start was om 12:30 uur, de afstanden: 10km hardlopen (2 ronden), 50km fietsen (2 ronden)en 20km schaatsen (54 ronden).

Aangekomen worden we direct naar een parkeerplaats gewezen en pakken onze spullen om naar de wisselzones te gaan. Het is een groot evenement en er zijn al veel mensen aan het sporten, e.e.a. speelt zich af rond ijsbaan de Smelt in Assen. Allereerst de fiets in het wisselvak zetten, kom ik Rob Barel tegen samen met zijn vrouw. ‘Kan die man ook al schaatsen?’, is de eerste vraag die bij mij opkomt. Een vluchtig gesprek volgt en ik zet mijn fiets weg. Wel is er twijfel wat ik zal aantrekken, zodat ik tussentijds niet hoef te wisselen. Er is regen voorspeld en veel wind, dat maakt de keuze niet gemakkelijker. Veel mensen lopen in een schaatspak maar deze heb ik natuurlijk weer niet, dus twijfel….

In de Smelt is het duidelijk dat deze hal van Henny van de Most is, omdat de aankleding ervan lijkt op alle andere hallen van hem. Iedere afstand heeft een eigen vak en voor iedereen is er een stoel op nummer. Hier leg je de schaatsen neer en eventueel loopschoenen, kleding en eten. De sfeer is heel goed, iedereen is enthousiast en staat open voor een praatje of geintje. Met René ga ik even inlopen en de laatste stresspis op een oude eik aanbrengen. Mijn moeder is ook gekomen om ons aan te moedigen, het parcours leent zich goed voor toeschouwers, het is ruim van opzet en je ziet elkaar vaak. Start…. we gaan hard weg, ik weet in een groepje aan te haken en loop lekker mee. De nummer 1 van de wedstrijd loopt een 32’er en ik kom binnen in een 36,10 minuten, beter dan verwacht omdat ik mij heb gespaard. De wissel loopt zoals vaak goed en het fietsen kan beginnen. Eerst een stuk door een woonwijk slingeren om vervolgens de open vlakte achter Assen in te gaan. Het heeft geregend, dus oppassen op de natte straat klinkers, de wind is ook harder dan ik had verwacht. Na 1:21 uur kom ik weer terug bij de wisselzone. Inmiddels zijn ook Ruben en zijn vriendin Wike gearriveerd als supporter, en is Krijn inmiddels klaar met zijn trio triathlon waarin hij gefietst heeft.

Vanaf de fiets de Henny hal in en de schaatsen meegrijpen naar de IJsbaan. Het wisselen naar de schaatsen heb ik thuis een aantal keer geoefend, dus dat verliep heel vlot. Wat echt super was, was dat er iemand van de organisatie naast je kwam zitten om te helpen en je overbodige spullen in een genummerde tas te stoppen, super. Nu schaatsen, dat ging direct prima, alleen merkte ik dat ik mijn linker schoen niet vast genoeg had gedaan, ik besloot het toch te proberen.

Na een ronde of 6 besloot ik toch te stoppen om hem vast te zetten. (Twee minuten verlies.) De ronden werden door de transponder bijgehouden en waren te zien op een groot scherm aan de binnenkant van de baan. De supporters zaten op de tribune, en na een paar ronden had ik door waar iedereen zat. Heerlijk als je er even door zit, om even de vertrouwde blikken te zien.

Even later zie ik ook René de baan op klapperen, een korte verstandhouding zegt mij dat het hem niet gemakkelijk af gaat.

Na 46 minuten bereik ik de finish, hier had ik niet op gerekend maar voor een eerste keer prima. Moe maar voldaan aan de kant, droge kleren aan en even wachten op René. Ook hij bereikt succesvol de finish, maar is helaas niet tevreden met het mooie resultaat.

Even onder de heerlijk warme douches en een bak patat met cola in het restaurant na genieten met de supporters.

Met een voldaan gevoel weer naar Zeewolde, en volgend jaar zeker weer terug.