Maratona Dles Dolomites 2005

Jowan van Schaik

Op 3 juli 2005 vond in de Italiaanse regio Alta Badia, Italië, de 19^e editie van de Maratona Dles Dolomites plaats, een cyclosportieve tocht over 138 km en met 4190 meter hoogteverschil. Deze zeer goed georganiseerde cyclo is inmiddels uitgegroeid tot een evenement van formaat met meer dan 8000 deelnemers en wordt live uitgezonden op de Italiaanse televisie. Deze cyclo voert over bekende Dolemietencols als de Campalongo (1875m), Pordoi (2249m), Sella (2244m), Gardena (2121m), Giau (2236m), Falzarego (2105m) en Valparola (2150m). Speciaal voor deze cyclo wordt de weg voor het overige verkeer afgesloten, waardoor je als deelnemer je volledig kunt richten op een sportieve prestatie. De Maratona biedt in dat opzicht voor ieder wat wils, er kan naast de grote ronde ook gekozen worden voor afstanden van 55km (1780hm) of 106km (3090hm), wat door de opzet van het parcours zelfs nog tijdens de ronde mogelijk is.

Omdat deze cyclo erg populair is, moet er al zeer vroeg worden ingeschreven. Samen met Arjun (collega), Evert-Jan en Marcel (vrienden van Arjun) hebben wij via En Route inschrijfbewijzen en verblijf voor een week geregeld. Het prettige aan een vroege inschrijving is dat je ruim de tijd hebt je op je doel voor te bereiden. Met zijn 4-en hebben wij een aantal tochten ter voorbereiding gereden, waaronder de Amstel Gold Race. Helaas hebben wij geen enkele tocht in complete samenstelling kunnen aandoen, verplichtingen elders of, zoals in mijn geval, griep bij de AGR gooiden roet in het eten. Mijn voorbereidingsweek in de Vogezen is door veelvuldige regen helaas ook niet geworden wat het had moeten zijn.

Desondanks nam, mede dankzij de donderdagavond traningen van Sander, de conditie gestaag toe. Daar zou het niet aan liggen. Ik had echter wel vraagtekens bij mijn rug, dat is al jaren een zwakke plek en wil met name bij klimtochten opbreken. De La Piet Bambergen was dit jaar om die reden geen succes. De Trois Ballons, waarvoor Kees van Asten mij had uitgenodigd, ging gelukkig al een stuk beter. Vlak voor vertek heb ik daarom besloten een compact crankstel te gebruiken, iets wat ik een ieder kan aanraden.

Omdat Arjun, Evert-Jan en Marcel in verband met hun gezin geen twee weekenden vrij konden maken, ben ik een paar dagen eerder naar Italië vertrokken om rustig te trainen. Samen met Jurjen, een vriend van Kees die ik nog kende van de Trois Ballons (kleine wereld), hebben we de route verkend. De Maratona is uitgezet als een dubbele lus, je hoeft dus niet verplicht de hele afstand te trainen maar je kunt verschillende stukken uitkiezen. De eerste dag is het traditionele Sella rondje verreden, een lus van 60 km via de Campalongo, Pordoi, Sella en Gardena. Eenmaal op de Pordoi blijf je tot aan de afdaling van de Gardene vrijwel op hoogte, dus een prima stuk voor de eerste dag. Dit lusje de tweede dag herhaald, want maandag stond de Giau op het programma.

Deze Giau is de gemeenste col uit de Maratona. Met 10km niet erg lang en het stijgingspercentage van 10% is evenmin extreem, maar de Giau biedt je geen enkel moment tot rusten, hij loopt alleen omhoog en omhoog en de bochten zijn vaak de steilste stukken. Omdat de Giau in de Maratona pas volgt na 90 km, vreest menigeen deze col. In de training was hij echter goed te verhappen. Klein verzetje en rustig peddelend naar boven. Helaas heb ik me daarna laten verleiden op de Falzarego en Valparola vol gas te geven. Eenmaal terug in het pension vond mij rug het voldoende en schoot volledig op slot. Wellicht dat mijn sms-je naar Arjun met de mededeling ‘Auw, auw, morgen de Giau’ profetische gaven heeft gehad, maar resultaat was wel dat verder trainen vooralsnog niet mogelijk was. Mijn geluk was dat Evert-Jan en Marcel beiden fysiotherapeuten zijn. Met meer dan 20 jaar gecombineerde ervaring hebben zij mij in de dagen naar de aanloop van de Maratona weer mobiel kunnen maken.

Vanaf twee dagen voor de ronde kunnen de startbewijzen worden opgehaald. Wel druk bij de inschrijving maar uiteindelijk perfect geregeld. Voor het inschrijfgeld krijg je duidelijke informatie, een tal vol ‘goodies’ en het felbegeerde Maratona wielershirt. De Maratona staat ieder jaar in een ander teken, dit jaar ‘dedicata agli angeli’. Iedere deelnemer kreeg daarom zijn eigen unieke tekening van een mengel, gemaakt door de schoolgaande jeugd van Alta Badia. Naar later zou blijken voor mij geen onoverbodige luxe.

We hadden de hele week al kunnen genieten van schitterend weer. Zon, een graadje of 25 en slechts af en toe wat regen. Alta Badia is erg mooi en een nog redelijk rustige omgeving waar je naast fietsen ook uitstekend kunt wandelen en in de winter skiën. We genieten volop van het weer en het lekkere eten. Omdat in de regio Alta Badia ook Duits wordt gesproken, kunnen we ons prima verstaanbaar maken, wel zo prettig. Gaande de week wordt het steeds drukker met fietsers die in de regio bivakkeren voor de Maratona, daarom groei je gedurende de week heel erg naar de grote dag toe.

De dag zelf begon goed. Strakblauwe hemel en goede weersvooruitzichten. De start was gepland op zondagochtend om 07:00. Gezien het enorme deelnemersveld wordt er gestart in verschillende velden, het is zaak tijdig in je veld te staan, ander moet je achteraan starten. Wij hadden geluk, we konden starten in het tweede veld wat slechts een paar honderd meter van ons huisje was verwijderd. Eenmaal in het startveld aangekomen heb je tijd genoeg om om je heen te kijken. Je ziet dan wel dat Italië een fietsminnend land is, enkel goed gesoigneerde wielrenners en rensters om me heen en allemaal op het mooiste materiaal. Veel Italiaans spul van bij ons niet zo bekende merken, ooit gehoord van Nevi of Passioni? Dit gecombineerd met de helikopters van de RAI die overvliegen om TV opnames te maken en een al vroeg op de ochtend rap sprekende speaker dragen er toe bij dat je je een prof waant. Let wel, waant, want de echte rappe jongens die vooraan mogen starten zijn echt niet bij te houden.

Wanneer het startsein is gegeven, duurt het een paar minuten voordat er in ons startveld ook beweging komt. Langzaam zet het veld zich in beweging. Middels een chip wordt de individuele tijd van iedere deelnemer gemeten, waardoor de startvertraging geen effect heeft op je eindtijd. De tijdregistratie is erg compleet, zo worden onderaan en boven op ieder col de tijden geregistreerd waardoor je als deelnemer een overzicht krijgt van de tijden die je over een bepaalde beklimming hebt gedaan, leuk om later te vergelijken.

Op de Campalongo is het nog erg druk en moet je flink laveren wil je deelnemers voor je inhalen. Op de Pordoi heeft de grootste schifting al plaastgevonden en zit je in een grote groep van vergelijkbaar kunnen. Ondanks de vele deelnemers heb je daarom toch voldoende ruimte.

Op de Campalongo en Pordoi doe ik het rustig aan. Ik kan weer fietsen maar moet mijn rug niet te veel belasten. Dat geeft mij wel de tijd om om me heen te kijken. Schitterende omgeving in de ochtendzon en dat hele lint van fietsers dat je boven en onder je ziet in de vele bochten van de Campalongo. De eerste kilometers omhoog legt menigeen een gedwongen zwijgen op, het peloton klimt zwoegend en in stilte omhoog. Het welkomstgezang van de engelen die bovenop iedere col staan is daarom goed te horen. Lokale schonen verkleed als engelen verwelkomen de deelnemers en zingen hun aanmoedigend toe. Een hele aparte maar welkome ervaring.

De klim naar de Sella is fris, graadje of 5 tot 10, meer kan het niet geweest zijn. Gezien het vroege tijdstip staat de zon nog niet hoog genoeg om de klim te verwarmen. Wellicht dat het daarom in de afdaling mis gaat. Over het algemeen wordt door het peloton goed en gecontroleerd gedaald. Omdat de weg is afgezet voor het het overige verkeer heb je ook voldoende ruimte. Het is een luxe om onbekommerd de volle breedte van de weg te kunnen gebruiken. In de afdaling van de Sella heeft de organisatie posten neergezet bij de gevaarlijkste bochten. Er wordt in drie opeenvolgende krappe bochten gevlagd en gemaand rustig aan te doen. Wanneer de signalering voorbij is laat ik mijn fiets weer lopen. Iets te vroeg naar het blijkt. Er komen twee kort opeenvolgende bochten waarvan ik de eerste perfect rond, maar de tweede niet haal. Ik probeer nog te remmen maar mijn achterwiel komt al los van de grond. Ik schiet tegen de vangrail en duikel er overheen, ik in de berm en mijn fiets nog op de weg. Wanneer ik opsta zie ik een grote in oranje geklede ambulance medewerker voor mij staan die mij aandachtig bekijkt. Voor mij zijn er al twee op hetzelfde punt tegen de vlakte gegaan en in de 10 minuten die de ambulance medewerker nodig heeft om mij wat op te lappen zie ik nog zeker 5 deelnemers de vangrail opzoeken. Gelukkig bestaat mijn grootste schade uit schrik en een gedeukt ego. Mijn fiets is op wat flinke krassen na nog in orde en ik kan gelukkig mijn weg vervolgen.

Met de schrik in de benen vraag ik mij af of het verstandig is de 106 km vol te maken of het bij 55 km te houden. Het plan de 138 te rijden en nogmaals de Giau op te gaan had ik bij de start al laten varen. Terwijl ik nog aan het peinzen ben, schiet de finish voor de 55 al voorbij, ik ben dus wel genoodzaak de 106 vol te maken. Omdat het inmiddels al druk is geworden met publiek aan de kant dat vol aanmoedigt, is dat geen probleem.

Na het Sella rondje volgt nogmaals de Campalongo. In de afdaling deze keer links afslaan naar de Falzarego en Valparola. De aanloop naar de Falzarego is relatief vlak en ik vind een lekker groepje waarin kop over kop tempo wordt gemaakt. Uit de training weet ik nog dat de aanloop een irritant tussenklimmetje kent waar je je niet moet laten verleiden tot een te hoog tempo, dat moet je dan later bekopen. In de aanloop heb ik nog de keuze alsnog voor de volle afstand te gaan, wat betekent dat je eerst nog de Giau te verduren krijgt. Ik besluit dat tot

een volgende editie te laten wachten en stuur naar de Falzarego.

De Falzarego is eigenlijk ook de laatste klim, het is te zien als een voorcol van de Valparola. Die laatste is nog aardig gemeen omdat je vol tegen een flinke wind in de laatste hoogtemeters moet afleggen. Daarna volgt een mooi lopende en heerlijk snelle afdaling naar de finish in Corvara. Als toetje mag je dan nog even klimmen naar de finish. Deze is als een echte touraankomst afgezet met dranghekken vol reclame borden en erg veel publiek. Fantastisch om zo een tocht te beëindigen. Ik pers er mijn laatst krachten uit en finish uiteindelijk in een tijd van 4 uur 42 en ben daarmee 72^e in mijn veld (mannen 31-36) van totaal 380. Ter illustratie, de winnaar had een tijd nodig van 4 uur 28, maar dan wel voor de volledige afstand van 138km inclusief de Giau. Snelste tijd op mijn afstand is 3 uur 31. Over een podiumplaats hoef ik mij dus voorlopig nog geen illusies te maken!

Arjen, Evert-Jan en Marcel finishen later alledrie op de grote ronde. De een wat vermoeider dan de ander, maar tevreden met het resultaat. We hangen nog wat rond op het finishterrein, kijken naar andere finishende deelnemers en eten wat. Wanneer de krachten in de benen zijn teruggevloeid, keren we om naar huis voor een welverdiende douche. De wijn bij het eten laten we ons die avond goed smaken.

De Maratona is mij zeer goed bevallen. Met de juiste voorbereiding is deze cyclo voor een ieder goed te doen, mede omdat de mogelijkheid bestaat om onderweg nog te kiezen welke afstand wordt gereden. Gezien de populariteit van de Maratona is het wel zaak tijdig in te schrijven. De inschrijving was dit jaar in 3 weken vol.

Inschrijving kan via Internet: www.maratona.it. Op deze (ook engelstalige) website wordt zeer veel informatie geboden over de verschillende parcoursen, de hoogteprofielen, inschrijf- en verblijfmogelijkheden. Wij hebben er voor gekozen de inschrijving en verblijf te regelen via (fiets)reisorganisatie En Route: www.enroute.nl.